انتشار این مقاله


تشخیص چهره: مدرکی جدید بر رشد سلول‌های عصبی

بخشی از مغز آدمی که مسئول شناسایی چهره است در طول دورۀ کودکی رشد نموده و بافت جدیدی به وجود می‌آورد. بر اساس نتایج مطالعه‌ای که امروز، ۶ام ژانویۀ، در ژورنال Science (با Impact Factor: ۳۴/۶۶۱) منتشر شده است؛ سلول‌های عصبی مسئول پردازش جزئیات چهره و شناسایی آن طی کودکی رشد کرده و بافت جدیدی را ایجاد […]

بخشی از مغز آدمی که مسئول شناسایی چهره است در طول دورۀ کودکی رشد نموده و بافت جدیدی به وجود می‌آورد.

بر اساس نتایج مطالعه‌ای که امروز، ۶ام ژانویۀ، در ژورنال Science (با Impact Factor: ۳۴/۶۶۱) منتشر شده است؛ سلول‌های عصبی مسئول پردازش جزئیات چهره و شناسایی آن طی کودکی رشد کرده و بافت جدیدی را ایجاد می‌کنند (منظور از بافت جدید رشد رو به جلوی سلول عصبی است که در ادامه توضیح داده خواهد شد). این شگفت‌انگیز است، چرا که تا کنون عقیده بر این بود که نمو سلول‌های عصبی – طی گذر از کودکی – صرفاً توسط پدیدۀ Pruning (حذف قسمتی از زوائد سلول و در نتیجه کاهش ارتباطات بین سلولی) صورت می‌گیرد. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که نمو مغز چیزی فراتر از Pruning (یا به شکل کامل‌تر Synaptic Pruning) است.

Faces And Places محققان به تازگی متوجه وجود تغییرات محسوسی در شکنج دوکی‌شکل (Fusiform Gyrus) - مسئول تشخیص چهره - کودکان و بزرگسالان شده‌اند (که در این تصویر با رنگ صورتی نشان داده شده است). ولی با این حال تفاوت چندان محسوسی در شیار کولترال (Collateral Sulcus، سبزرنک) مشاهده نشده است. منبع: Science News
Faces And Places محققان به تازگی متوجه وجود تغییرات محسوسی در شکنج دوکی‌شکل (Fusiform Gyrus) – مسئول تشخیص چهره – کودکان و بزرگسالان شده‌اند (که در این تصویر با رنگ صورتی نشان داده شده است). ولی با این حال تفاوت چندان محسوسی در شیار کولترال (Collateral Sulcus، سبز) مشاهده نشده است. منبع: Science News

محققان در این مطالعه با استفاده از روش تصویربرداری MRI (یا Magnetic Resonance Imaging) توانستند دو بخش مجزا از قشر بینایی مغز (Visual Cortex) را تمییز دهند؛ بخشی که هنگام نگاه کردن به چهره‌ها فعالیت بیش‌تری از خود نشان می‌دهد و در مقابل بخشی که متحمل بار پردازشی بیشتری در زمان تماشا کردن عکس‌های عمومی (از مناظر و بناها) می‌شود. محققان در ادامه تصاویر مغزی بدست آمده از ۲۲ آزمودنی کودک (بین ۵ تا ۱۲ سال) را با نمونه‌های بدست آمده از ۲۵ آزمودنی بزرگسال (بین ۲۲ تا ۲۸ سال) را با یکدیگر مقایسه نمودند.

نتایج مطالعه نشان می‌دهد که بخش حساس به مکان مغز با نام “شیار کولترال” (Collateral Sulcus) طی کودکی تا بزرگسالی تغییر چندانی نمی‌کند. با این حال قسمت حساس به چهره که تحت عنوان “شکنج دوکی‌شکل” (Fusiform Gyrus) شناخته می‌شود؛ تغییرات محسوسی را به خود می‌بیند. چنان‌که بزرگسالان شکنج ضخیم‌تری نسبت به کودکان دارند که در زمینۀ ساختار سلولی و پروتئینی تا حدود نسبتاً زیادی متفاوت می‌باشند.

تصاویر MRI به تنهایی قادر به مشخص نمودن نوع سلول‌های موجود در بافت ضخیم‌ترشدۀ شکنج دوکی‌شکل در بزرگسالان نیست. با استناد به نتایج مطالعات قبلی می‌توان این افزایش حجم را به افزایش تعداد درندریت‌ها (Dendrite، زوائد انگشت‌مانند متصل به جسم سلولی نورون که مسئول دریافت پیام عصبی از نورون‌های دیگر است) و در نتیجه توسعۀ ارتباطات سیناپسی بین سلولی نسبت داد. عامل مؤثر دیگر در بروز این پدیده می‌تواند الیگودندروسیت‌ها (Oligodendrocyte) باشد؛ سلول‌های پشتیبان (Glial Cells) دستگاه عصبی مرکزی که مسئولیت تولید غلاف میلین در این دستگاه را بر عهده دارند. با این حال ذکر این نکته ضروری است که تعداد خالص سلول‌های عصبی افزایش نمی‌یابد؛ بلکه صرفاً تعداد زوائد سلولی بیشتر می‌شود.

میلاد شیرولیلو


نمایش دیدگاه ها (0)
دیدگاهتان را بنویسید