نیمه‌نهایی ۱: Tardigrade vs. Greenland Shark
در اولین دیدار نیمه‌نهایی، نوعی موجود میلی‌متری نامیرا با ظاهری شبیه به خرس، به مصاف کوسه‌ای سمی خواهد رفت که ۴۰۰ سال قبل به دنیا آمده است.
نبرد حیوانات چیست؟
حیوانات خیلی خوبند! ولی کدام یک قهرمان بلامنازع است؟ طی ۷ هفتۀ آتی، شگفت‌انگیزترین موجودات این عالم را در مقابل هم‌دیگر قرار خواهیم داد. هر هفته ۲ جانور، تن به تن، در نبردی نفس‌گیر. و شما برندۀ این مبارزه را انتخاب خواهید کرد.
توجه: این مطلب، اختصاصی WIRED بوده و ما صرفاً آن را برای‌تان فارسی کرده‌ایم! با این حال می‌توانید در بخش نظرات رأی خود را اعلام کنید. جهت شرکت در رأی‌گیری اصلی WIRED می‌توانید از این لینک استفاده کنید. فقط ۵ روز فرصت باقی‌ست.
خب، دروغ چرا؟ این مبارزه آن‌قدرها هم مبارزه نیست! آخر شما چگونه می‌توانید نتیجۀ نبرد تخیلی تاردی‌گرید (همان خرس آبی که بود …) و بی‌فک‌ماهی را تعیین کنید؟ ما فقط از شما می‌خواهیم به حیوانی که فکر می‌کنید شگفت‌انگیزترین، سرسخت‌ترین، جذاب‌ترین، زشت‌ترین، مرگ‌بارترین، عجیب‌ترین و … گزینۀ ممکن است، رأی دهید! این نبرد به مدت ۷ هفته ادامه خواهد داشت. و در پایان، شما قهرمان مسابقات را انتخاب خواهید نمود.
خرس آبی
-
ویژگی اصلی: جان‌سخت‌ترین جانور در دنیا
- توانایی منحصربه‌فرد: می‌تواند در بازۀ دمایی منفی ۲۷۲ تا مثبت ۱۵۰ درجۀ سانتی‌گراد به حیات خود ادامه دهد.
- مکان زندگی: همه جا! حتی خلأ!
خرس آبی، خرس فضایی، خوکچۀ خزه‌ای و یا همان تاردی‌گرید عمدتاً در لابه‌لای خزه‌های مرطوب و گلسنگ‌ها گذران عمر می‌کند. این کوچولوی جان‌سخت طولی بالغ بر ۰/۰۵ تا ۱/۲ میلی‌متر داشته و کمی هم شبیه خوک و گاو دریایی است. از عمق ۳ هزار متری اقیانوس بگیرید تا قلۀ ۶ هزار متری، تاردی‌گرید همه جا می‌تواند یافت شود. در سال ۲۰۰۷، گروهی از تاردی‌گریدها توانستند ۱۰ روز در شرایط خلأ، خارج از یک شاتل فضایی، دوام بیاورند. خرس آبی تنها موجود شناخته‌شده‌ایست که می‌تواند از چنین شرایط سختی جان سالم به در ببرد. این موجود می‌تواند صدها سال در وضعیت “زیست تعویقی” به خواب رفته و دوباره به حیات بازگردد؛ که با توجه به وضع کنونی زمین، خیلی به کار میاد!
