با توجه به تحقیقات جدید صورت گرفته در دانشگاه Columbia و McGill، خاطرات مختلفی که در یک نورون حلزون دریایی به نام اپیلزیا ذخیره شده‌اند، می‌توانند به صورت انتخابی پاک شوند.
یافته ها حاکی از آن است که می‌توان با ساخت داروهایی خاطراتی را که ما را دچار عصبانیت یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) می‌کنند را بدون آسیب به سایر خاطرات مهم گذشته، پاک کنیم.
در طی اتفاقات مهیج و تروماتیک، خاطرات متعددی از جمله اطلاعات تصادفی که هنگام وقوع حادثه رخ داده‌اند، ممکن است ذخیره شوند. محققین می‌گویند مدت ها پس از وقوع حادثه، در موقعیت های تروماتیک این اطلاعات تصادفی یا خنثی می‌توانند موجب اضطراب ما شوند.
دکتر ساموئل اسکچر، یکی از نویسنده های مقاله می‌گوید:
در این مثال ترس از کوچه های تاریک یک حافظه تداعی‌گر است که شامل اطلاعات مهمی می‌باشد، درحالیکه ترس از جعبه پستی یک حافظه تصادفی و غیر تداعی‌گر است که مستقیما با حادثه تروماتیک ارتباط ندارد.
طبق گفته دکتر ایکچر تمرکز این تحقیقات بر این است که بدون آسیب رساندن به حافظه تداعی‌گر که به شخص در تصمیم‌گیری های آگاهانه آینده (مانند عبور نکردن از مسیر فرعی در کوچه تاریک) کمک می‌کند، حافظه های غیر تداعی‌گر مشکل ساز را ( که طی تجربه های تروماتیک ثبت می‌شوند) حذف کنند.
مغز با افزایش قدرت ارتباطات بین نورون ها و با ثابت نگه داشتن این ارتباطات در طول زمان، حافظه های بلند‌مدت را ایجاد می‌کند. طبق تحقیقات پیشین افزایش قدرت ارتباطات سیناپسی در در ساخت حافظه های تداعی‌گر و غیر تداعی‌گر خواص مشابهی دارد. طبق این تحقیقات حذف انتخابی حافظه های غیر تداعی‌گر سیناپسی غیرممکن است زیرا در هر نورون یک مکانیسم واحد مسئول حفظ کردن همه ی فرم های خاطرات سیناپسی است.
تحقیقات جدید این فرضیه را با تحریک دو نورون حسی که با نورون حرکتی اپلیزیا حلزون دریایی ارتباط داشتند، آزمایش کردند. یکی از نورون های حسی برای ایجاد حافظه تداعی‌گر و دیگری برای حافظه غیر تداعی‌گر تحریک شده بودند.
با ارزیابی قدرت هر ارتباط، دانشمندان دریافتند که برای افزایش قدرت سیناپسی در طول تشکیل خاطره از دو نوع متفاوت پروتئین کیناز M (PKM) استفاده می‌شود (PKM Apl III برای حافظه سیناپسی تداعی‌گرا و PKM Apll برای غیر تداعی‌گرا). آن ها دریافتند که هر خاطره می‌تواند از طریق بلوکه کردن یکی از ملکول های PKM بدون آسیب به دیگری پاک شود.
علاوه بر این آن ها دریافتند که خاطرات سیناپسی مشخص همچنین می‌توانند از طریق بلوکه کردن ملکول های مختلفی که به تولید PKM ها کمک می‌کند یا مانع از نابودی آن ها می‌شوند، پاک شوند.
محققین معتقدند نتایج آن ها می‌تواند در درک حافظه انسان موثر باشد؛ زیرا مهره داران نسخه های مشابهی از پروتئین های PKM اپلیزیا دارند که در تشکیل حافظه بلند‌مدت شرکت می‌کنند. همچنین KIBRA، پروتئین های محافظت کننده PKM، در انسان ها بیان می‌شود که جهش در ژن بیان کننده آن ها موجب ناتوانی ذهنی می‌شود.
جینگیون هو، یکی از نویسنده های مقاله می‌گوید:
پاک کردن حافظه از طریق حذف کردن حافظه غیر تداعی‌گر، که موجب پاسخ فیزیولوژیکی ناهنجار می‌شود، می‌تواند سبب تسکین PTSD و اختلالات اضطرابی شود.
با جداسازی دقیق ملکول هایی که سبب ثبات حافظه غیر تداعی‌کر می‌شوند، ما قادر خواهیم بود داروهایی را تولید کنیم که می‌تواند اضطراب را بدون آسیب به خاطرات گذشته پاک کند.
دکتر اسکچر گفت:
تحقیقات ما اثباتی از حقیقت است که به ما فرصت می‌دهد استراتژی ها و درمان هایی را برای اضطراب کشف کنیم. برای مثال از انجایی که خاطرات دقیقا پس از جمع آوری احتمال تغییر دارند می‌توان توسط داروهایی که حافظه غیر تداعی‌گر را مهار می‌کنند، این حافظه را تصحیح کرد.
قبل از اینکه محققین بتوانند داروهایی را برای تضعیف حافظه غیر تداعی‌گر بسازند، تحقیقات بیشتری بر روی مدل های حقیقی نیاز است تا PKM ها و طریقه ساخت و جایگیری آن ها در سیناپس را مشخص کند.
