بنا به مطالعه یکی از دانشگاه‌های کالیفرنیای جنوبی در حیطه علوم پزشکی، داروهای ضدکلسترول خطر بیماری آلزایمر را کاهش می‌دهند.بر اساس این مطالعه که یک نمونه ۳۹۹۹۷۹ نفری از افراد تحت درمان بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ را شامل می‌شود، خطر بیماری آلزایمر در مردان و زنانی که استاتین‌ها را به مدت دو سال یا بیشتر مصرف کرده‌اند، کاهش یافته است.
محققان دانشگاه Arizona و USC یافتند که خطر بیماری آلزایمر در افراد تحت درمانی که میزان بالای استاتین برایشان تجویز شده بود، نسبت به افرادی که کمتر استاتین مصرف می‌کردند، کاهش بیشتری داشت. در این بررسی، میزان بروز در زنان ۱۵ درصد و در مردان ۱۲ کاهش یافته بود. محققان یادآور شدند که مردان سیاه‌پوست در این مطالعه تنها گروهی بودند که کاهش قابل توجه آماری در میزان خطر نشان ندادند.
نویسنده ارشد این مطالعه، Julie Zissimopoulos ، معاون مرکز سیاست‌های سلامت و اقتصاد USC Leonard D. Schaeffer و دانشیار سیاست‌های عمومی USC بیان می‌کند:
ما برای ایجاد تغییر در بیمارانی که هم‌اکنون در معرض خطر هستند، مجبور نیستیم منتظر درمان باشیم. داروهای موجود به تنهایی یا در ترکیب با سایر داروها، احتمالا می‌توانند خطر آلزایمر را تحت تاثیر قرار دهند.
در مطالعات قبلی ارتباطی میان کلسترول و مشخصه اصلی بیماری آلزایمر، پلاک‌های بتاآملوئیدی مختل کننده حافظه و دیگر فعالیت‌های مغزی، یافته شده است.
Zissimopoulos بیان کرد:
ما استاتین‌ها را به عنوان کاندیدهایی که به صورت گسترده مصرف شده و باعث کاهش کلسترول می‌شوند، مد نظر قرار دادیم.
یافته‌های این مطالعه در ۱۲ دسامبر ۲۰۱۶ در مجله نورولوژی JAMA منتشر شده است.
نیاز فوری به درمان
گرچه یافته‌های زیادی در ارتباط با آلزایمر وجود دارد؛ اما دانشمندان از دیرباز در توسعه درمان‌های موثری که بتوانند سرعت بیماری را کاهش دهند، ناموفق بوده‌اند. با طراحی داروی solanezumab توسط Eli Lilly برای حمله به پلاک‌های آملوئیدی، امید به درمان افزایش یافت؛ اما دارو در کارآزمایی بالینی اخیر شکست خورد.
Zissimopoulos بیان می‌کند:
بتاآملوئید همچنان یک هدف درمانی است؛ گرچه هنگامی که بیمار علائم نشان داده و پلاک‌ها وجود دارند، احتمالا برای درمان با این هدف درمانی بسیار دیر شده است. برخی محققان معتقدند درمان موفق می‌واند شامل چندین درمان با اهداف متعدد باشد.
بیماری‌های مرتبط با سن در میان مشکلات مقاومی قرار دارند که محققان USC در رشته‌های متعدد به دنبال کشف علل و درمان هستند. تلاش برای درک آلزایمر و زوال عقل و پیدا کردن عوامل پیشگیرانه و درمان‌های دقیق، افراد نسل بعد را بیشتر تحت تاثیر قرار می‌دهد.
در مطالعه قبلی Zissimopoulos متوجه شد که اگر پیشرفت‌های پزشکی می‌توانست شروع بیماری را یک سال به تاخیر بیندازند، این امر منجر به پس انداز ۲۲۰ میلیارد دلار در هزینه‌های سلامت و درمان تا سال ۲۰۵۰ می‌شود. او هشدار داد که یک سونامی نقره پیری، افراد نسل بعد را تحت تاثیر قرار داده و منجر به افزایش بیمارن آلزایمری ۷۰ سال به بالا به میزان ۹.۱ میلیون نفر تا سال ۲۰۵۰ خواهد شد. در ادامه، هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی سالانه نیز به ۱.۵ تریلیون دلار افزایش خواهد یافت.
کم مصرف‌کنندگان و زیاد مصرف‌کنندگان
مطالعات دیگری مصرف‌کنندگان استاتین را افراد غیرمصرف‌کننده در ارتباط با طیف وسیعی از وضعیت سلامت مقایسه کرده‌اند. با این حال، طبق گفته Zissimopoulos در مطالعه فعلی تیم USC تنها بر روی مصرف‌کنندگان استاتین تمرکز کرده است.
تیم تحقیق بیماران را به دو گروه تقسیم کرد: ذینفع‌های پرمصرف که دارو را به مدت دو سال یا بیشتر بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸ استفاده کرده بودند و ذینفع‌های کم مصرف که دوز مصرفی آن‌ها پایینتر بوده یا مصرف دارو را پس از سال ۲۰۰۸ شروع کرده بودند. هر دو دسته در وضعیت سلامت یکسان بوده و هیچ علامتی مبنی بر بیماری آلزایمر در آن‌ها تشخیص داده نشده بود.
محققان سوابق این افراد بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ رت برای پیشگیری از شروع آلزایمر مورد مطالعه قرار دادند. تمرکز اصلی بر روی ۴۰۰۰۰۰ نفر ذینفع تحت درمان با ۶۵ سال سن یا بیشتر در زانویه ۲۰۰۶ بود که به صورت مداوم تحت پوشش دارویی و خدمات رایگان پزشکی قرار می‌گرفتند.
در مطالعه، اثرات ۴ استاتین مورد بررسی قرار گرفت: سیم‌واستاتین، آتورواستاتین، پراواستاتین و روزوواستاتین.
پژوهشگران همچنین متوجه شدند در گروه‌های جمعیتی خاصی که اغلب استاتین را برای بیش از دو سال مصرف کرده بودند، کاهش خطر بروز قابل توجهی وجود داشت. بالاترین میزان افت در بروز آلزایمر به میزان ۲۰ درصد در مردان اسپانیایی زبان بود. در میان مردان سفیدپوست کاهش ۱۱ درصدی و درصد مشابه ۱۲ درصدی در میان زنان اسپانیایی زبان دیده شد. خطر حتی برای زنان سفیدپوست هم کمتر بود.( ۱۵ درصد کمتر از کم مصرف‌کنندگان)
