اسپوندیلوز گردنی یک اصطلاح کلی برای سایش و پارگی در دیسک های نخاعی در گردن براثر افزایش سن است. با کم آب شدن و کوچک شدن دیسک‌ها، علائم پوکی استخوان ایجاد می شود. این علائم شامل پیش‌آمد استخوانی در انتهای استخوانها (چرخش استخوان) می‌شود.
اسپوندیلوز گردنی بسیار شایع است و با افزایش سن بدتر می شود. بیش از ۸۵ درصد از افراد بالای ۶۰ سال درگیر اسپوندیلوز گردن هستند.
بیشتر افراد هیچ علامتی از این مشکلات را تجربه نمی کنند. اما زمانی که علائم خود را نشان می‌دهند، درمان غیرجراحی اغلب کافی‌ست.
علائم
در اکثر افراد، اسپوندیلوز گردنی هیچ علامتی ندارد. اما اگر علائم خود را نشان دهند، معمولاً درد و سفتی در گردن احساس می‌شود.
بعضی اوقات، اسپوندیلوز گردنی منجر به تنگ شدن فضایی در ستون فقرات می‌شود که مورد نیاز نخاع و ریشه‌های عصبی است. اگر نخاع یا ریشه های عصبی متلاشی شوند، ممکن است علائم زیر را تجربه کنید:
- سوزن سوزن شدن، بی حسی و ضعف در بازوها، دست‌ها، کف یا ساق پاها
- عدم هماهنگی و مشکل در راه رفتن
- از دست دادن کنترل مثانه یا روده
چه زمان به پزشک مراجعه کنید
در صورت مشاهده شروع ناگهانی بی حسی، ضعیف شدن یا از دست دادن کنترل مثانه یا روده، به پزشک خود مراجعه کنید.
علل
با افزایش سن، استخوانها و غضروف‌هایی که ستون فقرات و گردن شما را می‌سازند، به تدریج دچار سایش و پارگی می‌شوند. این تغییرات ایجاد شده می تواند شامل موارد زیر باشد:
- دیسک‌های دچارکم‌آبی: دیسک‌ها مانند کوسن‌های بین مهره‌های ستون فقرات شما عمل می کنند. تا سن ۴۰ سالگی، بیشتر دیسک‌های نخاعی افراد شروع به خشک شدن و کوچک شدن می‌کنند که این امر امکان تماس بیشتر استخوان‌های مهره‌ها را فراهم می کند.
- دیسک‌های شکافته‌شده: سن همچنین بر قسمت بیرونی دیسک های ستون فقرات شما تأثیر می گذارد. معمولا روی آن‌ها ترک ایجاد می شود، که منجر به دیسک‌های شکافته‌شده (فتق) می شود؛ بعضی اوقات این مسئله می‌تواند منجر به فشار روی نخاع و ریشه های عصبی بشود.
- چرخش استخوانها: انحطاط دیسک غالباً به اشتباه در تلاش برای تقویت ستون فقرات است که باعث می شود ستون فقرات بیش از حد استخوان تولید کند. این چرخش‌های استخوانی بعضی اوقات می تواند نخاع و ریشه‌های عصبی را ببندد.
- رباط های سفت (لیگامنت‌ها): لیگامنت‌ها بافت‌های همبندی هستند که استخوان را به استخوان وصل می کنند. رباط‌های ستون فقرات با افزایش سن ممکن است سفت شوند و انعطاف‌پذیری گردن شما را کم کنند.
ریسک‌فاکتورها
ریسک‌فاکتورها برای اسپوندیلوز گردنی شامل موارد زیر است:
- سن: اسپوندیلوز گردنی بخشی طبیعی از پیری است.
- شغل: مشاغلی که شامل حرکات مکرر گردن، قرارگرفتن گردن در موقعیتی ناجور یا کار زیاد در بالای سر هستند، فشار زیادی به گردن شما وارد می کند.
- سابقه آسیب‌های گردنی: به نظر می‌رسد آسیب‌هایی که در گذشته بر گردن وارد شده‌اند احتمال ابتلا به اسپوندیلوز گردنی را افزایش می‌دهند.
- عوامل ژنتیکی: برخی افراد در برخی خانواده‌ها با گذشت زمان بیشتر این مشکلات را تجربه می کنند.
- سیگار کشیدن: استعمال دخانیات با افزایش درد گردن مرتبط است.
عوارض
درصورتی که نخاع یا ریشه‌های عصبی شما براثر اسپوندیلوز گردن به شدت تحت فشار قرار گیرد، ممکن است آسیب دائمی ببینند.
تشخیص
به احتمال زیاد پزشک شما با معایناتی فیزیکی شروع می‌کند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- دامنه توانایی حرکت گردن شما را بررسی می کند.
