در دید هر پژوهشگری هیچ چیز ناراحت‌کننده‌تر از صرف ماه‌ها و سال‌ها زمان بر روی پروژه‌ای علمی برای انتشار مقاله و در نهایت رد شدن آن توسط ژورنال مورد نظر نخواهد بود. این حس زمانی عمیق‌تر است که از دید خود فرد پای مقاله‌ای بسیار مهم و پراهمیت در میان است. اما تاریخ علم نشان از رد شدن بسیاری از مقالات چهره‌های علمی مشهور، پیش انتشار نهایی آن‌ها دارد. این لیست پر اهمیت، حتی شامل مواردی از مقالات است که در نهایت موفق به کسب جایزه نوبل نیز شده‌اند.
البته این بدان معنا نیست که سیستم انتشارات پژوهشگران را رد کرده باشد؛ در واقع فرآیند رد کردن مقالات بخشی از پروسه مطلوب و سالم تولید آکادمیک مقالات علمی می‌باشد.
این پروسه شامل گروهی از پژوهشگران مستقل بوده که مقالات ارسالی به ژورنال را مطالعه کرده تا نسبت به متد‌های مورد استفاده و نتیجه‌گیری‌های صورت گرفته توسط پژوهشگران مقاله اطمینان حاصل شود. همچنین تیم انتخاب‌گر ژورنال، در صورت مشاهده مواردی که نیاز به اصلاح دارند، آن را با پژوهشگر مقاله در میان گذاشته و تنها در صورتی که اصلاحات مورد نیاز بیش‌از حد جلوه کرده ویا مشکلی اساسی با بنیان مقاله وجود داشته باشد، آن را به کلی رد می‌نمایند.
فرآیند رد کردن در نهایت موجب بالا رفتن ضریب اطمینان اطلاعات منتشر شده در ژورنال می‌گردد. شنیدن مواردی از Rejection در مورد کار‌های خارق‌العاده صورت گرفته در دنیای علم، نشان از مترادف نبودن «رد‌شدن» با «پایان کار علمی» می‌باشد. برخی اوقات، این اتفاق شروعی دوباره خواهد بود.
مقاله انریکو فرمی، میانکنش‌های ضعیف، ۱۹۳۳
این مقاله شامل فرضیاتی ناواضح و بدون استناد به دلایل قاطع بوده و دور از واقعیت می‌نماید.
Frank Close, Small Things and Nothing
میانکنش‌های ضعیف، یکی از ۴ (بطور بالقوه ۵) نیروی اساسی طبیعت، نخستین بار در سال ۱۹۳۳ توسط انریکو فرمی به دنیای علم معرفی شد. نتایج پژوهش‌های فرمی در نهایت با عنوان «An attempt of a theory of beta radiation» در ژورنال آلمانی «Zeitschrift für Physik» منتشر شد.
اما نخستین بار این مقاله به‌وسیله ژورنال Nature به دلیل «مغایرت شدید با واقعیات» رد شده بود. فعالیت‌های بعدی فرمی در این رابطه زمینه‌ساز دریافت جایزه نوبل در سال ۱۹۳۸ در بخش فیزیک شد. این در حالیست که فرمی در آن زمان تنها ۳۷ سال داشت. فرمی به پاس قدردانی برای نشان دادن وجود عناصر جدید رادیواکتیو ایجاد شده به وسیله تشعشعات نوترونی و کشف واکنش‌های هسته کلید‌خورده به وسیله نوترون‌های آهسته موفق به دریافت جایزه نوبل شد.
مقاله هانس کربس، چرخه اسید سیتریک، ۱۹۳۷
بله! حتی دانشمندانی که در کتاب‌های مرجع فرآیند‌های بیوشیمیایی مختص خود را دارند، زمانی دست «رد» بر سینه‌شان خورده است! در واقع هیچ چیز در مورد مقاله هانس کربس اشتباه نبود! اما Nature به دلیل ترافیک سنگین مقالات ارسالی، فرصتی برای بررسی مقاله هانس کربس نیافت!
هانس کربس در خاطرات خود می‌نویسد:
این اولین بار در زندگی کاریم بود که بعد از انتشار بیش از ۵۰ مقاله علمی، ژورنالی کار من را رد نماید.
عنوان مقاله کربس «نقش اسید‌سیتریک در میانجی‌گری متابولیسم در بافت‌های حیوانی» بود و سال بعد از ریجکت شدن توسط Nature در ژورنال Enzymologia منتشر گردید.
مقاله موری گل-من، طبقه‌بندی ذرات بنیادین، ۱۹۵۳
موری گل-من می‌گوید:
عنوان اصلی مقاله من «Isotopic Spin and Curious Particles» بود که گروه بررسی ژورنال «Physical Review» با عبارت «Curious Particles» موافقت نکرد. سپس آن را به «Strange Particles» تغییر دادم که باز هم مورد موافقت قرار نگرفت. در نهایت آن را به «New Unstable Particles» تغییر دادم.
باید بگویم که همواره از «Physical Review» متنفر بوده و ۲۰ سال پیش تصمیم گرفتم که هیچ‌وقت در آن مقاله‌ای ارائه نکنم. اما در سال ۱۹۵۳ چاره‌ای جز متوصل شدن به آن‌ها نداشتم. برخی اوقات این محتوای مقاله نیست که موجب رد آن می‌گردد، بلکه عنوان آن است.
در پایان دیگر توجهی به عنوان مقاله نکردم. گل-من در سال ۱۹۶۹ موفق به کسب جایزه نوبل فیزیک به نشانه تلاش‌های ارزشمند خود در ارتباط با طبقه‌بندی ذرات بنیادین و کوارک‌ها شد.
روزالین یالو، اختراع روش radioimmunoassay، ۱۹۵۵
سال‌ها پس از کسب جایزه نوبل در فیزیولوژی و پزشکی سال ۱۹۷۷، روزالین یالو نامه‌ی رد مقاله خود را با افتخار منتشر نمود.
این نامه توسط ژورنال Clinical Investigation به دلیل شبهه و تردید در مورد امکان تولید‌آنتی‌بادی‌های کوچک به‌منظور اتصال به مولکول‌هایی از جمله انسولین ارسال شده‌است. او به همه ثابت کرد که ادعایش صحت داشته و در حال حاضر روش radioimmunoassay، متدی رایج برای بررسی سطح آنتی‌بادی‌ها در بدن مورد استفاده قرار می‌گیرد.
