تحقیقات جدید نشان داده‌است که خسته شدن از زندگی که نشانه‌ی مشکلات روحی و روانی است، باعث افزایش ریسک بروز آلزایمر می‌شود.
مشکلات سلامتی مانند بیماری‌های قلبی-عروقی یا دیابت نیز می‌توانند منجر به افزایش احتمال ابتلای فرد به فراموشی شوند چرا که این موارد بر روی عروق خونی تاثیر به‌سزایی دارند.
بر اساس تحقیقات جدید مشخص شده‌است که فاکتورهای روحی و روانی نیز به عنوان فاکتورهای موثر در بروز آلزایمر شناخته می‌شوند. استرس‌های روحی و روانی در کل می‌توانند بروز این بیماری را افزایش دهند.
مقاله‌ی مرتبط:
رژیم غذایی در ایجاد بیماری آلزایمر مؤثر است
آینده‌ی درمان آلزایمر: بهترین رویکرد چیست؟
پیشگیری از آلزایمر با کنترل مصرف کلسترول
تحقیق انجام شده توسط سابرینا ایسلاموسکا درباره‌ی ارتباط بین فرسودگی حیاتی (vital exhaustion) و بروز آلزایمر انجام شد. فرسودگی حیاتی بدین معناست که روح و روان فرد در مرتبه‌ی رنج و فرسودگی قرار دارند که این فرسودگی می‌تواند شامل آزردگی، خستگی و تضعیف روحیه باشد.
طبق نظر محققان این فرسودگی حیاتی می‌تواند ناشی از مشکلات غیرقابل حل در زندگی یک فرد باشد مخصوصا اگر فرد در معرض استرس‌های زیادی به مدت طولانی قرار گرفته باشد. بنابراین فرسودگی حیاتی می‌تواند علامتی برای رنجیده شدن روح و روان فرد باشد.
مطالعات گذشته اثبات کرده‌است که فرسودگی حیاتی می‌تواند در کنار سایر ریسک فاکتورها منجر به بروز بیماری‌های قلبی-عروقی، سندروم متابولیک، مرگ زودرس و چاقی شود.
استرس می‌تواند ریسک ابتلا به آلزایمر را به میزان ۲۵% افزایش دهد
اطلاعات بدست آمده از این تحقیق از طریق بررسی ۷۰۰۰ نفر که به طور متوسط در سن ۶۰ سالگی بودند، در سال ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ جمع‌آوری شد.
در این تحقیق از افراد درباره‌ی فرسودگی حیاتی آن‌ها سوال شد. اسلاموسکا و همکارانش این تحقیق را تا سال ۲۰۱۶ ادامه داده و همچنین موارد فراموی و مرگ ثبت شده در پرونده‌ی بیماران را در بیمارستان‌ها را نیز بررسی کردند.
نتایج مشخص کرد که ارتباط دوز-ریسپانس بین فرسودگی حیاتی در اواسط زندگی و بروز آلزایمر در پیری وجود دارد. محققان تاکید داشتند که با بررسی علایم فرسودگی حیاتی متوجه شدند که با افزوده شدن هر علامت به میزان ۲% احتمال بروز آلزایمر افزایش خواهد یافت.
میزان بروز آلزایمر در افرادی که ۵ الی ۹ علامت را داشتند، ۲۵% بیشتر از افرادی بود که هیچ علامتی را بروز نداده‌بودند و افرادی که ۱۰ الی ۱۷ علامت را داشتند به میزان ۴۰% بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری فراموشی بودند.
محققان با بررسی‌های بیشتر متوجه شدند که این رابطه دوطرفه نیست بدین معنا که آلزایمر هیچ‌گاه نمی‌تواند منجر به بروز فرسودگی حیاتی شود و این رابطه کاملا یک‌طرفه باقی خواهد ماند.
ایسلاموسکا معتقد است که محققان همچنان در حال بررسی بیشتر این ارتباط هستند که آیا علایم فرسودگی حیاتی می‌تواند نشانه‌ای برای بروز زودرس آلزایمر باشد یا خیر. تا کنون با بررسی‌های انجام شده به‌نظر می‌رسد که علاوه بر مهم بودن هرکدام از این موارد، ارتباط بین آن دو نیز به همان میزان اهمیت داشته چراکه حتی با جداسازی موارد گزارش شده از دو بیماری بازهم ارتباط بین آن دو کاملا مشهود است.
موارد زیادی می‌توانند عامل این ارتباط باشند اما دو موردی که محققان شدیدا به آن تاکید داشتند شامل میزان بسیار بالای هورمون استرس ( کورتیزول) و تغییرات قلبی-عروقی در مویرگ‌های مستعد است.
استرس می‌تواند عوارض بسیاری را نه تنها بر روی سلامتی مغز بلکه بر سلامتی کل بدن به‌جای بگذارد.
فاکتورهای قلبی-عروقی به خوبی به‌عنوان فاکتورهای قابل اصلاح برای احتمال بروز آلزایمر شناخته شده‌اند حتی در بعضی کشورها کاهش و یا رکود بروز آلزایمر نیز دیده شده‌است.
این تحقیق نشان می‌دهد که می‌توان با با بررسی رنج و دیسترس روحی یک فرد از بروز آلزایمر به راحتی پیشگیری کرد.
