همکاری سیتوتوکسین‌ها، عامل خطرناک بودن باکتری‌ها

در اواسط ۱۹۸۰، عفونت مزمنی که توسط استرپتوکوکوس پایوژنس که با نام استرپتوکوکوس گروه A نیز شناخته می‌شود، در آمریکا، اروپا و جاهای دیگر شیوع یافت. جمعیت عمومی از این عفونت‌های کشنده بیشتر آگاهی پیدا کردند. سیتوتوکسین‌های قدرتمندی که این پاتوژن می‌سازد منجر به عفونت می‌شود.

باکتری‌هایی که سیتوتوکسین تولید می‌کنند می‌توانند باعث مرگ سلول شده و عفونت‌هایی در فاسیای عمقی و دیگر بافت‌ها می‌شوند. تحقیقات نشان داده‌اند که خطرناکترین حالت بیماری نیاز به دو نوع سیتوتوکسین دارد. اگر یکی از آن‌ها وجود نداشته باشد، خطر عفونت بسیار کمتر می‌شود.

برای بررسی اینکه چگونه توکسین‌های SPN و SLO همکاری می‌کنند، محققین از موش‌های آلوده به رشته‌های استرپتوکوکوس پایوژنس که یا هردو، یا هیچکدام، یا یکی از این توکسین‌ها را تولید می‌کردند. آن‌ها فهمیدند که رشته‌هایی که یا یکی یا هیچکدام از این دو توکسین را تولید نمی‌کنند، حالت خطرناکی از بیماری را ایجاد نمی‌کنند. مقاومت نسبت به عفونت‌های باکتریایی به ایمنی ذاتی که گلبول‌های سفید از جمله نوتروفیل‌ها ایجاد می‌کنند بستگی دارد. محققین فهمیده اند که عفونت‌هایی که بدون وجود یکی از این دو ایجاد می‌شوند می‌توانند راحت‌تر کنترل شوند چرا که باکتری‌ها مقاومت کمتری نسبت به اثرات ضد باکتریایی نوتروفیل‌ها دارند.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها، تقریبا ۷۰۰ تا ۱۱۰۰ مورد از عفونت ناشی از استرپتوکوکوس گروه A در سال ۲۰۱۰ گزارش شده. با اینکه این بیماری بیشتر بر روی کودکان و سالمندانی و افرادی که تحت شرایط مزمنند رخ می‌دهد، ممکنه است در افراد معمولی رخ بدهد. این بیماری از طریق تماس فرد به فرد منتقل می‌شود. هنوز برای این باکتری واکسنی کشف نشده و می‌توان با غیرفعال کردن یکی از این توکسین‌ها این بیماری مبارزه کرد.