کودکانی که مورد خشونت فیزیکی قرار می‌گیرند، برای رسیدن به موفقیت در اجتماع، شکست می‌خورند.
تجربه‌های آزمایشگاهی جدید نشان دادند، نوجوان‌هایی که مورد خشونت فیزیکی قرار گرفته‌بودند، در انتخاب‌هایی که بدون هیچ تناقضی، منجر به پاداش می‌شوند، مشکل دارند.
خشونت فیزیکی در خانه فقط باعث سیاه و کبود شدن بچه‌ها نمیشود، بلکه به توانایی آنها نیز در یادگیری چگونه رفتار کردن در مدرسه، یا هر جای دیگری آسیب میزند.
روانشناس Jamie Hanson از دانشگاه Pittsburg و همکارانش، در ۳ فوریه، در مجله‌ی روانشناسی و روانپزشکی کودک، گزارش کردند که، برای اولین بار متوجه شدند، خارج شدن از یک فرم پایه‌ی آموزش اجتماعی، با بدرفتاری این کودکان مرتبط است. آزمایش‌ها نشان دادند، کودکانی که مورد خشونت فیزیکی قرار گرفتند، در زمان یادگیری انتخاب‌هایی که بدون هیچ تناقضی، با پاداش همراه بود، نسبت به هم سن و سال‌های خود، حتی بعد از آزمون‌های بسیار، ضعیف بودند.
یک مؤلف به نام Seth Pollak ، روانشناسی از دانشگاه Wisconsin-Madison ، گفت:
” کودکانی که مورد خشونت فیزیکی قرار گرفتند، نمی‌توانند خود را با قوانین رفتاری جدید، در زمینه‌های مختلف خارج از خانواده، وفق دهند. نوجوانانی که آسیب، محدودیت و دیگر آزارهای جسمی را از سمت والدین خود تحمل کرده‌اند، دنیا را جایی می‌بینند که در آن، در آغوش گرفتن و دیگر پاسخ‌های خشنود کننده به رفتارهای خوب، با تناقض اتفاق می‌افتد، البته اگر اتفاق بیفتد! بنابراین این کودکان در آن‌چه در ابتدای زندگی، از والدین “لطیف!” خود یاد می گیرند، گیر می‌افتند – پاداش‌ها، به ندرت و غیر قابل پیش‌بینی هستند، اما تنبیه و مجازات، حتمی و قریب‌الوقوع است. کودکانی که با این انتظارات از بی‌فایدگی و عبث‌بودن همه چیز، مجهز شده‌اند، دعوا کردن با هم‌سن و سال‌های خود، در زمین بازی، و بحث کردن با معلم خود را کنار می‌گذارند.”
Pollak می‌گوید، اگر یافته‌های جدید ادامه داشته باشد و دوباره اتفاق بیفتد، می‌تواند منجر به مداخله‌های آموزشی جدید، برای نوجوانانی که مورد خشونت فیزیکی قرار گرفته‌اند، شود؛ مثل یاد‌دادن چگونگی تشخیص رویداد امن از خطرناک، و کنترل امیال و هوس‌ها. درمان‌های جدید بر کمک‌کردن به کودکان آسیب‌دیده تمرکز دارد، تا احساس امنیت کنند و کمتر مضطرب باشند. بیش از ۱۱۷/۰۰۰ کودک در آمریکا، به عنوان قربانی‌های آزار و اذیت فیزیکی، در سال ۲۰۱۵ به ثبت رسیدند؛ آخرین سالی که اطلاعات آن در دسترس است.
Kathryn Humphreys ، روانشناس دانشگاه Stanford ، که در این پژوهش جدید شرکت نکرده‌بود، می‌گوید:
” این که به بچه‌ها یاد بدهیم، پاداش گرفتن سخت و انعطاف‌ناپذیر است، یکی‌از روش‌های بدرفتاری با کودکان است، که به مشکلات رفتاری بعدی آنها، منجر می‌شود. تاثیرات احتمالی دیگر بر رفتار کودکانی که آزار جسمی دیده‌اند، شامل داشتن حساسیت شدید به فشار اجتماعی و یک اعتقاد راسخ به این‌که دیگران همیشه نیت بدی دارند، می‌باشند.”
تیم Hanson ، چهل و یک کودک آزار دیده‌ی جسمی و چهل کودک آزار ندیده، بین سن ۱۲ تا ۱۷ سال، را بررسی کردند . شرکت کننده‌ها از زمینه‌های نژادی مختلفی بودند که همراه با والدین خود، در محله‌های فقیر، یا پایین‌تر از سطح متوسط، زندگی می‌کردند. همه‌ی کودکان، هوش و موفقیت تحصیلی مشابه‌ای نشان داده‌بودند .
در یک آزمایش، کودکان تصویری از یک 《زنگ》 و یا یک 《بطری》 را دیدند، و به آنها گفته‌شد یکی از تصاویر را انتخاب کنند تا امتیاز بگیرند، در آخر این امتیاز‌ها ، با اسباب‌بازی مبادله می‌شد.کودکانی که امتیاز کافی جمع کرده‌بودند، می‌توانستند هر کدام از اسباب‌بازی‌های دلخواه خود که در آزمایشگاه به نمایش گذاشته شده‌بود، انتخاب کنند؛ شامل یک مجموعه آزمایشگاهی شیمی و یک مدل 《تابش در تاریکی》از سیستم خورشیدی. امتیاز‌های پایین‌تر به کودکان این امکان را داد تا اسباب‌بازی‌های ساده‌تری انتخاب کنند، مثل بشقاب‌پرنده‌ی فریزبی یا مداد رنگی.
در بیش از ۱۰۰ آزمایش، یک عکس به طور شانسی در ابتدای آزمایش توسط پژوهشگرها انتخاب شد. نتیجه‌ی اشاره به این عکس، ۸۰ درصد امتیاز بود، در حالی که نتیجه‌ی عکس‌های دیگر، ۲۰ درصد امتیاز بود. در دور دوم این ۱۰۰ آزمایش، از تصاویری شامل پیچ و مهره استفاده کردند. نتیجه‌ی انتخاب تصویری که محققان در نظر گرفته بودند، ۷۰ درصد امتیاز بود. در مقابل، ۳۰ درصد از امتیاز، متعلق به عکس‌های دیگر بود.
همان طور که آزمون ها پیش می رفتند ، هر دو گروه ، تصاویر با امتیاز بیشتر را انتخاب می کردند . که این نشان می دهند ، کودکان به تدریج ، ارزش تصاویر را یاد می گرفتند.اما کودکانی که مورد خشونت فیزیکی قرار گرفته بودند ، نسبت به بقیه عقب افتادند. آن ها به طور میانگین در ۱۳۱ از ۲۰۰ آزمایش ، تصاویر با بیشترین پاداش را انتخاب می‌کردند . در مقایسه با ۱۵۴ از ۲۰۰ آزمایش ، برای‌کودکان اسیب ندیده. Pollak گمان می‌کند، کودکان آسیب‌دیده بواسطه‌ی آن‌چه در خانه یاد گرفته‌بودند، نسبت به بقیه عقب افتادند.
