اختلال کندن پوست چیست؟
کندن نواحی سخت پوست و برآمدگی‌های آن ممکن است گاها اتفاق بیفتند و واکنشی طبیعی می‌باشد. اما کندن پوست می‌تواند برای برخی به اختلالی مزمن تبدیل شود.کندن مداوم پوست باعث التهاب و سوزش زخم‌ها شود و حتی خراش‌های جدیدی در پوست ایجاد کند. هرچه زخم‌های بیشتری در پوست ایجاد شود، فرد بیشتر اقدام به کندن پوست می‌کند و در نتیجه آسیب‌ها و التهاب پوستی شدیدتر می‌شود.
کندن مداوم پوست در نهایت منجر به پدید آمدن اختلال کندن پوست یا درماتیلومانیا می‌شود. افراد مبتلا به درماتیلومانیا معمولا بدون عادت یا انگیزه خاصی این کار را انجام می‌دهند. به گفته این افراد، آن‌ها حتی به شدت در تقلا هستند تا بتوانند جلوی این انگیزه ناشناخته برای کندن پوست را بگیرند.
برخی از مبتلایان به اختلال کندن پوست ، تنها چند بار در روز به مدت چند دقیقه با پوست خود ورمی‌رند و پوست خود را می‌کنند. این درحالیست که در برخی افراد اختلال درماتیلومانیا به حدی شدید می‌شود که روزانه چند ساعت اقدام به کندن پوست خود می‌کنند.
علائم مربوط به درماتیلومانیا
اگر علائم این اختلال را بدانید، بهتر می‌توانید تشخیص دهید که آیا برخی از رفتارهای مربوط به کندن پوست طبیعی هستند یا باید نگران اختلالی جدی‌تر باشید.
برای مثال، اگر فردی هستید که گاه به گاه پوست خود را می‌کنید، به احتمال زیاد مشکل چندان جدی وجود ندارد. هنگامی که پوست و زخم در حال بهبودی است، معمولا اطراف آن دچار خارش می‌شود. به همین دلیل برخی افراد با خاراندن زخم باعث خراش بیشتر آن می‌شود. همچنین تعدادی نیز علارغم توصیه‌های پزشکی، آکنه‌های پوستی و جوش‌های سر سیاه را می‌کَنند.
افراد مبتلا به اختلال پوست کنی ، پوست‌های ضخیم ، برآمدگی‌های پوستی، جوش‌ها و زخم‌ها را می‌کنند تا زمانی که خونریزی کند یا دچار التهاب شود. یکی از نواحی پوستی که کنده می‌شود، پوست اطراف ناخن‌های دست یا پا می‌باشد.
جالب است بدانید برخی مواقع افرادی که دچار این اختلال هستند، هر بار اجازه می‌دهند تا پوست کامل ترمیم شود تا بتوانند دوباره آن را بکنند! غلبه بر این چرخه عادت و انگیزه درونی برای کندن پوست می‌تواند بسیار دشوار باشد.
سایر علائم درماتیلومانیا عبارتند از:
· از بین بردن نواقص و عیب‌های پوست. برخی افراد اقدام به کندن پوست خود می‌کنند تا قسمت‌های از پوست که به نظر آن‌ها عیب دارد را بکَنند. همین کار باعث ایجاد زخم، خراش و التهاب بیشتر در پوست می‌شود.
· صرف کردن بخش بزرگی از زمان برای کندن پوست. برخی از افراد مبتلا ممکن است چندین بار در روز اقدام به کندن پوست کنند، برخی دیگر چندین ساعت مداوم پوست خود را می‌کَنند. در هر دو حالت رفتارهای فرد می‌تواند زندگی اجتماعی و حرفه‌ای او را به مخاطره بیندازد.
· گسترش زخم و عفونت. کندن پوست باعث ایجاد زخم و خراش طولانی مدت و ورود عفونت می‌شود. به تبع آن ممکن است نیاز باشد فرد تحت درمان آنتی بیوتیکی قرار بگیرد.
· اجتناب از حضور در مکان‌های عمومی. بدلیل وجود زخم و خراش روی پوست، حضور در جمع برای این افراد چندان خوشایند نیست. معمولا افراد مبتلا به درماتیلومانیا از حضور در مکان‌هایی مانند استخر، باشگاه و سالن‌ها که در آن افراد لباس‌های بازتری می‌پوشند، خودداری می‌کنند.
علت بروز اختلال کندن پوست
علل اختلال درماتیلومانیا می‌تواند متنوع باشد مانند:
- وجود عفونت، آسیب یا راش پوستی که منجر زخم شود. زخمی که در حال بهبودی است معمولا دچار خارش می‌شود و روی آن بافتی ضخیم تشکیل می‌شود. وقتی فردی آن را می‌خاراند یا عمدا لخته خون تشکیل شده روی زخم را می‌کند، زخم خونریزی کرده و خراش جدیدی ایجاد می‌شود. مجددا زخم که رو به بهبودی می‌گذارد همان اتفاق‌ها به صورت یک چرخه تکرار می‌شوند تا به یک عادت تبدیل شوند.
