بررسی کلی
آرتریت واکنشی درد و تورم مفصل است که در اثر عفونت در قسمت دیگری از بدن شما بیشتر روده ها، دستگاه تناسلی یا مجاری ادراری ایجاد می شود.
آرتریت واکنشی معمولاً زانوها و مفاصل مچ پا وکف پا را هدف قرار می دهد. التهاب همچنین می تواند روی چشم، پوست و مجرای ادراری شما تأثیر بگذارد.
پیش از این آرتریت واکنشی سندرم رایتر خوانده می شد که با التهاب چشم مجرای ادراری و مفاصل مشخص می شد.
آرتریت واکنشی شایع نیست. برای بیشتر افراد علائم و نشانه ها گذرا هستند وسرانجام ظرف ۱۲ ماه از بین می روند.
علائم
علائم و نشانه های آرتریت واکنشی عموماً یک تا چهار هفته پس از قرار گرفتن در معرض عفونت محرک شروع می شوند. این علائم شامل موارد زیر است:
درد و سفتی.
درد مفاصل مرتبط با آرتریت واکنشی بیشتر در زانوها، مچ پا و کف پا ایجاد می شود. همچنین ممکن است شما در پاشنه پا، کمر یا باسن درد داشته باشید.
التهاب چشم.
بسیاری از افرادی که آرتریت واکنشی دارند دچار التهاب چشم (ملتحمه) نیز می شوند.
مشکلات ادراری.
دفعات دفع ادرار و ناراحتی در هنگام ادرار کردن افزایش می یابد و می تواند موجب التهاب غده پروستات یا گردن رحم شود.
التهاب بافت نرم در جایی که وارد استخوان می شود ( انتزیت ).
ممکن است شامل عضلات، تاندون ها و رباط ها باشد.
انگشتان پا یا دست متورم.
در بعضی موارد انگشتان پا یا انگشتان دست شما چنان متورم می شوند که شبیه سوسیس هستند.
مشکلات پوستی.
آرتریت واکنشی می تواند به طرق مختلفی از جمله بثورات کف پا و کف دست و زخم دهانی روی پوست شما تأثیر بگذارد.
درد کمر.
درد کمری که تمایل دارد در شب یا صبح بدتر شود.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنید
اگر در طی یک ماه از بروز اسهال یا عفونت دستگاه تناسلی درد مفاصل ایجاد شد با پزشک خود تماس بگیرید.
علل
آرتریت واکنشی در واکنش به عفونت در بدن اغلب در روده، دستگاه تناسلی یا مجاری ادراری شما ایجاد می شود. ممکن است در صورت بروز علائم خفیف اصلا از عفونت محرک آگاهی نداشته باشید.
باکتری های بی شماری می توانند باعث آرتریت واکنشی شوند. برخی از آنها از راه جنسی منتقل می شوند و برخی دیگر از نظر غذایی. رایج ترین آنها عبارتند از:
- کلامیدیا
- سالمونلا
- شیگلا
- یرسینیا
- کمپیلوباکتر
- کلستریدیوم دیفیسیل
آرتریت واکنشی مسری نیست. با این حال باکتری های ایجاد کننده آن می توانند از طریق جنسی یا غذای آلوده منتقل شوند. فقط تعداد معدودی از افرادی که در معرض این باکتریها هستند دچار آرتریت واکنشی می شوند.
عوامل خطر
برخی عوامل، خطر آرتریت واکنشی را افزایش می دهد:
سن.
آرتریت واکنشی بیشتر در بزرگسالان بین ۲۰ تا ۴۰ سال رخ می دهد.
ارتباط جنسی.
زنان و مردان كه در پاسخ به عفونت هاي مربوط به مواد غذايي به یکاندازه احتمال دارد دچار آرتروز واكنشي شوند. با این حال مردان دربحث باکتری های مقاربتی بیش از زنان در معرض آرتریت واکنشی قرار دارند.
عوامل ارثی.
یک مارکر ژنتیکی خاص با آرتریت واکنشی مرتبط است. اما بسیاری از افرادی که این مارکر
پیشگیری
به نظر می رسد عوامل ژنتیکی در اینكه شما احتمالاً به آرتریت واكنشی مبتلا شوید یا خیر نقش دارند. اگرچه شما نمی توانید آرایش ژنتیکی خود را تغییر دهید اما می توانید میزان قرار گرفتن در معرض باکتری هایی که منجر به آرتریت واکنشی می شوند را کاهش دهید.
