کودکان مبتلا به تنبلی چشم (Amblyopia) از این پس قادر خواهند بود از طریق یک بازی اختصاصی که برای آی‌پد طراحی شده است، بینایی خود را بهبود بخشند.
نتایج تحقیق جدیدی نشان می‌دهد که انجام دادن یک بازی مخصوص درمانی که برای آی‌پد (iPad) طراحی شده است می‌تواند عوارض تنبلی چشم در کودکان را تا حدودی بر طرف کند.
بر اساس نتایج این مطالعه، کودکانی که به مدت دو هفتۀ متوالی این بازی را انجام دادند نسبت به کودکانی که دورۀ درمانی معمول برای کاهش تنبلی چشم – که در آن چشم نرمال فرد با یک چشم‌بند بسته نگه داشته می‌شود تا چشم تنبل وظیفۀ آن را بر عهده گیرد – طی نمودند، بهبود بیشتری را در بینایی خود شاهد بودند.
یافته‌ها حاکی از آن است که درمان تنبلی چشم از طریق به کار گیری هر دو چشم – به جای بسته نگه داشتن چشم نرمال – می‌تواند سریع‌تر به نتیجۀ مطلوب منتهی شود. نتایج این مطالعه از سوی محققان Retina Foundation of Southwest (در دالاس) در ژورنال JAMA Ophthalmology منتشر شده است.
در کودکان مبتلا به تنبلی چشم، یکی از چشم‌ها نسبت به دیگری قدرت بینایی کم‌تری دارد. این مشکل در حدود ۳ درصد از جمعیت کودکان ایالات متحده دیده می‌شود.
درمان معمول تنبلی چشم (روش Eye-patching یا بسته نگه داشتن چشم نرمال) از طریق تحریک نمودن چشم تنبل، تأثیر خود را اعمال می‌کند. هر چند بیشتر موارد تنبلی چشم با این روش درمانی رفع می‌شوند؛ با این حال در پاره‌ای از موارد درمان موفقیت‌آمیز نبوده و تنبلی چشم پس از دوره‌ای دوباره باز می‌گردد. به علاوه کودکان دچار تنبلی چشم ممکن است در استفادۀ هم‌زمان از هر دو چشم‌شان با مشکلاتی مواجه شوند؛ از همین رو یک روش (یا روش‌ها) درمانی که روی استفادۀ هم‌زمان دو چشم تأکید داشته باشد (به جای بستن یکی از چشم‌ها) می‌تواند به نتایج مطلوب‌تری دست یابد.
در این مطالعه، محققان به صورت کاملاً تصادفی ۲۸ آزمودنی را (کودکان مبتلا به تنبلی چشم) به دو گروه آزمایش (درمان از طریق بازی) و کنترل (درمان از طریق روش سنتی Eye-patching) تقسیم کردند. در این بازی، با نام Dig Rush (ساخت Ubisoft)، آزمودنی‌ها کنترل معدن‌کارانی را به دست می‌گیرند که باید به سرعت از اعماق یک گودال طلا استخراج کرده و به یک گاری منتقل کنند؛ آن‌ها باید در طول بازی از برخورد شخصیت‌ها با موانع مختلف (انواع هیولاها) نیز اجتناب نمایند.
جهت انجام بازی آزمودنی‌ها باید عینک‌های مخصوصی به چشم‌شان بزنند (با ظاهری مشابه عینک‌های سه‌بعدی) که کیفیت نور و در نتیجه تصویر ورودی به هر چشم را تعیین می‌کند؛ به این صورت که چشم نرمال بعضی از عناصر بازی (مانند گاری ذخیره‌سازی طلا) با کنتراست پایین‌تر و چشم تنبل قسمت دیگری از عناصر بازی (مثل شخصیت اصلی بازی) را با کنتراست بالاتر مشاهده می‌کند. صرف نظر از این تفاوت، هر دو چشم عناصر پس‌زمینه (مانند سنگ‌ها و صخره‌ها) را با کنتراست یکسان دریافت می‌کنند.
آزمودنی‌های گروه آزمایش این بازی را به مدت یک ساعت در هر روز، با تکرار ۵ روز در هفته و برای یک دورۀ دو‌هفته‌ای انجام دادند. در مقابل برای آزمودنی‌های گروه کنترل روش Eye-patching به مدت دو ساعت در هر روز، با تکرار تمام هفتگی برای یک دورۀ دو هفته‌ای انجام شد.
پس از گذشت دو هفته، آزمودنی‌های گروه آزمایش نسبت به دورۀ پیش از درمان، یک رشد ۱/۵ خطی را در تشخیص حروف جدول معاینۀ چشم تجربه کردند؛ در حالی که این مقدار برای آزمودنی‌های گروه آزمایش ۰/۷ بود.
در حدود ۴۰ درصد از آزمودنی‌های گروه آزمایش به ۲۰/۳۲ قدرت بینایی (که نزدیک به حد بینایی نرمال است) دست یافتند؛ در حالی که نتیجۀ مشابه صرفاً برای ۷ درصد از اعضای گروه کنترل حاصل شد.
پس از دو هفته، آزمودنی‌های گروه کنترل نیز به صورت جداگانه تست آی‌پد را به مدت دو هفته انجام دادند. پس از طی این دوره، تفاوتی میان آزمودنی‌های دو گروه مشهود نبود.
با این حال هنوز مشخص نیست که بهبود‌های حاصل شده از طریق این روش تا چه حد دوام خواهند داشت (آیا بلندمدت خواهند بود؟) و از نظر محققان تحقیقات بیشتری در این زمینه باید به عمل آید.