- وجود اختلال روانی یا استرس. هنگامی که فردی دچار استرس می‌شود، رفتارهایی مانند خراش دادن و کندن پوست، کشیدن مو و جویدن ناخن‌ها ممکن است برای رهایی از استرس بروز کند. برخی نیز احساس می‌کنند باید برای بهتر کردن ظاهر خود یا از بین بردن نواقص پوست ، بخش‌های از پوست خود را بکنند.
با این که اختلال پوست کنی ممکن است از علت خاصی ناشی نشود، از طرفی دیگر می‌تواند زمینه محیطی و بیولیژیکی داشته باشد.
اختلال کندن پوست ممکن است به همراه اختلال OCD (اختلال وسواس فکری-عملی) یا دیگر بیماری‌های روانی دیده شود.
OCD چیست؟
OCD (اختلال وسواس اجباری) نوعی اختلال روانی است که شامل برخی افکار و رفتارهای ناخواسته و مزمن می‌شود. بنا بر آمار بخش بیماری‌های روانی National Alliance ، حدود ۲٪ از آمریکائی‌ها به اختلال وسواس فکری عملی دچار هستند.
با توجه به DSM 5 (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی) ، بسیاری از افرادی که به اختلال OCD مبتلا هستند ، دچار اختلال کندن پوست می‌شوند.
تریکوتیلومانیا یا اختلال کندن مو
تریکوتیلومانیا یا اختلال موکنی نیز یکی از بیماری‌هایی است که معمولا به همراه OCD رخ می‌دهد. در این اختلال رفتارهایی مانند کندن مو، جویدن ناخن و ساییدن دندان‌ها به هم دیده می‌شود.
به گفته برخی منابع معتبر، حدود ۳۸٪ (!) از کسانی که دچار اختلال کندن مو هستند، دارای تریکوتیلومانیا می‌باشند.
ADHD
بیماری ADHD (اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی) نوعی اختلال عصبی است و همانطور که از نامش برمی‌آید، توانایی فرد را در توجه و تمرکز کردن و کنترل رفتارهای تند و ناگهانی دچار اختلال می‌کند.
بنا بر گفته سازمان CDC (مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها) ، ADHD یکی از شایع‌ترین اختلال عصبی بین کودکان است.
افرادی که دارای اختلال ADHD می‌باشند ممکن است در نتیجه رفتارهای بی‌توجهانه و بیش‌فعالانه دچار اختلال کندن پوست یا درماتیلومانیا نیز شوند.
اختلال طیف اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم (ADS) نوعی اختلال روانی و عصبی می‌باشد که اثر خود را در رفتار و ارتباطات فرد نشان می‌دهد.
علت نام گذاری آن به صورت طیف اوتیسم نیز به این خاطر است که علائم آن محدوده وسیعی از نشانه‌ها را شامل می‌شود و شدت آن در هر فرد ممکن است متفاوت باشد.
همانطور که گفته شد علائم اوتیسم در افراد مختلف به شکل گوناگونی خود را نشان می‌دهند اما چند مورد از شایع‌ترین آن‌ها عبارتند از :
- روابط چشمی ضعیف و ناپایدار
- عدم تمایل برای انجام برخی فعالیت‌ها یا ارتباط با سایر افراد
- واکنش و حساسیت نسبتا زیاد به محرک‌هایی مانند صدا، نور و دما
- تکرار برخی رفتار‌ها و عبارت‌ها ( که تحت عنوان اکولالیا یا گفتار تکرار شونده یا پژواک گویی شناخته می‌شود)
علائم رفتاری ADHD به صورت واکنش‌های مکرر و مزمن، مانند کندن پوست (که نوعی اختلال خودآزاری محسوب می‌شود) و … ظاهر می‌شوند.
تشخیص اختلال کندن پوست
اختلال کندن پوست بیماری نیست که بتوان به خودی خود تشخیص داد. حتی اگر فرد خودش با توجه به علائم مطمئن باشد که دچار چنین اختلالی شده‌است، باز هم پزشک ابتدا سعی خواهد کرد دیگر زمینه‌های بوجود آورنده چنین رفتاری را بررسی کند و با رد کردن آن‌ها درست‌ترین تشخیص را ارائه دهد.
پس از معاینات فیزیکی و جسمانی، پزشک از شما خواهد پرسید که رفتار و احساس شما هنگامی که در حال انجام چنین عادتی هستید، چگونه است. پزشک همچنین باید بررسی کند تا بداند زخم‌هایی که مدام اقدام به کندن آن‌ها می‌کنید آیا مشکل پوستی هستند یا از مواردی مانند اگزما و پسوریازیس ناشی می‌شوند.
