استئوتومی زانو نوعی از جراحی است که در صورت آسیب دیدن زانو به علت آرتریت، تنها در یک ناحیه‌ی آن انجام می‌شود و شامل اضافه کردن یا برداشتن استخوان گوه‌ای شکل (wedge) به بالای استخوان تیبیا (ساق) یا پایین استخوان فمور (ران) است تا وزن بدن روی ناحیه‌ی آسیب‌دیده نیافتد.
استئوتومی زانو معمولا روی افرادی انجام می‌شود که برای انجام دادن عمل جراحی جایگزینی کامل زانو بسیار جوان محسوب می‌شوند؛ عمل جراحی جایگزینی کامل زانو برای بازه‌ی سنی زیر ۵۵ سال بهتر از افراد بالای ۷۰ سال جواب می‌دهد. بیشتر افرادی که تحت عمل استئوتومی زانو قرار می‌گیرند در نهایت به عمل جایگزینی زانو در ۱۰ تا ۱۵ سال آینده احتیاج خواهند داشت.
چرا انجام می‌شود؟
غضزوف نرم و صاف در حالت طبیعی به استخوان‌ها اجازه می‌دهد که به راحتی در کنار یکدیگر حرکت کنند. استئوآرتریت سبب آسیب دیدن مفصل و بروز ناصافی در سطح آن می‌شود. زمانی که غضروف از کار بیافتد، فضای بین استخوان ران و ساق پا پاریک می‌شود و بسته به محل آسیب‌دیدگی، به سمت جلو یا عقب خم خواهد شد. اضافه کردن یا برداشتن قسمتی گوه‌ای شکل از استخوان از قسمت بالای تیبیا یا فمور، می‌شود تحمل وزن را برای مفصل آسیب‌دیده آسان‌تر کند و مدت زمان کار کردن آن را افزایش دهد.
ریسک فاکتور‌ها
ریسک فاکتور‌هایی که برای استئوتومی استخوان وجود دارند عبارت‌اند از:
- عفونت در استخوان یا بافت نرم اطراف آن
- نارسایی قطعات استخوانی در همکاری با یکدیگر
- آسیب دیدن عروق و اعصاب اطراف زانو
آماده‌سازی
جراح با بررسی تصاویر Xray تعیین می‌کند که استئوتومی برای شما مناسب است یا نه و تا چه میزان دفرمیته بودن در استخوان و مفصل وجود دارد. از آن جایی که جراحی تحت بی‌هوشی عمومی انجام می‌شود، نیاز است که خوردن را برای چندین ساعت پیش از جراحی متوقف کنید. در صورتی که داروهای خاصی را مصرف می‌کنید، دستورات جراح را مبنی بر نحوه‌ی مصرف آنان پیش از جراحی پیروی کنید.
چه چیزی انتظار می‌رود؟
در حین پروسه
پس از بی‌هوشی، جراحی برشی در ناحیه‌ی زانو که برای بازسازی مد نظر است، می‌دهد. بسته به محل آسیب آرتریت به زانو، جراحی ممکن است شامل استخوان ساق پا یا استخوان ران باشد. رایج‌ترین نوع استئوتومی زانو شامل استخوان ساق است.
در ساده‌ترین نوع استئوتومی زانو، جراح بخشی از استخوان را برمی‌دارد و دو انتهای استخوان را به یکدیگر می‌رساند. این دو قطعه توسط ابزار فلزی در جای خود فیکس می‌شوند. شیوه‌ای دیگر، باز کردن استخوان‌های ساق یا ران و سپس اضافه کردن بخشی استخوانی (wedge) به آن‌ها است. این قطعه ممکن است از استخوان لگن جدا شده و یا از بانک استخوان باشد. ابزار فلزی این قطعات را محکم می‌کنند.
پس از جراحی
بسته به سطح دشواری جراحی و سرعت نقاهت از جراحی، ممکن است یک یا دو شب را در بیمارستان بگذرانید. دوره‌ی توان‌بخشی ممکن است تا ۶ ماه به طول انجامد و شامل تمریناتی است که با هدف زیر دنبال می‌شوند:
- تقویت ماهیچه‌‌های ران (که مهم‌ترین آن‌ها ماهیچه‌ی چهارسر ران است)
- افزایش دامنه‌ی حرکات زانو
- بهبود تعادل
معمولا برای زانو در دوره‌ی نقاهت، از ابزاری خارجی جهت ثابت نگه‌داشته شدن استفاده می‌شود.
نتایج
در بسیاری از موارد، استئوتومی سبب بهبود درد ناشی از آرتریت می‌شود و نیاز به انجام دادن جراحی جایگزینی کامل زانو را به مدت ۱۰ تا ۱۵ سال به تعویق می‌اندازد.
