انتشار این مقاله


راز هیولای تالی

به نظر می‌رسد که هویت هیولای تالی هم‌چنان به صورت یک راز، مجهول خواهد ماند. همین سال پیش بود که محققان اعلام کردند که این جانور آبزی انقراض‌یافته – موسوم به هیولای تالی۱ – مهره‌دار بوده و احتملاً از خویشاوندان لامپری۲ امروزی می‌باشد. ولی لورن سلن۳، دیرین‌شناس مهره‌داران۴، با بیان عبارت “کجا به سلامتی؟!” در […]

به نظر می‌رسد که هویت هیولای تالی هم‌چنان به صورت یک راز، مجهول خواهد ماند.

همین سال پیش بود که محققان اعلام کردند که این جانور آبزی انقراض‌یافته – موسوم به هیولای تالی۱ – مهره‌دار بوده و احتملاً از خویشاوندان لامپری۲ امروزی می‌باشد. ولی لورن سلن۳، دیرین‌شناس مهره‌داران۴، با بیان عبارت “کجا به سلامتی؟!” در شمارۀ مارس ژورنال Paleontology اعلام نمود که هیولای تالی فاقد برخی از خصوصیات مهره‌داران بوده و تعدادی از تکه‌های این پازل هم‌چنان سر جای خود نیستند.

Monster Mystery هیولای تالی جانوری آبزی بود که ۳۰۰ میلیون سال پیش می‌زیست. خصوصیات عجیب‌عریب این موجود طبقه‌بندی آن را دشوار نموده و نتایج مطالعات جدید نیز علیه مهره‌دار بودن آن رای صادر کرده است. امتیاز تصویر: JOHN MEGAHAN

Tullimonstrium gregarium اسم هیولاسای خود را از جثۀ بزرگش نگرفته است (اگر دقت کنید واژه هیولای تالی در نام علمی آن هم حضور دارد!). این موجود عجیب که در حدود ۳۰۰ میلیون سال قبل می‌زیسته است؛ با طولی بالغ بر یک فوت (حدود ۳۰ سانتی‌متر)، همانند کوسۀ سرچکشی۵ دارای چشمانی عریض بود و دهانی انبرمانند در انتهای گردن خرطومی‌شکل خود داشت. این موجود در گذشته به گروه‌های زیادی نسبت داده شده بود؛ از حلزون دریایی۶ گرفته تا بندبایان.

اخیراً در سال ۲۰۱۶ مقاله‌ای از سوی ویکتوریا مک‌کوی۷ در ژورنال Nature به چاپ رسید که این هیولای مرموز را مهره‌دار خطاب کرده بود. بررسی ۱۲۰۰ نمونۀ بدست‌آمده از بستر رودخانۀ میزن۸ – توسط تیم مک‌کوی – نشان داد که دیو تالی دارای پشت‌مازه۹ (نوعی طناب نخاعی استوانه‌ای شکل) بوده است؛ که در تعدادی از مهره‌داران مشاهده می‌شود.

جایگاه هیولای تالی در درخت زندگی هم‌چنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. محققان تا کنون پیشنهادهای عدیده‌ای مطرح کرده‌اند؛ تالی را بندپا خوانده‌اند، او را از خویشاوندان لامپری معرفی کرده‌اند و حتی با نرم‌تنانی مثل حلزون دریایی هم‌رده دانسته‌اند.

ولی از نظر سلن، موجودی به این طول، نمی‌تواند یک طناب‌دار باشد. پشت‌مازه در مهره‌داران همیشه به پشت چشم‌ها و یا مغز ختم می‌شود؛ با این حال ساختاری که در هیولای تالی به عنوان طناب‌پشتی معرفی شده، نه تنها در پشت مغز پایان نمی‌یابد، بلکه در انتهای خود عریض‌تر شده و مغز را هم پشت سر می‌گذارد. البته این تنها دلیل مطرح‌شده توسط سلن علیه مهره‌دار بودن تالی نیست. آن‌طور که وی می‌گوید، ساختار طناب‌پشتی در هیچ‌یک از فسیل‌های متعلق به مهره‌داران – به دلیل اسیدیتۀ بالای رودخانۀ میزن – حفظ نشده است. بنابراین منطقی نیست که چنین ساختاری در فسیل یک ماهی از بین برود، ولی در هیولای قصۀ ما باقی بماند. محققان پیش‌تر این ساختار را به عنوان لولۀ گوارش جانور معرفی کرده بودند که از نظر سلن منطقی‌تر از طناب‌پشتی است. وی هم‌چنین مدعی است که این موجود فاقد دو ویژگی شاخص فسبل‌های مربوط به مهره‌داران می‌باشد؛ گوش داخلی و رنگ‌دانۀ پوست.

در سوی دیگر مک‌کوی را داریم که بر روی مهره‌دار بودن تالی اصرار داشته و در نظر دارد مقالۀ جدیدی در این زمینه منتشر کند. به نظر می‌رسد که هویت واقعی این موجود هم‌چنان یک راز باقی خواهد ماند.


پی‌نوشت

۱. Tully monster
۲. Lamprey
۳. Lauren Sallan
۴. Vertebrate Paleontologist
۵. Hammerhead Shark
۶. Sea Slug
۷. Victoria McCoy

۸. Mazon Creek
۹. Notochord


میلاد شیرولیلو


نمایش دیدگاه ها (0)
دیدگاهتان را بنویسید