سندرم نفروتیک (Nephrotic Syndrome) با دفع مقدار زیادی از پروتئین‌های پلاسما به درون ادرار مشخص می‌گردد. در حالت طبیعی، دفع پروتئین از طریق کلیه‌ها و ادرا در هر شبانه‌روز، کمتر از ۳۰ میلی‌گرم است. در حالی که در سندرم نفروتیک این میزان به ۳ گرم در روز و یا بیشتر می‌رسد. دفع پروتئین‌ها – به ویژه آلبومین – در ادرار می‌تواند منجر به هیپوآلبومینمی شده و در بیمار به اِدِم (خیز) و هیپرلیپیدمی دچار شود. سه علت عمده در ایجاد این بیماری مطرح می‌باشند:
۱. گلومرولونفریت مزمن
۲. آمیلوئیدوز که بر اثر رسوب یک مادۀ غیرطبیعی شبه‌پروتئین در جدار عروق خونی ایجاد می‌شود و کوجب آسیب جدی به غشای پایۀ گلومرول‌ها می‌شود.
۳. سندرم نفروتیک با حداقل تغییر که در این مورد هیچ آسیب پاتولوژیکی در کلیه‌ها وجود ندارد اما بار منفی طبیعی و غشای پایۀ گلومرول از دست رفته است. این حالت موجب می‌شود تا از عبور پروتئین‌ها از غشای پایه ممانعت نشود و بتابراین مقدار زیادی پروتئین وارد فیلترای گلومرولی می‌گردد.
از عوارض این بیماری می‌توان به آنمی، ترومبوز سیاهرگ کلیوی٬ آمبولی ریه و ادم ریوی اشاره کرد.
در ادامه به بررسی بیشتر این بیماری می‌پردازیم. هم‌چنین، برای کسب اظلاعات بیشتر می‌توانید مقالۀ “سندرم نفروتیک” دکتر مجازی را مطالعه کنید.
