علیرغم بهبود درمانها و افزایش میزان نجات از سرطان، هنوز هم بعنوان یکی از عوامل اصلی مرگ در استرالیا و جهان محسوب می‌شود.
محدودیتهای درمانهای شیمی‌درمانی مرسوم در مورد میزان کارآمد بودن آنها در حمل دارو به محل تومور، ایجاد آسیب در بافتهای سالم و عدم توانایی در جلوگیری از بازگشت بیماری، ثابت شده‌است.
با این حال، پیشرفتها در سیستمهای حمل دارویی (DDS) قابل کاشت که درمانهای هدف‌گذاری شده را سبب می‌شود، بعنوان یک درمان جایگزین و کارآمدتر برای شیمی درمانی، امیدوارکننده است.
مقاله مرتبط: چگونه سرطان می‌تواند مقاوم به درمان شود؟
سپهر طالبیان، دانشجوی دکترا، می‌گوید: “این کمی به استخدام یک راننده Uber شباهت دارد؛ پلیمر زیستی در هدایت یک درمان، کارآمد است. حمل داروی موضعی کارآمدتر بوده و می‌تواند عوارض جانبی منفی شیمی درمانی را از بین ببرد؛ همچنین می‌تواند کیفیت زندگی بیمار را ارتقا دهد.”
DDS قابل ماشت شامل یک یا تعداد بیشتری دارو است و در اطراف یا داخل تومور قرار داده می‌شود تا بطور مستقیم سلولهای سرطانی را مورد هدف قرار دهد. دیگر DDSها در محل برداشتن تومور بمنظور جلوگیری از بازگشت سرطان استفاده می‌شوند.
طی دهه اخیر، طیف وسیعی از مواد زیستی (موادی که با سیستمهای سلول زنده تعامل دارند) بمنظور بررسی میزان کارآمد بودن آنها در حمل هدفمند دارو، استفاده شده‌اند.
در مقاله‌ای که در ژورنال Advanced Materials منتشر شده‌است، محققان انستیتو تحقیقات سلامت و پزشکی Illawara یا IHMRI، دانشگاه (Wollongong (UOW و the ARC Centre for Excellence for Electromaterials Science (ACES)، جنبه‌های مختلف انواع مواد زیستی DDS که مورد آزمایش قرار گرفته بودند را بررسی کردند.
دکتر جواد فروغی، مولف ارشد این مقاله، محقق ارشد ACES، عضو انستیتو تخقیقات پلیمر هوشمند در UOW، و عضو افتخاری IHMRI بهمراه گوردون والاس (مدیر ACES)، سالهاست که در حیطه استراتژی‌های خلاقانه حمل دارویی کنترل شده فعالیت دارند.
دکتر فروغی اذعان داشت: “کنترل دقیق بر اینکه دارو کجا و چه موقع حمل شود بدین معنی است که شما می‌توانید دوز داروی مورد نیاز و بدنبال آن اثرات جانبی را به اندازه قابل توجهی کاهش دهید؛ همچنین حمل دارو را در بازه زمانی طولانی‌تری داشته باشید.”
تیم متشکل از دکتر کار واین-پرو و استاد پیروز دولتشاهی (از دانشگاه علوم فنی دانمارک) بهمراه دکتر فروغی و والاس، در حال ساخت پلیمرهای زیستی نسل بعد بمنظور متمرکز کردن سیستمهای حمل دارو است.
دکتر فروغی گفت: “پلیمرهای زیستی، پلتفرم ایده‌آلی برای DDSهای قابل کاشت فراهم می‌آورد. چون این پلیمرها، زیست تخریب پذیر هستند، بهمین خاطر پس از استفاده، نیازی به خارج کردن آنها با عمل جراحی نیست و آنها می‌توانند بطور طبیعی از بدن دفع پاکسازی شوند.”
این مقاله review، پیشرفتها و کاربردهای اخیر DDSهای قابل کاشت بر پایه پلیمرهای زیستی را برای درمان سرطان، با تمرکز بر مطالعاتی که مسیر تبدیل ایده به کاربرد بالینی را روشن ساخته‌اند، شرح داده‌است.
این مطالعه همچنین به شرح این مورد که چگونه DDSها، امید زیادی در درمان سرطانهای بدخیم با حمل عوامل ضد سرطانی متنوع ایجاد کرده‌اند، پرداخته است. با این حال، DDSهای قابل کاشت زیست پلیمری در درمان متاستاز عملکرد قابل قبولی نداشتند و روند درمانی حمل دوگانه که DDS و شیمی درمانی مرسوم را ادغام می‌کند، برای اعمال رویکرد همه جانبه برای سرطان، ضروری است.
