در رویداد های المپیک مدال های طلا, نقره و برنز به نفرات اول, دوم و سوم ورزشکاران داده می‌شود و شما انتظار دارید که به ترتیب برندگان مدال های برنز, نقره و طلا خوشحال, خوشحال تر و خوشحال ترین باشند. درست است؟
اما عجیب است که این طور نیست.
ورزشکاری که مدال برنز گرفته به طور معمول احساس رضایت بیشتری از برنده مدال نقره دارد که این از خصوصیات روانشناسی انسان ناشی می‌شود.
کوچکترین سکو، بزرگترین لبخند
جری سینفلد از سال ۱۹۹۸ همیشه می‌گوید:
وقتی مدال طلا می‌گیری احساس خوبی داری و وقتی مدال برنز می‌گیری احساس خیلی خوبی داری. حداقل من این طور بودم. اما وقتی مدال نقره می‌بری مثل یک تبریک است. شما تقریبا برده اید! در گروه همه بازنده ها تو اول شده ای. شما در بین بازنده ها درجه یک هستید!
در سال ۱۹۹۵ مدوک و توماس گیلوویچ روانشناسان کرنل همراه روانشناس دانشگاه Toledo اسکات مادی تیمی تشکیل دادند که بررسی کنند که آیا ورزشکاران واقعا در این احساس قرار می‌گیرند.
این مطالعه در ژورنال personality and social psychology انتشار یافت.
محققان در المپیک تابستان ۱۹۹۲, ۴۰ فیلم کوتاه از برندگان مدال های نقره وبرنز تهیه کردند. این فیلم های کوتاه در دو شرح بودند: واکنش فوری ورزشکاران به اعلان مستقیم برنده شدگان در هر رویداد و دیگری ورزشکاران چند ساعت بعد در مراسم مدال دادن.
سپس بدون گفتن اینکه کدام ورزشکار چه مدالی برده است آنها از دانشجویان کارشناسی خواستند که از ۱ تا ۱۰ به آنها نمره دهند, که ۱ به معنی “تقلا” و ۱۰ به معنی ” خوشحالی زیاد” بود.
نتایج این بود که برندگان مدال برنز بسیار خوشحال تراز برندگان مدال نقره بودند.
شرکت کنندگان به برندگان مدال برنز بلافاصله بعد از اعلان بردنشان نمره ۷.۱ دادند و در سکو نمره ۵.۷ دادند در حالی که به برندگان نقره تنها نمره ۴.۸ را بعد از اعلان برد آنها دادند و ۴.۳ در مراسم مدال. این نتیجه در بازی های جودو سال ۲۰۰۴ نیز مشابه بود.
شما نمی‌توانید دست از مقایسه بکشید
روانشناسان در مقاله ای در سال ۱۹۹۵ واکنشی پارادوکسی که “counterfactual thinking” نامیده می‌شد صحبت کردند. (به جای فکر کردن در مورد دستاورد های عینی شما همیشه با این مقایسه می‌کنید که چه چیزی “ممکن بوده است”.)
برای برندگان مدال نقره آن تفکر این بود که آنها اگر کمی بیشتر تلاش می‌کردند می‌توانستند مدال طلا بگیرند.اما برای برندگان برنز برعکس بود, آنها بسادگی می‌توانستند هیچ مدالی نگیرند.این تفاوت عظیمی است که باعث می‌شود برندگان مدال برنز از دستاوردشان خوشحال تر باشند, به طوری که دانشمندان آمریکایی نتیجه گرفتند که ” بعضی وقت ها ممکن است کم درواقع خیلی زیاد باشد”.
