بنا به مطالعه‌ای جدید، بقایای احتمالی Sa-Nakht، یکی از فرعون‌های مصر باستان، شاید قدیمی‌ترین انسان غول‌پیکر شناخته شده باشد.
افسانه‌های فراوان از داستان غول‌ها وجود دارد؛ از غول‌های یخ و آتش شمال تا تایتان‌هایی که در اساطیر یونان باستان با خدایان جنگیده‌اند. با این حال، لفظ غول فقط منحصر در افسانه‌ها نیست؛ رشد سریع و بیش از حد، شرایطی که به عنوان ژیگانتیسم شناخته می‌شود، در اثر ترشح بیش از حد هورمون رشد ایجاد می‌شود. دلیل این ترشح زیاد، تومور غده‌ی هیپوفیز است.
به عنوان بخشی از تحقیقات در حال انجام در زمینه‌ی مومیایی‌ها، دانشمندان در سال ۱۹۰۱ در آرامگاهی نزدیک بیت‌خلف مصر یک اسکلت یافتند. تحقیقات قبلی برآورد کرده بود که قدمت این استخوان‌ها به سومین سلسله‌ی مصر، حدود ۲۷۰۰ قبل از میلاد می‌رسد. کارهای قبلی این پیشنهاد را مطرح می‌کرد که اسکلت این مرد که ۱.۹۸۷ متر طول داشت متعلق به Sa-Nakht، یکی از فرعون‌های سلسله‌ی سوم است.
مایکل هابيشت، متخصص مصرشناس در موسسه‌ی تکامل پزشکی دانشگاه زوریخ گفت:
بر اساس تحقیقات مربوط به مومیایی‌های مصر باستان، ميانگين قد مردان در اين زمان حدود ۱.۷ متر بود.
به دلیل تغذیه‌ی غنی‌تر و سلامت بهتر پادشاهان نسبت به افراد عادی آن دوره، انتظار می‌رود که آن‌ها بیشتر رشد کنند. با این حال، داشتن قدی به این اندازه هنوز هم برای دانشمندان عجیب بود زیرا رامسس دوم، بلندقدترین فرعون مصری شناخته‌شده قبل از آن، که ۱۰۰۰ سال پس از Sa-Nakht زندگی می‌کرد، تنها ۱.۷۵ متر قد داشت.
در مطالعه‌ای جدید، هابیشت و همکارانش جمجمه و استخوان‌های Sa-Nakht را دوباره بررسی کردند. هابیشت گفت:
استخوان‌های بلند اسکلت نشان دهنده‌ی رشد زیاد است که یکی از نشانه‌های واضح ژیگانتیسم است.
طبق این یافته‌ها این مصری باستان احتمالا دچار ژیگانتیسم بوده‌است که او را به قدیمی‌ترین مورد شناخته شده‌ی این اختلال در جهان تبدیل می‌کند. قبل از این هیچ موردی از این بیماری در مصریان باستان یافت نشده بود. مطالعه‌ی توسعه‌ی تکاملی بیماری‌ها برای پزشکی امروز اهمیت دارد.
در سلسله‌های اولیه مصر، افراد کوتاه‌قد ترجیح داده می‌شدند و بیشتر افراد موجود در خدمات سلطنتی قدکوتاه بودند. دلیل این ترجیح هیچ‌گاه مشخص نبوده است!
با توجه به این‌که این جسد منتسب به Sa-Nakht در آرامگاه افراد بلندپایه دفن شده است، نشان‌دهنده‌ی این است که در آن زمان ژیگانتیسم به عنوان ننگ اجتماعی شناخته نمی‌شد. دانشمندان یافته‌های خود را در شماره‌ی ماه آگوست مجله‌ی The Lancet Diabetes & Endocrinology منتشر کردند.
