گروهی از محققین دانشگاه‌های کالیفرنیا و MIT به روشی برای ادغام خاصیت تابناکی (لومینانس) کرم شب‌تاب با گیاهان دست یافته‌اند. نتایج مطالعات این گروه در ژورنال Nano Letters منتشر شده است.
مایکل استرانو (Michael Strano)، استاد دانشگاه MIT، و همکارانش با انتقال نانوذرات مخصوصی به برگ‌های گیاه آب‌تره (Nasturitum officinale) موفق شدند این گیاه را به مدت ۴ ساعت به چراغی با نور ضعیف تبدیل کنند!
به عقیدۀ پژوهشگران، با مقداری بهینه‌سازی بیشتر، چنین گیاهانی روزی قادر خواهند بود محیط کاری را نیز به اندازۀ کافی روشن سازند.
پدیدۀ زیست‌تابی در جانداران پرشماری مشاهده می‌شود که گیاهان جزو آن نیستند. اکثر تلاش‌هایی که تا کنون به منظور طراحی گیاهان درخشان صورت گرفته – عمدتاً گیاه تنباکوی زینتی – از طریق دستکاری ژنتیکی و با انتقال ژن‌های مسئول زیست‌تابی در باکتری و کرم شب‌تاب به گیاه همراه بوده است. با این حال، انتقال ترکیبات مناسب به قسمت مناسبی از پیکرۀ گیاه، همواره چالش بزرگی برای دانشمندان بوده است.
استرانو و همکارانس جهت اعمال کنترل بیشتر روی مسیر حرکت ترکیبات مولد نور، نانوذرات مخصوصی طراحی کردند که قادر است در بخش معینی از گیاه مستقر شود. هدف آن‌ها از پیمودن چنین مسیری، طراحی گیاهی درخشان بدون استفاده از مهندسی ژنتیک بوده است (چرا که این دستاورد پیش‌تر به نام مهندسی ژنتیک ثبت شده بود).
پژوهشگران داخل حمامی تحت فشار، سه نوع متمایز از نانوذرات را به آب‌تره و تعدادی گیاه دیگر تزریق نمودند. این نانوذرات حامل آنزیمی مخصوصی بودند که در مسیر تولید نور در کرم شب‌تاب دخالت دارد. به منظور تقویت فعالیت آنزیم، کوآنزیم آ (Coenzyme A) هم در این نانوترکیب حضور داشت.
محققان در ادامه موفق شدند با استفاده از اندازه و بار سطحی، حرکت نانوذرات را در گیاه کنترل کرده و میزان تابش نور را تنظیم نمایند.
آب‌ترۀ درخشانی که در این مطالعه طراحی شد، نوری به اندازۀ نصف LED یک میکروواتی داشت؛ که ۱۰۰ هزار برابر شدت تابش تنباکوی درخشان (به روش مهندسی ژنتیک) می‌باشد. به علاوه، این گیاه را می‌توان با استفاده از ترکیبات مهارکنندۀ تابش، خاموش نمود.
