هدی لامار (Hedy Lamarr)، بازیگر فیلم‌هایی چون “سامسون و دلیله” در دوران طلایی هالیوود، روزگاری به عنوان زیباترین زن جهان در عصر خود شناخته می‌شد. ولی لامار علاوه بر چهره‌ای زیبا برای دوربین، ذهنی قدرتمند نیز برای علم داشت.
Bombshell: The Hedy Lamarr Story مستند جدیدی است که دو روزی (از ۲۴ام نوامبر) می‌شود روی پرده‌ها رفته است. این فیلم در ۹۰ دقیقه به بررسی روی دیگر زندگی لامار، به عنوان یک مخترع، پرداخته است. مستند جدید الکساندرا دین (Alexandra Dean) نشان می‌دهد آن چهرۀ زیبا که لامار به شکلی کاملاً حرفه‌ای برای پیشرفت در عرصۀ بازیگری به کار گرفته بود، کم‌کم منجر شد که وی نوعی انزوا و خلأ علمی در خود بیابد.
بیشتر بخوانید:
- داستان‌های ناگفته: مبارز واقعی عدالت اجتماعی
- راز محبوبیت لب‌های حجیم: صنعت مد یا هالیوود؟
- ایده‌های برتر؛ ۱۰ ابداعِ بی‌نظیر که دنیای پزشکی را متحول کرده‌اند!
لامار در سال ۱۹۱۴ در وین اتریش متولد شد. نخستین بار در ۱۹ سالگی به دلیل بازی در فیلمی ساخت مشترک چک و اتریش، شهرت بدی پیدا کرد. این فیلم دارای یک سکانس غیراخلاقی بود. از همین رو، برای پشت سر گذاشتن این نامۀ قرمز۱ ازدواجی ناموفق انجام داد و در سال ۱۹۳۷ به نیویورک نقل مکان کرد. در راه نیویورک، لامار توجه یکی از کارچاق‌کن‌های هالیوود، لوئیس ب. میر (Louis B. Mayer)، را جلب نمود و توانست به دنیای سینمای آمریکا راه یابد. پس از آن، وی زندگی جدید خود را در دو خط جداگانه دنبال نمود؛ روزها به عنوان یک سوپراستار و شب‌ها در قالب یک مخترع.
لامار از همان کودکی به ابزار مکانیکی علاقه داشت، ولی با این وجود، هیچ‌گاه نتوانست در رشتۀ مهندسی تحصیل نماید. برجسته‌ترین محصول ذهن وی، نوعی روش برای برقراری ارتباط رادیویی مخفی تحت عنوان “پرش فرکانسی” (Frequency Hopping) می‌باشد. در پرش فرکانسی، پیام با فرکانس‌های مختلف ارسال شده و با الگویی خاص بین کانال‌های مختلف جابه‌جا می‌شود. این الگو به گونه‌ای طراحی شده که فقط برای فرستنده و گیرنده معنا داشته باشد. بنابراین حتی اگر دشمن بتواند یکی از این کانال‌ها را مسدود نماید، انتقال پیام فقط برای مدت زمانی کوتاه متوقف خواهد شد.
طی جنگ جهانی دوم، لامار با همکاری یک آهنگساز، جورج آنتئیل (George Antheil)، کار طراحی دستگاهی مبتنی بر پرش فرکانسی را آغاز نمود. این دستگاه قرار بود به منظور هدایت اژدر ضدزیردریایی (Antisubmarine torpedo) استفاده شود. این دو تن حتی اختراع خود را نیز ثبت نمودند، ولی نیروی دریایی ایالات متحده آن را جدی نگرفت. آن طور که در فیلم آمده، لامار این پاسخ را از نیروی دریایی دریافت نمود:”می‌دانی، اگر جای اختراع، اوراق قرضه بفروشی کمک بیشتری به جنگ می‌کنی!”. متأسفانه ظاهر شسته‌رفته و جنس‌گرایی حاکم بر عصر، اهداف بلند لامار را خفه نمود. با این حال، همین روش فرکانس پرشی راه را برای ظهور تعدادی از فناوری‌های بی‌سیم امروزی هموار نمود.
در این فیلم مستند، طرح‌هایی از اختراعات لامار در قالب نقاشی نشان داده می‌شود. ولی خود فیلم خیلی وارد جزئیات علمی نمی‌شود. مضمون اصلی آن نیز “کشمکش بی‌پایان عشق به اختراع و تصویر هالیوودی” است که لامار با آن دست‌وپنجه نرم می‌کرده است. با توجه به نظرات خانواده، تاریخ‌شناسان و صحبت‌های شخص هدی لامار، Bombshell توانسته است چهره‌ای سمپاتیک از زنی ترسیم نماید که در گرداب شهرت ظاهری و عطش خود برای شناخت شدن به عنوان چهره‌ای علمی، از دنیا خداحافظی نماید.