پس از اینکه پزشک به تشخیص نهایی در ابتلای شما به درماتیلومانیا رسید، ممکن است شما را به یک متخصص در زمینه بهداشت روان (روانشناس یا روانپزشک) ارجاع دهد. البته پزشک معمولا زمانی این کار می‌کند که احتمال دهد چنین اختلالی از استرس، اضطراب یا OCD ناشی می‌شود.
درمان درماتیلومانیا
درمان اختلال کندن پوست معمولا شامل مصرف دارو جلسات تراپی می‌شود. هر نوع درمانی که بر اساس زمینه بروز بیماری صورت پذیرد، انگیزه و تحریک درونی فرد را برای کندن پوست کاهش داده و تسکین می‌دهد.
مصرف دارو
اختلال کندن پوست زمانی که از یک علت روانی یا تکاملی ناشی شده باشد، به مصرف دارو‌هایی مانند داروهای زیر پاسخ می‌دهد:
- داروهای SSRIs (داروهای مهارکننده‌های انتخابی بازجدب سروتونین) و آنتی‌دپرسانت‌ها (داروهای ضدافسردگی)
- داروهای ضدتشنج و ضدافسردگی یا آنتی کانوالسانت‌ها مانند لاموتریژین (Lamictal)
- داروهای آنتی سایکوتیک یا ضد روان‌پریشی مانند ریسپریدون (Risperdal)
تداوی و رفتار درمانی
یکی از درمان‌های مؤثر برای افراد مبتلا به اختلال کندن پوست، رفتاردرمانی شناختی (CBT) می‌باشد. در این روش تمرکز روی کاهش و از بین بردن عادات منفی و ناخوشایند و نیز مشکلات مربوط به کنترل رفتارهای تهاجمی و ناگهانی فرد می‌باشد.
حین CBT، پزشک متخصص به بیمار کمک می‌کند دلایل عاطفی، فیزیکی و محیطی را که منجر به بروز رفتارهای منفی می‌شوند، شناسایی کند.
تداوی‌های جایگزین یا موازی با CBT که اعمال می‌شوند، خصوصا برای بیمارانی که دارای زمینه استرس ، اضطراب و خستگی هستند به شرح زیر می‌باشد:
- فشار دادن یک توپ مخصوص لاستیکی و نرم
- استفاده از مکعب روبیک
- نقاشی، رنگ آمیزی یا بافندگی
کسانی به صورت ناآگاهانه و غیر ارادی پوست خود را می‌کنند ، احتمالا یکی از مؤثرترین روش‌ها برای این افراد پوشیدن دست کش و استفاده از چسب زخم برای جلوگیری از کندن پوست می‌باشد.
کارهایی که می‌توان در خانه انجام داد شامل تکنیک‌های کنترل استرس و تغییر محیط و عواملی که فرد را به کندن پوست می‌کشانند می‌شود.
روش‌های کنترل اختلال کندن پوست در خانه:
- استفاده از تسکین دهنده‌های موضعی مانند ژل آلوئه ورا یا روغن نارگیل با کیفیت
- ورزش و فعالیت روزانه
- تمرین یوگا، مدیتیشن و نفس عمیق برای کاهش استرس و اضطراب
- برداشتن یا پوشاندن آینه برای جلوگیری از نظاره کردن عیب‌های پوستی
- پنهان کردن و از دسترس خارج کردن ابزارهایی که به کندن پوست کمک می‌کنند مانند موچین، ناخن گیر و قیچی
روش‌های مداخله و کنترل
همانطور که در حال گذراندن تداوی خود هستید، اقداماتی وجود دارند که راه را برای اجرای برنامه‌های درمانی هموار می‌کنند:
- از یک گروه حمایتی کمک بگیرید. این افراد تجربه مشترکی را با شما شریک می‌شوند و در پیدا کردن بهترین راه‌های درمانی شما را یاری می‌کنند. این افراد همچنین شما را از دوره‌ها و چگونگی پیشرفت بیماری اگاه می‌کنند تا برای آنچه در آینده پیش خواهد آمد آماده‌تر باشید.
- از متخصص و پزشک خود بخواهید شما را راهنمایی کنند. دفتر ارتباطات بیمارستان می‌تواند لیستی از تمامی متخصصان و افراد ماهر در زمینه بیماری شما ارائه دهد.
- مهم‌تر از همه ، بهترین پشتیبان خود باشید. برای خود اهدافی تایین کنید و هنگام رسیدن به آن‌ها از خود قدردانی کنید. با این حال به یاد داشته باشید که در آغاز کار موفقیت ممکن است بسیار دور به نظر برسد. روحیه خود را با هدفگذاری‌ها کوچک و کوتاه مدت بالا نگه دارید و زمان‌هایی که به هدف خود نمی‌رسید ، نسبت به خود بخشنده‌تر باشید.
منابع:
https://www.healthline.com/health/skin-disorders/excoriation#coping-and-support
