افرادی که با حالت هوشیاری حداقل در خانه خود به سر می‌بردند، توانستند با شوک‌درمانی که خانواده‌شان انجام می‌دادند، دوباره آگاهی خود را به دست بیاورند.برخی از این افراد در کارآزمایی توانستند جواب سوالات نزدیکان خود را که سال‌ها به آن‌ها بی‌تفاوت بودند، بدهند.
فردی که عضو یکی از این خانواده‌ها بود بیان کرد:
حضور آن‌ها بسیار بیشتر از قبل حس می‌شد… هنگامی که کسی لطیفه‌ای تعریف می‌کرد، می‌خندیدند و با شنیدن خبرهای بد گریه می‌کردند.””دیدن خنده ان‌ها به برنامه تلویزیونی لذت‌بخش بود.
افرادی که جراحت‌های مغزی شدید دارند، معمولا به کما می‌روند.این وضعیت می‌تواند به‌تدریج به حالت هوشیاری حداقل تغییر یابد.حالتی که فرد در آن علائم نادری از هوشیاری را از خود نشان می‌دهد .با این حال، او قادر به برقراری ارتباط نخواهدبود.
در سال ۲۰۱۴ استیون لاریس از بیمارستان دانشگاه لیگ بلژیک و همکاران او یافتند که افرادی که در حالت هوشیاری حداقل به سرمی‌برند، می‌توانند در صورت دریافت تحریکات ملایم الکتریکی به مدت کوتاهی آگاهی خود را به دست بیاورند.افراد در این کارآزمایی قبل از این که به وضعیت قبلی خود که قادر به ارتباط نبودند برگردند، توانستند به مدت نیم ساعت به دستورات پاسخ داده و جواب سوالات را بدهند.یک سال قبل لاریس و تیم او توانستند دوره هوشیاری را با تحریک‌های پیاپی ۵روزه به یک هفته افزایش دهند.
امروزه این درمان را فراتر از آزمایشگاه برده‌اند.محققان با آموزش خانواده‌ها درباره طرز کاربرد این دستگاه، درمان را به خانه خود مریض آوردند.این مطالعه شامل ۲۷ نفر از کسانی می‌شود که به مدت ۳۳ سال در حالت هوشیاری حداقل بوده اند.هر یک از آن‌ها در طول ۴ هفته و به مدت ۲۰ دقیقه در هفته جلسه شوک‌درمانی داشتند.بعد از ۸ هفته، درمان دیگری را دریافت کردند.هیچ‌یک از افرادی که بطور مستقیم درپروسه‌های درمانی دخالت داشتند، از ترتیب ان‌ها اگاه نبودند.
وقتی که تیم، شرکت‌کنندگان را بعد از ۱ یا ۲ روز پس از درمان واقعی آزمایش کردند، پنجمین نفر علائمی از بهبود آگاهی‌اش را نشان داد، آن چه که تا پایان جلسات دارونماها مشاهده نشده‌بود.همچنین چند نفر از افراد توانایی پاسخ به سوالاتی از قبیل “آیا به نوک بینی‌ام دست می‌زنم؟”را بدست آوردند.
برای ارتباط با بیماران کدهایی براساس واکنش هایی که نشان می‌دهند، به بیماران آموخته شد.این واکنش‌ها شامل بالا یا پایین نشان دادن انگشت شست و پلک زدن برای جواب‌های بله یا خیر بود.همه افراد در کارآزمایی در حالت هوشیاری حداقل مزمن بودند، بدین معنا که هیچ پیشرفتی دروضعیت ان‌ها طی چند سال اخیر دیده‌نمی‌شد.
نویسنده همکار گرالدین مارتینز از بیمارستان دانشگاه لیگ می‌گوید:
ما از افرادی که اخیرا دچار جراحت‌های مغزی شده‌اند، انتظار نتایج بهتری را داریم.
در این مطالعه، از تکنیکی به نام تحریک جریان مستقیم درون جمجمه‌ای(tDCS) استفاده می‌شود.در این تکنیک جریان بسیار ضعیف الکتریکی، نورون‌ها را کم و بیش آماده تحریک می‌کند.دستگاه تحریک در قشر پیش‌فرونتال مغز قرار داده‌می‌شود.این قشر، قسمتی از مغز است که در فعالیت‌های شناختی عالی مغز مانند هوشیاری و تصمیم‌گیری دخالت دارد.این قسمت با کانون‌های نورونی نیز مرتبط است که در هدایت اطلاعات در مغز دخالت دارد.در افراد هوشیار فعالیت‌های الکتریکی مغز همچون موج‌هایی پخش می‌شود.گمان می‌رود افزایش فعالیت در قشر پیش‌فرونتال با استفاده از tDCS، بخشی از این موج‌های ارتباطی را بازسازی کند.اين وسيله براي تحريك ۲ ميلي‌امپري تنظيم شده‌است.
ما فكرمي‌كنيم دوره طولاني‌تر و جريان بيشتر مي‌تواند درمان بهتر و طولاني‌مدتی را نتيجه دهد.ولي اين افراد نمي‌توانند درد را به اشتراك بگذارند، بنابراین باید مراقب بروز عوارض جانبی احتمالی آن باشیم.
این تیم اذعان می‌کند که ممکن است پس از دیدن این پیشرفت‌ها در چنین کارآزمایی، برای خانواده‌ها سخت باشد که به وضعیت قبلی برگردند.بنابراین بورد اخلاقی به خانواده‌ها اجازه داد که پس از کارآزمایی نیز وسایل را با خود داشته باشند. به آن‌ها گفته‌شد که بیش از یک روز و در آخر هفته‌ها از آن استفاده نکنند.
مارتینز می‌گوید:
آن‌ها وسیله را به مدت یک ماه نگه داشته‌بودند.بنابراین ما نیز به زودی برای دیدن نتایج دوباره با آن‌ها دیداری خواهیم‌داشت.
جوزف فینز مدیر بخش اخلاق پزشکی دانشگاه weill cornell در نیویورک می‌گوید:
این اقدام گامی بزرگ برای پیش‌برد تحقیق است. با این حال، ارزش درمانی آن باید ارزیابی شود.
فینز و همکاران او قبلا با استفاده از تحریکات مغزی عمیق، مردی را به طور موقت پس از ۶ سال سپری در حالت هوشیاری حداقل بیدار کردند.بعدا فرد توانست جملات کوتاهی را بسازد و با خانواده خود ارتباط برقرار کند.
جان وایت مدیر انستیتو تحقیقاتی و توان‌بخشی موس در پنسیلوانیا می‌گوید:
بعد از اینکه تحریکات به پایان رسید، فرد به تدریج به حالت قبل درمان خود باز می‌گردد.با این حال، دلیلی برای امیدواری وجود دارد که درمان برای حفظ کارکرد تقویت‌شده بیمار به مدت نامحدودی صورت بگیرد.
