برای کودکان، نبود حیوان خانگیشان میتواند بسیار ناراحت کننده باشد.
پژوهشی جدید نشان میدهد که شاید علت این باشد که کودکان اغلب حیوانات خانگی را مثل بهترین دوستان خود میدانند.
برای مثال، در این تحقیق یک پسر بچه ۱۳ ساله اشاره کرد که دو سال پیش، در هنگام مرگ گربهی خود، تصور میکرد زندگیش تمام شده است.
جوشوا راسل میگوید: نتایج جدید نشان میدهد که کودکان اغلب خود را در مرکز عواطف حیوانات خانگیشان میبینند. آنها حیوانات خود را به عنوان بهترین دوست یا برادر و خواهری تصور کرده و با آنان روابط قوی دارند.
در این تحقیق، راسل از ۱۲ بچه ۶ تا ۱۳ ساله سوال کرد که در مورد مرگ حیوانات اعم از حیوانات خانگی خودشان چه حسی دارند.
با وجود اینکه بعضی از کودکان گفتند با مرگ حیواناتشان برای مدتهای طولانی خیلی زجر کشیده بودند، بعضی دیگر نیز گفتند که توانایی این را داشتند که با مرگ آنها کنار بیایند.
برای مثال، یک دختربچه ۱۱ ساله زمانیکه در مورد مرگ خوکچه هندیِ مورد علاقهی خود صحبت میکرد. با وجود حس ناراحتی، با دانستن اینکه خوکچهی هندی اکنون در مکان بهتری است، از شدت ناراحتیش کاسته میشد.
به طور کلی، طبق یافته ها، به نظر میرسید کودکانی که در تحقیق شرکت کردند میدانستند که یک زندگی کوتاه مدت برای همسترها و ماهی ها انتظار میرود؛ اما سگها، گربهها و خرگوشها به نسبت، زندگی طولانیتری را تجربه خواهند کرد.
راسل همچنین راههای متفاوتِ کنار آمدن با مرگ حیوانات را بررسی کرد. او فهمید که بسیاریاز خانواده ها مراسم بزرگداشت برای حیوانات از دست رفته خود برگزار میکنند، مانند مراسمی که شامل کاشتن درخت بود.
بهعلاوه، برخی از این کودکان اشاره داشتند درهنگام سوگواری برای حیوانات خود تمایل بیشتری به ارتباط با سایر اطرافیان خود دارند درحالی که در برخی دیگر، تمایل دارند تنها باشند. راسل اشاره دارد: دستهی دوم از کودکان در این موقعیت، تمایل دارند به اتاق خود پناه برده و با شیوهی خاص خودشان با این موضوع کنار آیند.
نتایج اظهار دارد که وقتی کودکی یک حیوان خانگی از دست میدهد، پدر مادر باید به کودک فرصت دهند تا در مورد حس خود از مرگ تا زمانی که میخواهد سخن بگوید. راسل اضافه میکند: والدین باید زمانهای خصوصی برای مواجهه با غم به فرزندان خود بدهند.