مقالۀ مرتبط: تاردی‌گرید؛ جان‌سخت‌ترین موجود دنیا
همۀ این‌ها تاردی‌گرید را به موجودی شدیداً خوش‌شانس تبدیل می‌کند که به هیچ طریق ممکنی نابود نمی‌شود! مثلا، شما نمی‌توانید آن را له کنید، چون قادر است فشاری بالغ بر ۶ هزار برابر فشار حاکم بر قعر درازگودال ماریانا (۱۱ کیلومتر) را تحمل کند. از سوی دیگر، تشعشع رادیواکتیو هم در مقابل این جانور نامیرا کارساز نیست؛ چون تاردی‌گرید تحت هر شرایطی DNA خود را ترمیم می‌کند. به علاوه، تا ۳۰ سال می‌تواند بدون آب و غذا دوام بیاورد. قدیمی‌ترین فسیلی که از تاردی‌گرید کشف شده متعلق به ۵۲۰ میلیون سال قبل می‌باشد. طی این نیم میلیارد سال هم تغییر محسوسی به خود ندیده، که کاملاً منطقی است. اصلاً مگر نیاز دارد با محیط سازگارتر شود؟
طی شبیه‌سازی‌های صورت گرفته در دانشگاه‌های هاروارد و آکسفورد، که در آن زمین را در معرض همه نوع شهاب‌سنگ ویران‌گر، ابرنواختر و تشعشعات گاما قرار دادند، تاردی‌گرید هم‌چنان جان سالم به در برد! این شبیه‌سازی نشان داد که خرس آبی، کم خرسی هم نیست! و می‌تواند تا ۱۰ میلیارد سال آینده به حیات خود ادامه دهد. به نظر می‌رسد تنها راه نابودسازی این خرس، افول خورشید باشد. در پایان کار زمین، خورشید به قدری بزرگ خواهد شد که خواهد توانست سیاره ما را ببلعد. و بالاخره تاردی‌گرید هم همراه با زمین [احتمالاً!] خداحافظی خواهد کرد.
کوسۀ گرینلند
- ویژگی اصلی: قادر است تا ۴۰۰ سال به زندگی خود ادامه دهد – بالاترین طول عمر بین تمام مهره‌داران
- توانایی منحصربه‌فرد: گوشت زهرآلود
- محل زندگی: آب‌های منجمد اقیانوس‌های آرام شمالی و قطب شمال
کوسۀ گرینلند به آرامی رشد کرده و در سنین بالایی می‌میرد. تخمین زده می‌شود انواعی که امروزه زنده هستند چیزی در حدود ۲۷۲ سال سن داشته باشند. با این حال، از نظر محققان این کوسه قادر است تا ۴۰۰ سال هم نیز زنده بماند. حال چرا این‌قدر مسن؟ به دلیل این که این کوسه تا سن ۱۵۰ سالگی به بلوغ جنسی نمی‌رسد. بسیار محتمل است که تعدادی از همین کوسه‌هایی که هم‌اکنون در آب‌های شمالی شنا می‌کنند، دوران شکسپیر را به چشم دیده باشند! ولی خب چیزی هم از تماشای نمایش‌های شکسپیر هم عایدشان نمی‌شد.
بعضی از جمعیت‌های این کوسه گرفتار نوعی انگل از خانواده خرچنگ‌ها می‌شوند. این انگل در کرۀ چشم کوسۀ گرینلند ساکن شده و برای همیشه در همان جا باقی می‌ماند؛ که ممکن است در ادامه کوسۀ نگون‌بخت را تماماً نابینا کند. این کوسه علی‌رغم سرعت کم، ۰/۷۶ مایل بر ساعت (۱/۲۲ کیلومتر بر ساعت)، هم‌چنان قادر است از شیر دریایی تغذیه کند. و احتمالاً این کار را با غافلگیر نمودن شیرهای در حال خواب انجام می‌دهد. به نظر می‌رسد کوسۀ گرینلند مرده‌خواری فرصت‌طلب نیز هست؛ چرا که از اجساد اسب و گوزن‌های شمالی – که از روی یخ به آب سقوط می‌کنند – هم تغذیه می‌کند.
به لطف نوعی مادۀ ضدانجماد طبیعی، آن‌ها می‌توانند دمای نزدیک به صفر اقیانوس را تحمل کنند. وجود همین ماده، گوشت این کوسه را برای انسان زهرآلود می‌سازد. مصرف مقدار زیاد از گوشت کوسۀ گرینلند علائمی مشابه اختلال مشاعیر (مستی) در فرد ایجاد می‌کند و در مواردی می‌تواند کشنده باشد. آیسلندی‌ها یاد گرفته‌اند که با روش‌هایی این سمیت را دور بزنند. آن‌ها گوشت زهرآگین کوسه را برای چند ماه زیر خاک نگه داشته و سپس آن را خشک نموده و قطعه‌قطعه می‌کنند. این میان‌وعدۀ آیسلندی، با نام هاکارل (Hákarl) بویی شبیه به شوینده‌های صنعتی دارد. این بو به دلیل غلظت بالای آمونیاک است. چه خوشمره!