اطمینان حاصل کنید که مواد غذایی شما در دمای مناسب نگهداری می شود و به درستی پخته شده است تا به شما در جلوگیری از بسیاری از باکتریهای منتقله از مواد غذایی که باعث ایجاد آرتریت واکنشی می شوند از جمله سالمونلا، شیگلا، یرسینیا و کمپیلوباکتر کمک کند. برخی از عفونت های مقاربتی می توانند باعث آرتریت واکنشی شوند. استفاده از کاندوم ممکن است خطر را کاهش دهد.
تشخیص
در طول معاینه فیزیکی پزشک احتمالاً مفاصل شما را از نظر علائم التهاب مانند تورم، گرما، درد و همچنین دامنه حرکات ستون فقرات و مفاصل آسیب دیده بررسی می کند. همچنین ممکن است پزشک چشم شما را از نظر التهاب و پوست شما را برای بثورات بررسی کند.
آزمایش خون
پزشک ممکن است توصیه کند برای شما آزمایش خون انجام شود:
- شواهدی از عفونت گذشته یا فعلی
- علائم التهاب
- آنتی بادی های مرتبط با انواع دیگر آرتریت
- مارکر ژنتیکی مرتبط با آرتریت واکنشی
آزمایش مایع مفصل
پزشک ممکن است از سوزن برای برداشتن نمونه ای از مایع داخل مفصل آسیب دیده استفاده کند. این مایع آزمایش می شود برای:
- شمارش گلبولهای سفید.
افزایش تعداد گلبولهای سفید ممکن است نشان دهنده التهاب یا عفونت باشد.
- عفونت ها
باکتری های موجود در مایع مفصل شما ممکن است نشان دهنده آرتریت سپتیک باشد که منجر به آسیب شدید مفصل می شود.
- کریستال ها
بلورهای اسید اوریک موجود در مایع مفصل شما ممکن است نشان دهنده نقرس باشد. این نوع آرتریت بسیار دردناک است و اغلب روی انگشتان بزرگ پا تأثیر می گذارد.
تست های تصویربرداری
اشعه ایکس کمر ، لگن و مفاصل شما می تواند نشانگر این باشد که آیا شما هر یک از علائم مشخص آرتریت واکنشی را دارید یا خیر. اشعه ایکس همچنین می تواند انواع دیگری آرتریت را رد کند.
درمان
هدف از درمان این است که علائم خود را مدیریت کنید و عفونت را که هنوز هم ممکن است وجود داشته باشد درمان کنید.
داروها
اگر آرتریت واکنشی شما توسط یک عفونت باکتریایی ایجاد شده باشد پزشک ممکن است در صورت وجود شواهد عفونت مداوم آنتی بیوتیک تجویز کند. اینکه کدام آنتی بیوتیک را مصرف کنید به باکتری های موجود در بدنتان بستگی دارد.
سایر داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID)
این داروها مانند ایندومتاسین (ایندوکین) می توانند التهاب و درد آرتریت واکنشی را تسکین دهند.
کورتیکواستروئیدها.
تزریق کورتیکواستروئید به مفاصل آسیب دیده می تواند التهاب را کاهش دهد و به شما اجازه دهد به سطح فعالیت طبیعی خود برگردید.
استروئیدهای موضعی.
اینها ممکن است برای بثورات پوستی ناشی از آرتریت واکنشی استفاده شود.
داروهای آرتریت روماتوئید.
شواهد محدود نشان می دهد كه داروهایی مانند سولفاسالازین ( Azulfidine )، متوتركسات ( Trexall ) یا اتانرسپت (Enbrel) می تواند در بعضی از افراد مبتلا به آرتریت واكنشی درد و سفتی را تسكین دهد.
فیزیوتراپی
فیزیوتراپی می تواند تمرینات هدفمندی را برای عضلات و مفاصل شما فراهم کند. تمرینات تقویت کننده باعث تقویت عضلات اطراف مفاصل آسیب دیده شما می شوند که باعث افزایش حمایت مفصل می شود. تمرینات محدوده حرکتی می تواند باعث افزایش انعطاف پذیری مفاصل و کاهش سفتی شود.
