مسمومیت با آرسنیک ناشی از نوشیدن آب آلوده هنوز هم برای ۱۳۷ میلیون نفر در ۷۰ کشور جهان عامل نگرانی است. اما دستگاه تصفیه جدیدی که توسط محققان استرالیایی ساخته شده‌است می‌تواند تکنولوژی ساده و ارزان قیمتی باشد که برای حل این مشکل مورد نیاز است و بهتر از همه این که این دستگاه می‌تواند با مواد بازیافت‌شده ساخته شود.
سیستم‌های کنونی که برای حذف آرسنیک موجود در آب‌های زیرزمینی مورد استفاده قرار می‌گیرند، مثل اسمز معکوس یا تبادل یونی، مقرون به صرفه و کارآمد نیستند – یعنی در کشورهایی مثل بنگلادش و ویتنام که بیش از دیگران به آن نیاز دارند، کاربرد چندانی نمی‌تواند داشته‌باشد.
تیمی از دانشگاه تکنولوژی سیدنی (UTS) که این فیلتر جدید را طراحی کرده‌است، توضیح می‌دهد که مسمومیت با آرسنیک فرآیندی بسیار آهسته است به همین دلیل بسیاری از افرادی که جایگزین دیگری ندارند، مجبورند از آب آلوده استفاده کنند. در نهایت، ممکن است از انواع مختلفی از سرطان و اختلالات گوارشی رنج ببرند که مشکلات عظیمی در سلامت عمومی پدیدمی‌آورد.
دانشمندان UTS با همکاری دانشگاه ملی ویتنام، آکادمی علم و تکنولوژی ویتنام و همکاران ویتنامی‌شان به طرحی جدید دست‌یافته‌اند که ارزان بوده و ساخت آن آسان است. Saravanamuth Vigneswaran، محقق راهبر این پروژه، می‌گوید:
این سیستم ۳ جزء کلیدی دارد: یک غشای زیستی، مخزنی که غشا در آن قرار داده می‌شود و یک کارتریج جاذب که از پسماندهای صنعتی موجود در محل ساخته‌شده‌بود.
این سیستم با دوام هم استفاده از منابع داخلی را به حداکثر می‌رساند و هم ضایعات آرسنیکی و آلودگی محیطی را به حداقل کاهش می‌دهد و در نتیجه سبب افزایش سلامت و کیفیت زندگی می‌شود.
غشای زیستی – که اساساً سدی با نفوذپذیری انتخابی است – باکتری‌ها و اجرام موجود در آب‌های زیرزمینی را نیز حذف می‌کند در نتیجه محصول نهایی دستگاه پاک بوده و مصرف آن بی‌خطر است. دکتر Vigneswaran افزود:
انرژی لازم برای عمل تصفیه از جاذبه، انرژی خورشیدی یا پمپ دستی تأمین می‌شود. غشاها تا ۳ سال دوام می‌آورند، درحالی که کارتریج‌ها آرسنیک را جذب می‌کنند و باید به صورت دوره‌ای تعویض شوند (هر سه یا شش ماه).
ضایعات کارتریج‌ها تبدیل به مصالح ساختمانی بی خطر می‌شوند و بدین طریق سیستم از ضایعات آرسنیکی پاک می‌شود.
تیم تحقیقاتی اظهار می‌دارد که محصول آن‌ها می‌تواند به وسیله‌ی تولیدکنندگان داخلی تولید، راه‌اندازی و نگهداری شود – یعنی زمانی که محصول به منطقه معرفی شود، سبب اشتغال‌زایی برای اهالی نیز می‌شود.
پژوهشگران چند سال بر روی پروژه کار کرده‌اند و تعدادی مقاله نیز در مورد نتایج به دست آمده منتشر کرده‌اند همچنین آن‌ها جایزه‌ی تکنولوژی بر علیه فقر (Technology Against Poverty) به ارزش ۵۰۰ هزار دلار استرالیایی را دریافت کرده‌اند.