- رفلکس‌ها و قدرت عضلات شما را آزمایش می‌کند تا متوجه شود آیا فشار بر اعصاب نخاعی یا نخاع شما وجود دارد یا خیر
- راه رفتن شما را بررسی می‌کند تا ببیند آیا فشردگی ستون فقرات در راه رفتن شما تأثیر دارد یا خیر
تست‌های تصویربرداری
تست‌های تصویربرداری می‌توانند اطلاعات دقیقی برای تشخیص و درمان ارائه دهند. پزشک ممکن است موارد زیر را تجویز کند:
- اشعه ایکس گردن: اشعه ایکس می تواند ناهنجاری‌هایی مانند چرخش استخوان را نشان دهد که نشان‌دهنده اسپوندیلوز گردنی است. اشعه ایکس گردن همچنین می تواند دلایل نادر و جدی‌تر برای درد و سفتی گردن، مانند تومورها ، عفونت‌ها یا شکستگی ها را بیابد.
- سی تی اسکن: سی تی اسکن می تواند تصویربرداری دقیق‌تری، به ویژه از استخوانها ارائه دهد.
- MRI : MRI می‌تواند در یافتن مناطقی که ممکن است اعصاب کشیده شده‌اند، کمک کند.
- میلوگرافی: دراین روش یک رنگ ردیاب به کانال ستون فقرات تزریق می شود تا دیدن جزئیات دقیق‌تر تصویربرداری اشعه X یا CT را مهیا کند.
تست عملکرد اعصاب
پزشک شما ممکن است تست‌هایی برای تعیین اینکه آیا پیام‌های عصبی به درستی به سمت عضلات شما حرکت می کنند، تجویز کند. تست عملکرد عصبی شامل موارد زیر است:
- الکترومیوگرافی: این تست فعالیت الکتریکی موجود در اعصاب شما را در هنگام انتقال این پیام‌ها به عضله زمانی که در حال انقباض یا استراحت است، اندازه گیری می کند.
- مطالعه هدایت عصبی: الکترودها به پوست شما در بالای عصب وصل شده‌اند تا مورد مطالعه قرار گیرند. شوک کوچکی از عصب برای اندازه‌گیری قدرت و سرعت سیگنال‌های عصبی عبور می کند.
درمان
درمان اسپوندیلوز گردن کاملا به علائم شما بستگی دارد. هدف از درمان، تسکین درد، کمک به شما در حفظ فعالیت‌های معمول خود تا حد امکان و جلوگیری از آسیب دائمی نخاع و اعصاب است.
داروها
اگر تسکین‌دهنده ضددرد کافی نبود، پزشک ممکن است موارد زیر را تجویز کند:
- داروهای ضد انعقادی غیراستروئیدی: در حالی که برخی از انواع NSAID ها به‌صورت OTC در دسترس هستند، ممکن است برای تسکین درد و التهاب همراه با اسپوندیلوز گردن به نسخه پزشک نیاز دارند.
- کورتیکواستروئیدها: یک دوره کوتاه از پردنیزون خوراکی ممکن است به کاهش درد کمک کند. اگر درد شما شدید است، تزریق استروئید ممکن است مفید باشد.
- شل‌کننده‌های عضلانی: برخی داروهای خاص مانند سیکلوبنزاپرین می توانند به تسکین اسپاسم عضلات در گردن کمک کنند.
- داروهای ضد تشنج: برخی از داروهای صرع، مانند گاباپنتین (نورونتین) و پره گابالین (لییریکا)، می‌توانند درد اعصاب آسیب‌دیده را کمرنگ کنند.
- داروهای ضد افسردگی: برخی از داروهای ضدافسردگی به منظور کاهش درد گردن از اسپوندیلوز گردن کمک شده است.
درمان غیردارویی
فیزیوتراپی می‌تواند به شما تمریناتی برای کشش و تقویت عضلات گردن و شانه های شما یاد دهد. برخی از افراد مبتلا به اسپوندیلوز گردن با کشش عضلات خود فضای بیشتری در ستون فقرات برای ریشه‌های عصبی گردن خود ایجاد می‌کنند.
عمل جراحی
اگر درمان محافظه‌کارانه انجام نشود یا علائم و نشانه‌های عصبی شما (مانند ضعف در بازوها یا پاها) بدتر شود، ممکن است برای ایجاد فضای بیشتر برای نخاع و ریشه های عصبی به جراحی نیاز داشته باشید.
عمل جراجی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- برداشتن دیسک‌های شکافته‌شده یا چرخش استخوان
- برداشتن بخشی از مهره ها
- فیوز کردن قسمتی از گردن را با استفاده از پیوند استخوان و سخت افزار
