شاید جهان در نهایت با یک حباب از هیچ ادغام شده و نابود گردد

بوزون هیگز می‌تواند جهان را نابود کند. شانس این که یکی از این ذرات در گوشه‌ای پرت از کیهان به خود فرو برود و یک حباب از انرژی خلأ در حال گسترش تولید کند، وجود دارد. این حباب می‌تواند کل جهان را در بر گیرد.

پایان فضا و زمان با مدل استاندارد فیزیک ذرات پیش‌بینی شده است. این مدل بهترین توصیف ما از ذرات و نیرهای جهان تاکنون است. نتیجه‌گیری برای پایان منطقی دنیا بر اساس تعاملات آن‌ها، Anders Andreassen از دانشگاه هاروارد و همکارانش را به دقیق‌‍ترین محاسبه‌ی طول عمر جهان رسانده است: پس از ۱۰^۱۳۹ سال نور از دور خارج می‌شود.

تخمین‌های قبلی از این مرگ کیهانی اعدادی مثل ۱۰^۱۰۰ سال را به دست آورده بودند. تلاش این محققان برای درست کردن همه‌ی گمانه‌زنی‌های قبلی و به‌دست آوردن اطلاعات دقیق بود. آن‌ها از جرم‌ها و برهمکنش‌های معلوم ذره استفاده کرده‌اند که شامل جرم ۱۲۵-گیگاالکترون‌ولت بوزون هیگز نیز می‌شود. بوزون هیگز مسئول جرم دادن به بقیه‌ی ذرات می‌باشد.

ولی این مقدار به‌دست آمده شاید پائین‌ترین جرم احتمالی هیگز نباشد، فقط یک نقطه‌ی ثبات جریان که اگر جهان ما واقعاً یک “خلأ کاذب” باشد و نه یک خلأ حقیقی در پائین‌ترین پیکربندی انرژی ممکن، می‌تواند تغییر کند. ذرات زیراتمی مثل هیگز می‌توانند مثل موج رفتار کنند و به همین علت مکان مشخصی ندارند. همیشه احتمال انرژی و جرم کمتر از مشاهدات برای هیگز وجود دارد. این، همان جایی است که مسائل بغرنج می‌شود.

با در نظر گرفتن این که فقط قسمت کوچکی از جهان از زمین قابل رصد است، امکان وقوع رخدادهای عظیمی وجود دارد که اصلاً ما متوجه آن‌ها نشویم. اگر جهان ما بی‌نهایت بزرگ است –امکانی که رد کردنش سخت است- این شانس وجود دارد که این کلاپس هیگز هم‌اکنون در خارج از دید ما رخ داده باشد. این واقعه حبابی از انرژی منفی و یک دنیای دیوانه‌وار جایگزین را درون آن به وجود می‌آورد.

یک روز، شاید این حباب به ما هم برسد و قسمتی از کیهان را که ما در آن هستیم ببلعد. بر اساس نظریه‌ی نسبیت اینیشتین، اطلاعات نمی‌توانند سریع‌تر از سرعت نور منتقل شوند؛ بنابراین هشداری در کار نخواهد بود. تجسم این واقعه دل آدمی را خالی می‌کند، دیواری از انرژی منفی که با سرعت نور برخورد می‌کند. به جای کشیده شدن آهسته به هیچ، شانس برخورد با یکی از این حباب‌ها نیز وجود دارد.

دقت تخمین از نظر راث گرگوری از دانشگاه دورهام بسیار تأثیرگذار است. ولی از طرفی به نظر او، آن‌ها گرانش را اصلاً در نظر نگرفته‌اند. نمی‌توان با مدل استاندارد گرانش را نیز وارد محاسبات کرد؛ چون در این چارچوب تعریف نشده است. همچنین انرژی و ماده‌ی تاریک نیز در نظر گرفته نشده است. الحاقاتی پیشنهاد شده است که شامل ذراتی است که به عنوان پایدارکننده‌های هیگز عمل می‌کنند و به طور بالقوه عمر بی‌پایانی برای جهان فراهم می‎آورند.

کار خود گرگوری در زمینه‌ی این مشکل او را به این نتیجه رساند که احتمال نابودی جهان بیشتر از پایداری آن است. او نشان داده است که انحنای کلان فضا-زمان در اطراف یک سیاهچاله‌ی میکروسکوپیک، می‌تواند به عنوان نطفه‌ای برای کلاپس هیگز عمل نماید. کمی شبیه ریختن غبار داخل آب جوش که باعث می‌شود حباب بخار به وجود بیاید. این واقعیت که در طول تاریخ طویل عالم این اتفاق رخ نداده است پیشنهاد می‌کند که برخی ذرات پایدارکننده در صحنه‌ی بازی هستند و از وقوع آخرالزمان جلوگیری می‌کنند.