محققان موفق به ساخت نوعی هیدروژل الاستیک و زیست‌سازگار شده‌اند که قادر است بدون نیاز به بخیه، برای جوش دادن جراحات اندام‌های پرتحرک استفاده شود. نتایج این مطالعه در ژورنال Science Translational Medicine منتشر شده است.
جراحان اغلب در موارد پارگی و یا سوراخ‌شدگی اندام، از نخ و سوزن جهت به هم دوختن دو لبۀ زخم استفاده می‌کنند. ولی چنین مداخلاتی در صورت دور از دسترس بودن اندام آسیب‌دیده، به آسانی انجام نمی‌شوند. در چنین وضعیتی ممکن است عمل بخیه به درستی صورت نگیرد و زخم کاملاً بسته نشود؛ که در ادامه به بروز آسیب‌های بیشتر و حتی عفونت در عضو درگیر منجر خواهد شد.
مقالۀ مرتبط: طراحی چسب جدید با الهام از مخاط حلزون
مطالعۀ جدیدی به سرپرستی مشترک علی خادم‌حسینی، استاد دانشگاه هاروارد، و نسیم عنابی، استادیار دانشگاه نورث‌ایسترن (Northeastern University) صورت گرفته، راه حل نوین و منحصر‌به‌فردی برای حل این مشکل پیشنهاد نموده است. این دو محقق ایرانی راه حل پیشنهادی جدیدشان را MeTro نامیده‌اند. می‌ترو نوعی چسب جراحی تزریقی است که ساختاری مشابه با پروتئین‌های بدن انسان دارد.
دکتر عنابی توضیح می‌دهد:
یک سیلانت (جوش‌دهنده) جراحی خوب دارای ویژگی‌هایی است؛ باید الاستیک، چسب‌ناک، غیرسمی و زیست‌سازگار باشد. اکثر سیلانت‌های موجود در بازار پزشکی تنها یکی دو مورد از این ویژگی‌ها را دارند. [از همین رو] ما تصمیم گرفتیم ماده‌ای بسازیم که تمام این خصوصیات را در خود داشته باشد.
پروفسور خادم‌حسینی و همکارانش نشان داده‌اند که می‌توان از طریق روش‌های فوتوشیمیایی، می‌ترو را با موفقیت روی برش‌های صورت گرفته روی شریان و ریۀ موش و هم‌چنین چراحات موجود در ریۀ خوک اعمال نمود؛ بدون این که نیازی به بخیه وجود داشته باشد.
MeTro چیست؟
می‌ترو یا به شکل ساده‌تر، مترو، کوتاه‌شدۀ Methacryloyl-substituted Tropoelastin می‌باشد. تروپوالاستین دارای واحد متاکریلوئیل، نوعی پروتئین مشتق از الیاف الاستین است. این الیاف در ساختار بافت‌های بدن نقش دارد.
خاصیت کش‌سانی بالای می‌ترو، آن را به ماده‌ای ایده‌آل جهت پانسمان نمودن جراحات اندام‌های پیوسته پویا، تبدیل می‌کند. ریه، قلب و شریان‌ها از این دست اندام‌ها هستند. این اندام‌ها به دلیل حرکت‌های پیوسته‌ای که دارند، شرایط را برای جوش‌خوردگی جراحات بسیار دشوار می‌سازند.
مقالۀ مرتبط: نانوچیپ؛ بهبود جراحات با یک اشاره!
به علاوه، می‌ترو می‌تواند برای درمان زخم‌های اندام‌های دور از دسترس نیز استفاده شود. مایع پیرامون اندام‌های داخلی، عرصه را برای سایر سیلانت‌ها تنگ می‌سازد؛ و تنها گزینۀ عملی در این موارد، همان بخیه است.
می‌ترو پس از دریافت اشعۀ فرابنفش، در عرض یک دقیقه به طور کامل روی جراحت می‌نشیند. در ساختار این چسب پروتئینی از آنزیم‌های تجزیه‌کننده هم استفاده شده است، که با دستکاری این آنزیم‌ها می‌توان مدت عمر سیلانت را هم از چند ساعت تا چند ماه، تنظیم نمود. این قابلیت با توجه به متفاوت بودن عمق و شدت جراحت‌های مختلف، بسیار کاربردی است.
