بازگردانی حافظه از بین رفته در آلزایمر با کشف پروتئین هدف جدید
همه چیز گم نشده.
طبق تحقیقات جدید از MIT، آنزیمی که با فرایندهای کلیدی شکل گیری حافظه در افراد مبتلا به آلزایمر درگیر است ، اکنون می تواند مخصوصا مورد هدف قرار بگیرد ، که این به لطف کشف پروتئینی است که کمک کند این آنزیم کار کثیفش را انجام دهد.
این کشف قاطع ما را یک گام به نوع جدیدی از درمان که روزی می تواند باعث جلوگیری و یا حتی کاهش از دست دادن حافظه در افراد مبتلا به آلزایمر شود را ، نزدیک می کند.
بیماری آلزایمر یک بیماری عصبی است که مرتبط با تولید پروتئین های بتا آمیلوئید و تائو در سلول های مغز است.
بیشتر درمان های جدید به تجزیه و تحلیل و کاهش شکل گیری این پلاك های پروتئینی متمركز شده اند تا کمک کند مغز عملکردش را بازیابد.
نقش دقیق این توده ها در ایجاد علائم زوال عقل در افراد مبتلا به آلزایمر هرگز روشن نبوده و داروهایی که به پاک کردن این توده ها کمک می کند نیز به نظر نمی رسد برای بازگشت توانایی های شناختی مفید باشد.
محقق Li-Huei Tsai و همکارانش معتقدند که چیز دیگری نیز باید مسئول این امر باشد، چیزی که ژن های دخیل در تشکیل حافظه را خاموش می کند. برای بیش از یک دهه Tsai و تیم او تلاش کرده اند تا فرآیندهای پشت این قطعه ژنتیکی را درک کنند.
Tsui در سال ۲۰۱۲ گفت:
“ما فکر می کنیم ، وقتی در محلی انسداد اپی ژنتیک بیان ژن قرار دارد، پاکسازی بتا آمیلوئید ممکن است برای بازگرداندن پیکربندی فعال کروماتین مفید نباشد”.
به نظر می رسد ، خانواده های آنزیم هایی که هیستون دیازتیلاس ها (HDAC) نامیده می شود، مسئول این قضیه اند؛ زیرا تحقیقات پیشین نشان می دهد اگر این آنزیم ها مسدود شده باشند ، امکان کمک به موش های ترانس ژنیک در به یادآوری وظایفشان وجود دارد.
یکی از آنزیم ها به نام HDAC2 ، در مغز افراد مبتلا به بیماری آلزایمر بیش از حد بیان می شود و به پژوهشگران هدف هایی را نشان می دهد.
آنزیم به عنوان یک سوئیچ اصلی برای عملکرد ژن های مورد نیاز در تشکیل حافظه عمل می کند. به عبارت ساده، HDAC2 باعث می شود پروتئینی به نام هیستون با DNA محکم پیچیده شود بنابراین آن نمی تواند رونویسی شود.
سالها محققان سعی کرده اند راه هایی را برای دخالت در عملکرد HDAC2 پیدا کنند که هیچ فایده ای ندارد.
در حالی که ترکیبات امیدوار کننده ای وجود دارد که این کار را انجام می دهند، هیچ کدام به تنهایی برای این آنزیم هدف کافی نیستند که بتوانند مانعی برای دیگر اعضای خانواده HDAC باشند و برایشان مشکل ایجاد کنند.
در این آخرین مطالعه، تیم پروتئینی به نام Sp3 را به عنوان نوعی شریک جرم شناخته شده است که HDAC2 کار کثیف خود را انجام می دهد.
Tsai می گوید:
“این هیجان انگیز است چرا که برای اولین بار ما مکانیسم خاصی را یافتیم که توسط HDAC2 تنظیم بیان ژن سیناپسی را تنظیم می کند.”
محققان برای کشف این هم دستی اهریمنی، بیان ژن ها را در نمونه های مغز پس از مرگ در افراد مبتلا به آلزایمر تشخیص دادند.
نمونه ها یک کیسه مخلوطی از سطوح بالا و پایین HDAC2 بودند که آنها را قادر به یافتن ژنهای کاندیدایی که به نظر می رسید در کنار این آنزیم فعالیت میکنند ، کرد.
سپس آنها از یک تکنیک تجربی به نام ژن ناخوشایند برای جلوگیری از بیان HDAC2 و دیگر ژن ها در موش استفاده کردند و جستجوی خود را به یک ژن که پروتئین Sp3 را تولید می کرد، محدود می کرد.
برای بررسی کار خود، محققان از قطعات HDAC2 برای اتصال با Sp3 در موش استفاده کردند، پروتئین ها را به طور مؤثری از اثرات دشمن پاک کردند و از تشکیل یک کمپلکس کامل با آنزیم های HDAC2 جلوگیری کردند.
تمیز کردن باعث بهبود عملکرد اعصاب موش ها شد، و این شاهد این واقعیت است که آنزیم و کمکی آن هر دو برای جلوگیری از کار هیستون ها و DNA نیاز به چبیدن به آنها دارند.
ساخت قطعات HDAC2 ممکن است برای موش های ترانس ژنیک کار کند، اما امیدی برای درمان مستقیم در انسان ها نمی دهد.
اما این به این معنی نیست که یک داروی مشابه می تواند کار مشابهی را انجام دهد.
Andre Fischer از مرکز Neurodegenerative Diseases آلمان، که در این مطالعه دخیل نبود، گفت:
“این رویکرد درمانی خاص برای عمل HDAC2 است و بر روی HDAC های دیگر ، مانند HDAC1 همولوگ ، تاثیر نمی گذارد .داده ها امیدوار می کنند که استراتژی های درمانی که Sp3 را هدف قرار می دهند و یا تعامل Sp3 با HDAC2 ، ممکن است بر مسئله عدم مشخص بودن مهار کننده های HDAC2 غلبه کند.”
بیماری آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است که مسئولیت هرچه بیشتر زندگی مردم را در هر سال می گیرد.
شناسایی چنین مشارکت شیمیایی کلیدی، امیدوار کننده است که یک داروی جدید یک روز به شما کمک کند تا با این وضعیت ویران کننده مقابله کنید.
