طبق تحقیقات جدید انجام شده روی موش‌ها توسط دانشمندان موسسه‌ی Whitehead، جراحی در بیماران مبتلا به سرطان پستان، که اغلب قابل درمان هستند، ممکن است پاسخ سیستم ایمنی را تحریک کند، که باعث رشد سریع سلول‌های سرطانی در مکان‌های دوردستی می‌شود که توانایی تولید تومور در آن‌ها قبلا تحت کنترل سیستم ایمنی بوده است. مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) در طول زمان جراحی می‌تواند چنین عود متاستاتیک اولیه را بدون جلوگیری از بهبود زخم پس از جراحی خنثی کند.
کار این تیم در شماره‌ی ۱۱ نسخه‌ی آوریل مجله Science Translational Medicine منتشر شد.
Jordan Krall، نخستین نویسنده‌ی این مقاله و عضو سابق در آزمایشگاه Whitehead و پروفسور Robert Weinberg، می‌گویند: “این اولین شواهد علیه جراحی است که این نوع پاسخ سیستمیک را نشان می‌دهد. جراحی برای درمان بسیاری از تومورها، به ویژه سرطان سینه ضروری است اما برخی عوارض جانبی برای جراحی وجود دارد، همانطور که عوارض جانبی برای هر درمانی وجود دارد. ما شروع به درک آن چه به نظر می‌رسد یکی از آن عوارض جانبی بالقوه است کرده ایم که می‌تواند حمایتی در کنار عمل جراحی باشد و برخی از این اثرات را کاهش دهد. “
مقاله‌ی مرتبط: دلیل متاستازِ سلول‌های سرطانی چیست؟
اگر چه ارتباط بین جراحی و عود متاستاتیک مستند شده است، خط علّی بین این دو هرگز به اثبات نرسیده است، چرا که بسیاری از افراد در معرض عود متاستاتیک به علت پیشرفت طبیعی بیماری خود هستند. در مطالعات قبلی روی بیماران مبتلا به سرطان پستان رفع متاستاتیک در ۱۲-۱۸ ماه پس از جراحی به طور قابل توجهی نشان داده شده است. اگر چه مکانیسم پایه‌ای برای چنین نمونه ای درک نشده است، یک کارآزمایی بالینی تجربی در سال ۲۰۱۰ که در بلژیک انجام شده است، سرنخی را ارائه می‌دهد: بیماران مبتلا به سرطان پستان که برای درد ناشی از برداشتن تومور از NSAID استفاده می‌کنند، میزان پایین‌تری از این نوع عود متاستاتیک زودرس را نسبت به بیمارانی که برای تسکین درد پس از جراحی مواد مخدر مصرف می‌کنند نشان می‌دهند. قبلا نشان داده شده است که داروهای ضد التهابی به طور مستقیم باعث مهار رشد تومور می‌شوند، اما Krall و Weinberg فکر می‌کردند که اثرات NSAID ها در این مطالعات ممکن است مستقل از مکانیسم اثرگذاری اشاره شده در کارآزمایی بالینی گذشته نگر باشد.
مقاله‌ی مرتبط: ارتباط داروهای ضدالتهاب و ضداسترس با بازگشت سرطان
برای بررسی علل عود متاستاتیک اولیه پس از جراحی، تیم از یک مدل موش استفاده کرد. به نظر می‌رسد که حفظ انسداد ایمونولوژیک در حالت غیر فعال، سلول‌های تومور را در بیماران مبتلا به سرطان پستان منتشر می‌کند. در این مدل تجربی، سلول‌های T موش‌ها رشد تومورهایی را که توسط سلول‌های تزریقی سرطانی در بدن موش می‌کارند، متوقف می‌کنند. هنگامی که موش‌های دارای سلول‌های سرطانی غیر فعال را تحت عمل جراحی شبیه سازی شده در مناطق دور از سلول‌های تومور قرار می‌دادند، میزان بروز و اندازه تومور به طور چشمگیری افزایش می‌یافت. تجزیه و تحلیل خون و تومور موش‌های زخمی نشان داد که بهبود زخم باعث افزایش سطح سلول‌های مونوسیت التهابی می‌شود که به ماکروفاژ‌های مرتبط با تومور تمایز می‌یابند. چنین ماکروفاژهایی به نوبه خود، می‌توانند در مکان‌های دور از تومور عمل کنند و موجب توقف فعالیت لنفوسیت‌های T که قبلا به کنترل تومورهای کاشته شده، موفق شده بودند شوند. سپس Krall و Weinberg اثرات NSAID meloxicam (نام تجاری Mobic) را آزمایش کردند در حالی که فکر می‌کردند این دارو ضد التهابی ممکن است اثرات سرکوب کنندگی ایمنی فرایند بهبود زخم را از بین ببرد. در حقیقت وقتی که موش‌ها بعد یا در طول جراحی NSAID دریافت کردند، واکنش التهابی سیستمیک ناشی از بهبود زخم سرکوب شده و موش‌های تحت درمان با ملوکسیکام، تومورهای کوچکتر از موش‌های مجروح شده و بدون درمان ایجاد کردند؛ حتی اغلب این تومورها به طور کامل ناپدید شدند. به طور مشخص، ملوکسیکام مانع بهبودی زخم موش نشد.
با این حال، وینبرگ هشدار می‌دهد که دانشمندان تازه شروع به درک ارتباط بین بهبود زخم پس از جراحی، التهاب و متاستاز کرده‌اند. وینبرگ، استاد زیست شناسی در MIT و مدیر مرکز MIT / Ludwig برای انکولوژی مولکولی، می‌گوید: “این یک گام مهم در شناسایی اهمیت بالقوه این مکانیسم در انکولوژی است.”
