پیشرفت علمی و اجتماعی مواردی هستند که ما انسانها عملاً به نفع کل موجودیت خود از آنها سود بردهایم. اینها ما را از گروههای کوچک شکارچی تبدیل به موجوداتی کردهاند که میتوانند کلانشهرهای عظیمی در هم آمیخته با تکنولوژی پیشرفته بسازند.با این حال دنبال کردن این پیشرفت معمولاً نیازها و محدودیت ویژگیهای طبیعی دنیا را در نظر نگرفتهاست. در نتیجه ما تأثیرات منفی این پیشرفت را دیدهایم که در برخی فجایع محیطی به اوج خود رسیدهاست. فجایعی از قبیل: فرسایش گسترده خاک، جنگلزدایی و انقراض.
بسیاری از کارشناسان نگرانند ما در آستانهی ششمین انقراض بزرگ تاریخ قرار داریم. تنها در ۴۰ سال گذشته شاهد انقراض چندین گونه بودهایم. یکی از مواردی که اخیراً رخ داد، انقراض کرگدن سیاه غرب آفریقا بود و اتحادیهی بینالمللی محافظت از طبیعت (IUCN) این گونه را در سال ۲۰۱۱ منقرضشده اعلام کرد.
نخستیها (Primates) یکی از بزرگترین گروههای پستانداران را با ۵۰۴ گونهی مختلف تشکیل میدهند. مطالعهی جدیدی که در ژورنال Science Advances منتشرشدهاست، خبرهای بدی برای بسیاری از آن گونهها دارد: نزدیک به ۶۰ درصد گونههای نخستی در خطر انقراض قراردارند. علاوه بر آن، ۷۵ درصد دچار کاهش جمعیت شدهاند که در آینده گونههای بیشتری را در خطر انقراض قرار میدهد.
نابودی زیستگاهها مهمترین عاملی است که در کاهش تعداد نخستیها نقش دارد. با گذر زمان انسانها درختان بیشتری را برای مواد اولیه یا ایجاد فضا برای کشاورزی از بین میبرند. همچنین، تجارت غیرقانونی اعضای بدن نخستیها عامل نگرانی در کاهش جمعیت فیلهاست.
هنوز دیر نشدهاست
این بررسی تنها مشکل را مطرح نمیکند بلکه راه حلهایی را برای مسائلی که سبب ایجاد انقراض در نقاط مختلف جهان میشوند، ارائه میدهد. افزایش کیفیت زندگی انسانها، گسترش مناطق حفاظتشدهی حیات وحش، استفادهی بهینهتر از زمینهای کشاورزی و مبارزه با تجارت غیرقانونی تنها چند مورد از راه حلهای ارائهشده هستند.
تغییر اقلیمها تنها سبب وخامت بیشتر خطر انقراض میشود. خوشبختانه، گرایش جدیدی شکلگرفتهاست که به کاهش یکی از مهمترین عوامل گرمشدن زمین کمک میکند: زغالسنگ. با وجود تلاشهای سران برخی کشورها، استفاده از زغالسنگ در جهان در حال کاهش است. برخی از کشورهای قدرتمند انتظار دارند تا اواسط دههی ۲۰۲۰ استفاده از آن را به کلی کنارگذارند. هزینهی کمتر انرژی تجدیدپذیر سببشده نگرانیها بابت بار مالی این اقدامات کاهش یابد.
قسمت بیشتری از حیات وحش به طور مستقیم یا غیرمستقیم توسط اقدامات و سیاستهای گونهی انسان تهدید میشود. نخستیها نزدیکترین خویشاوندان تکاملی ما هستند. نمیتوانیم اجازه دهیم به وسیلهی اقدامات ما از بین بروند. ما باید به آنها کمک کنیم چون تنها موجوداتی هستیم که میتوانیم این کار را انجام دهیم.