ادامه …
برای ایجاد گیرنده های ویژه سلول های سرطانی در این نوع سرطان سینه از مولکول های قندی کوچکی موسوم به آزید ها استفاده می شود که صرفا وارد سلول های سرطانی شده و پس از متابولیزه شدن مولکولهای سطحی خاصی پدیدار می شوند که شناسایی سلول های سرطانی و مورد هدف قرار دادن ان ها را به مراتب تسهیل میکند.
اما دانشمندان چگونه به این اطمینان رسیدند که فقط سلول های سرطانی ازید ها را جذب و عرضه میکنند؟کلید این مسیله در انزیم های جدا کننده گروه های پروستتیک متصل به ازید ها نهفته است.در سلول های عادی که این انزیم ها وجود ندارد ازید ها صرفا از سلول عبور کرده و به هیچ وجه متابولیزه نمی شوند اما سلول های سرطانی که این انزیم را دارا می باشند با جدا کردن گروه های پروستاتیک ازید را وارد مسیر های متابولیکی که منجر به عرضه سطحی ازید می شود.
اما مکمل این روش درمانی ماده ای به نام DBCO می باشد که به صورت کاملا اختصاصی به ازید های سطحی سلول های سرطانی می چسبد.این اختصاصیت باعث می شود انزیم های منهدم کننده و لیتیک رابا DBCO همراه کنند و پس از اتصال به گیرنده های ازیدی مواد دارویی وارد عمل شده و سلول سرطانی را بدون اسیب رسیدن به سلول های عادی بدن از بین می برند.
پیدایش چنین روش های درمانی باعث ایجاد امیدواری های بسیاری در درمان سرطان به صورت قطعی شده اند اما باید این را در نظر داشت که چنین روش هایی به صورت عام و کلی کاربرد ندارند و باید برای هر نوع سلول سرطانی مختلف مواد اختصاصی ویژه ای به کار بسته شود كه اولا به خوبي وارد سلول هاي سرطاني شده و در ان ها متابوليزه شوند و ضمنا فقط در سلول هاي سرطاني متابوليزه شوند و نه در سلول هاي عادي بدن .اين مسيله باعث به چالش كشيده شدن اين روش به عنوان روشي كلي و عام براي درمان سرطان شده است چراكه انواع مختلف سلول هاي سرطاني منشا هاي متفاوتي دارند. این موضوع نیازمند مدت ها تحقیق در زمینه رسپتور ها و اختصاصات سلول های سرطانی هر یک از بافت های مختلف بدن است تا مواد مناسب براي هر بافت سرطاني كشف و به كار بسته شود.
