نگاه کلی
بیماری خارش شناگر نوعی جوش پوستی خارش‌دار است که می‌تواند پس از شنا کردن ایجاد شود. خارش شناگر که نام دیگر آن درماتیت سرخ است، در دریاچه‌ها و برکه‌های آب شیرین شایع‌تر است، اما گاهی در آب شور نیز رخ می‌دهد.
خارش شناگر جوشی است که توسط یک واکنش آلرژیکی به انگل‌هایی که هنگام شنا به پوست فرد می‌چسبند، ایجاد می‌شود.
علائم
جوش‌های بیماری خارش شناگر شبیه جوش‌ها یا تاول‌هایی قرمز است. این جوش‌ها ممکن است در طول چندین دقیقه یا چندین روز پس از شنا در آب آلوده ایجاد شوند.
خارش شناگر معمولاً روی قسمت‌هایی از پوست بدن تأثیر دارد که پوشیده نشده است. علائم و نشانه‌های بیماری با هر مواجهه‌ی انگل‌ها وخیم‌تر می‌شوند.
چه موقع به پزشک مراجعه کنیم
اگر پس از شنا کردن دچار جوش‌هایی شدید که بیش از ۳ روز طول کشیدند، به پزشک متخصص پوست مراجعه کنید.
دلایل
محل زندگی انگل‌هایی که خارش شناگر را ایجاد می‌کنند، خون پرندگان و حیواناتی است که در نزدیکی برکه‌ها و دریاچه‌ها زندگی می‌کنند. مانند:
- غاز
- اردک
- گاو
- سگ آبی
- موش صحرایی
تخم‌های انگل از طریق مدفوع میزبان وارد آب می‌شود. قبل از اینکه انگل بتواند انسان یا دیگر حیوانات را آلوده کند، باید برای مدتی درون بدن نوعی حلزون زندگی کند. این حلزون‌ها نزدیک خط ساحلی وجو دارند، که بیانگر این است که چرا بیماری اغلب در مناطق کم عمق رخ می‌دهد.
خارش شناگر مسری نیست و از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود.
عوامل خطرزا
فرد هر چه بیشتر داخل آب بماند احتمال ابتلای وی بیشتر است. کودکان در خطر بالاتری قرار دارند، زیرا بیشتر در مناطق کم عمق بازی می‌کنند و کمتر بدن خود را با حوله خشک می‌کنند.
برخی افراد بیشتر از دیگران به بیماری خارش شناگر حساس هستند. و هر چه مواجهه فرد با انگل بیشتر شود، حساسیت وی افزایش می‌یابد.
عوارض
عوارض ناشی از خارش شناگر نادر است، اما اگر فرد جوش‌های خود را بشدت بخاراند می‌تواند منجر به عفونت شود.
تشخیص
تشخیص خارش شناگر می‌تواند چالش برانگیز باشد زیرا جوش‌های ناشی از آن مشابه دیگر مشکلات پوستی است. هیچ تست خاصی برای تشخیص خارش شناگر وجود ندارد.
درمان
خارش شناگر معمولاً در طول یک هفته خود به خود بهبود می‌یابد. با این حال فرد می‌تواند خارش خود را با داروهای آنتی هیستامین یا کرم‌های ضد خارش، کنترل کند.
