محققان در دانشگاه یوآ طی آزمایشی دریافتند که سلول‌های ملانوم اصلا زمان را هدر نمی‌دند و خویشاوندان سرطانی خود را پیدا کرده و در ژل محیط آزمایش به سمت همدیگر حرکت می‌کنند، و تومور را تشکیل می‌دهند.
این یافته‌ها در مجله پلاس وان منتشر شده‌است.
دیوید سول استاد زیست شناسی و گروهی از همکارانش که روی باز سازی سه بعدی کامپیوتری کار می‌کردند، در تلاشند تا توضیح دهند چگونه سلول‌های ملانوما و سلول‌های سرطانی بافت سینه دور هم جمع می‌شوند و تومور را تشکیل می‌دهند. این گروه دریافتند که در هر دو سرطان، سلول‌ها مشابه عمل می‌کنند و تومور را تشکیل می‌دهند. عوامل منحصر به فردی وجو دارد که می‌تواند جلوی رشد و ایجاد تومور سرطانی را بگیرد و قابلیت تولید انبوه را نیز دارد. این عوامل در هر دو نوع سرطان مانع تشکیل تومور می‌شود.
سول نویسنده اصلی این مقاله می‌گوید:
“این قضیه از فرضیه ما مبنی بر این که در این دو نوع سرطان مکانیسم‌های ملکولی یکسان وجود دارد، حمایت می‌کند؛ پس ممکن است ما بتوانیم دارویی پیدا کنم که بتواند جلوی تشکیل تومور را بگیرد، بدون اینکه به سلول‌های سالم بدن صدمه بزند.”
تیم سول با انتشار مقاله‌ای در ۲۰۱۵ نشان دادند که سلول‌های سرطانی در پستان که به صورت توده‌های بسیار کوچکی هستند، با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و هو به هم می‌پیوندند، هم‌اکنون در مطالعه دیگری توسط همین گروه مشخص شده‌است که سلول‌های ملانوم نیز رفتاری مشابه با تفاوت در زمان و سرعت دارند.
در بررسی سلول‌های ملانوم مشخص شد سلول‌ها علاوه براین که برای متصل شدن به سمت هم حرکت می‌کنند، در طی حرکت تقسیم نیز می‌شوند.
در یک تست آزمایشگاهی مشخص شد، که یک سلول ملانوم درحال حرکت برای پیوستن به دیگر سلول‌ها، فاصله‌ای معادل ۳ برابر قطر خود را طی می‌کند،و طی چهار ساعت خوشه کوچکی از سلول‌های سرطانی را تشکیل می‌دهند. در نمونه‌ی دیگر مورد بررسی ظرف ۷۲ ساعت ۲۴ سلول منفرد سرطانی یا اجتماع کوچک سلولی، گرد هم آمدند و یک لخته بزرگ سرطانی را ساختند.
سول می‌گوید:
“سلول‌های ملانوم مثل رعد و برق سریع هستند، جای آن‌ها ثابت نیست و حالت بی قراری را دارند.”
در مقایسه با ملانوم، سلول‌های سرطان پستان هم در سرعت حرکت و هم در تشکیل تومور، کندتر هستند. در مطالعه‌ی قبلی این گروه مشخص شده است که سلول‌های سرطانی پستان به طور متوسط پس از ۱۰۰ ساعت شروع به تقسیم می‌کنند، سپس تشکیل جزایر کلونال می‌دهند که این جزایر با پیوستن به هم به شکل تومور بزرگی در می‌آیند.
سول می‌گوید:
“سلول‌های ملانوم مدام در حرکت اند به همین دلیل منشاء اصلی آن‌ها مشخص نیست؛ ملانوسیت‌های سالم پوست که پگمنت‌های ملانین را می‌سازند، از سلول‌های نورال کرستی منشاء می‌گیرند، سپس از میان بافت‌ها مهجرت می‌کنند تا خود را به بالاترین لایه پوست برسانند.
سول می‌گوید:
“این سلول‌ها خزنده‌های حرفه‌ای هستند؛ آن‌ها به وجود آمده‌اند تا حرکت کنند.”
تست‌های آزمایشگاهی نشان می‌دهند، چون سلول‌های ملانوم از ملانوسیت‌ها منشاء می‌گیرند پس مشخصات سیگنالی سلول‌های ملانوسیت را دارند.
در هر حال سلول‌های ملانوم چه به صورت انفرادی به هم بپیوندند چه به صورت گروه‌های کوچکی از سلول؛ آن‌ها روند فعالیت سلول‌های سرطانی پستان را دنبال می‌کنند.
این شباهت از نظر سول جالب بود، پس او ۵۱ آنتی بادی مونوکلونال را امتحان کرد و در نهایت آنتی بتا ۱ اینتگرین (CD29) و آنتی CD44 را شناسایی کردند که مانع ایجاد تومور، در هر دو سرطان می‌شود.
سول گفت:
“خیلی جالب است که با وجود متفاوت بودن این دو سرطان، دارویی که مانع پیشرفت سرطان پستان می‌شود، مانع از تجمع سلول‌های ملانوم نیز خواهد شد. این بدین معناست که با وجود داشتن ریشه‌های مختلف ممکن راهی کلی برای درمان انواع سرطان وجود داشته‌باشد.”
