مطالعه‌ای جدید نشان داده است که ترکیبات موجود در خاک مریخ می توانند کل پروتئین های باکتریای را در عرض چند دقیقه از بین ببرند.
محققان شک دارند که میکروارگانیسم ها واقعا می توانند بر روی سطح سیاره سرخ زنده بمانند، در حال حاضر تست های آزمایشگاهی برای هرگونه عامل بالقوه ی باکتری های سبز کوچک در حال انجام است. به نظر می رسد رشد سیب زمینی در مریخ ممکن است دشوارتر از آنچه فک می کردیم باشد.
مشکل اینجا با پرکلرات‌ها، ترکیبات شیمیایی حاوی کلری است که اولین بار در سال ۲۰۰۸ در مریخ کشف شد می باشد. در واقع این ترکیبات نمکی باعث می شوند آب در سطح مریخ مایع باشد و آن را به آب شور تبدیل می کند.
پرکلرات ها برای انسان ها سمی در نظر گرفته می شوند ، اما مشکل خاصی برای میکروب ها ایجاد نمی کنند و به این دلیل که آب سطحی را بصورت مایع حفظ می کنند، حداقل ما اینطور فکر می کنیم که در مریخ وجود این ترکیبات حتی می تواند مفید باشد.
محققان دانشگاه Edinburgh تصدیق کرده اند که وقتی ترکیبات در معرض تابش شدید نور فرابنفش قرار گیرند ، برای هر گونه زندگی سختی به بار میاورد.
این تیم در مطالعه شان ثبت کردند:
پرکلرات، اگرچه در دمای اتاق پایدار است. زمانی که فعال شود به عنوان مثال در دماهای بالا، اکسیدان قدرتمندی است. یکی از راههای تبدیل پرکلرات به یک اکسیدان ،قرار دادن آن در معرض نور UV است، از آنجایی که مریخ دارای اتمسفر بسیار نازک تری نسبت به زمین است، مقدار زیادی از تابش فرابنفش در سطح آن وجود دارد.
دانشمندان یک باکتری مناسب برای رشد در فضا، Bacillus subtilis، را برای شرایط مشابه مریخ آماده کردند. این باکتری در یک محلول پرکلرات منیزیم با غلظتی مشابه آنچه در مریخ بود شنا کرد و سپس در معرض تابش نور UVای با طول موج مشابه مریخ قرارگرفت. هیچ یک از باکتری ها از این تست جان سالم به در نبردند، درواقع همه آنها در عرض ۳۰ثانیه مردند.
این تیم بار دیگر باکتری ها را بدون حضور پرکلرات در معرض اشعه ماورای بنفش قرار دادند، اما این بار هم در عرض یک دقیقه باکتری ها جانشان را از دست دادند.
البته سطح یک سیاره از نظر میزان رطوبت مشابه یک ظرف از جنس پتری نیست. با توجه به این موضوع محققان یک سناریوی جدید را آزمایش کردند، که در آن میکروب ها در مریخ برروی آنالوگ های سنگی ساخته شده از سیلیکا زندگی می کردند، در این شرایط ادامه زندگی برای B.subtilis کمی آسان تر بود، اما متاسفانه هنوز هم اکثر آنها میمردند. این بدان معنی است که حتی اگر در مریخ زندگی هم وجود داشته باشد، احتمالا خیلی پایین تر از سطح سیاره پنهان شده است.
محققان نوشتند:
با وجود اینکه اثرات سمی اکسیدانها برروی سطح مریخ تا حدودی مشکوک است، مشاهدات ما نشان می دهند سطح مریخ هم اکنون برای سلول ها بسیار آسیب رسان است که بوسیله ی ترکیبات اکسیدان ها، اکسید آهن، پرکلرات ها و اشعه های ماورای بنفش بوجود می آید.
اگر آب نمک های جاری در سنگ های مریخ واقعا از پرکلرات باشند، و چون پرکلرات ها در تمام آبهای سطح مریخ نیز وجود دارند. پس سهم اعظمی از سطح این سیاره غیر قابل زندگی است.
اما یک ویژگی مثبت هم دارد، اگر تماس با خاک مریخ میکروب های سطح زمین را از بین ببرد، در حقیقت در حفاظت های سیاره ای مفید است، ممکن است ماموریت های آینده ما به مریخ آلودگی های غیر قابل جبران پذیری برای سیاره های همسایه باشد. دانشمندان امیدوارند در پیگیری های آینده بفهمند دقیقا چه چیزی در مریخ برای سلول های زنده کشنده است.
