آلرژی به فلزات
حقایق
حساسیت به فلزات یکی از اختلالات سیستم ایمنی بدن است. این وضعیتی شایع است که ۱۰ تا ۱۵ درصد جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد و می‌تواند علائم مختلفی از جمله بثورات، تورم یا درد را به علت تماس با فلزات خاص ایجاد کند (به بخش علائم و عوارض زیر مراجعه کنید).
علاوه بر واکنش های موضعی پوست، حساسیت به فلزات می تواند خود را در شرایط مزمن تر مانند فیبرومیالژیا و سندرم خستگی مزمن نشان دهد. علائم متعدد موضعی و سیستمیک وجود دارد که در صورت همراه بودن آنها باهم حساسیت های فلزاتی مطرح می‌شود.
تخمین زده می‌شود که تا ۱۷ درصد از زنان و ۳ درصد مردان به نیکل آلرژی دارند و ۱ تا ۳ درصد از مردم به کبالت و کروم حساس هستند. این نوع واکنش ها می‌توانند واکنش های موضعی باشند که محدود به یک منطقه هستند، اما آنها همچنین می توانند بیشتر گسترش یابند و بر سایر قسمت های دورتر بدن نیز تأثیر بگذارند.
علل
علائم حساسیت فلزاتی زمانی ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی بدن شروع به مشاهده یون های فلزی به عنوان تهدیدات خارجی میکند. سلول هایی که سیستم ایمنی را تشکیل می‌دهند به طور معمول باعث مرگ باکتری ها و ویروس های خارجی با مکانیسم التهاب می شوند. اگر آنها شروع به حمله به یونهای فلزی کنند که شما لمس می کنید، میخورید، استنشاق میکنید و یا در قسمتی از بدن کار گزاشته میشوند ، می‌توانند علائم مختلفی را ایجاد کنند (بخش علائم و عوارض را در زیر ببینید).
آلرژن های فلزی بالقوه (که باعث واکنش های آلرژیک میشوند) در زندگی روزمره بسیار رایج هستند. مواردی همچون ساعت، سکه و جواهرات را به راحتی در ذهن دارید. با این حال، در منابع روزمره ما نیز دیگر منابع متداول فلز وجود دارد. به عنوان مثال، محصولات آرایشی و لنز های تماسی ممکن است حاوی فلزات باشد که می توانند واکنش را در ناحیه تماس ایجاد کنند.
نیکل یکی از شایع ترین آلرژن ها است که باعث درماتیت تماسی پوستی شدید (قرمزی پوست و خارش) می شود. کبالت، مس و کروم همچنین آلرژن های شایع هستند. این فلزات را می توان در اقلام مصرفی مانند جواهرات، تلفن های همراه و اقلام لباس یافت.
به غیر از موارد روزمره، دستگاه های پزشکی نیز حاوی آلرژن های احتمالی مانند کروم و تیتانیوم هستند. ایمپلنت های دندانی قدیمی و پر کننده ها اغلب از فلزات ساخته شده اند. دستگاه داخل رحمی (IUD) برای کنترل زایمان از مس ساخته شده است و همچنین می تواند باعث افزایش حساسیت شود. دستگاه های ایمپلنت مانند زانوهای مصنوعی، لگن مصنوعی، ضربان سازها، استنت ها، و صفحات شکستگی، میله ها یا پین ها ممکن است حاوی فلزاتی باشند که می توانند واکنش های حساسیت فوق العاده ای را ایجاد کنند. این واکنش ها زمانی که آلرژن ها در طول مدت زمان طولانی در داخل بدن قرار می گیرند اغلب شدیدتر میشوند.
علاوه بر این، افراد مبتلا به اختلال خود ایمنی (اختلالی که سیستم ایمنی بدن بیش از حد فعال است) می تواند خطر بالاتری از حساسیت به فلزات را داشته باشد، زیرا سیستم ایمنی بدن آنها در حالت پایدار فعالیت دارد.
علائم و عوارض
نشانه ها و علائم حساسیت های فلزاتی می تواند از کوچک و موضععی تا شدید و عمومی تر متفاوت باشد.
واکنش های محدود می تواند به عنوان یک درماتیت تماسی با پوست باشد که در معرض فلز قرار گرفته است. پوست ممکن است قرمزی، تورم و خارش داشته باشد. ضایعات و خارش نیز ممکن است ایجاد شود.
واکنشهای شدیدتر فلزات معمولا از قرار گرفتن در معرض طولانی مدت به یک آلرژن زیستی از طریق ایمپلنت یا یونهای فلزی که در معرض استنشاق یا خورده شدن، رخ می دهد. این واکنش ها اغلب موجب درد مزمن مفصلی یا عضلانی، التهاب و تورم می شود که منجر به خستگی عمومی و کمبود انرژی می شود. علاوه بر این، فیبرومیالژیا (درد بدون علت شناخته شده) و سندرم خستگی مزمن نیز در افرادی که دارای حساسیت به فلزات هستند دیده می شود.
علائم متداول افزایش حساسیت فلز عبارتند از:
تاول پوست
خستگی مزمن
التهاب مزمن
اختلال شناختی
افسردگی
فیبرومیالژیا
کهیر
درد مفاصل
درد عضلانی
راش
قرمزی پوست
ورم
شرایط مرتبط
علائم و شرایط زیر به افزایش حساسیت فلزات مرتبط است. اگر شما هر کدام از این شرایط را داشته باشید، ممکن است بخواهید با پزشک خود در مورد احتمال افزایش حساسیت فلز صحبت کنید:
سندرم خستگی مزمن
اگزما
فیبرومیالژیا
استئومیلیت
آرتریت روماتوئید
تشخیص
پزشک شما ممکن است بر اساس ترکیبی از تاریخچه شخصی و علائم شما، به حساسیت به فلزات شک کند. برای تعیین علل احتمالی قرار گرفتن در معرض فلز، پزشک ممکن است بپرسد که آیا شما هر نوع ایمپلنت را دارید، سیگار می‌کشید، یا به طور منظم از لوازم آرایشی استفاده میکنید.
گذشته از یک تاریخچه کامل شخصی، پزشک شما همچنین می توانید تست های آزمایشگاهی را برای تأیید اینکه آیا شما دارای حساسیت بالای فلز هستید، سفارش دهید. این آزمایشها معمولا شامل دادن یک نمونه خون در یک آزمایشگاه می شود. تکنسین های آزمایشگاهی با استفاده از رادیوایزوتوپ ها و روش های میکروسکوپی و بررسی تغییرات فیزیکی درون سلول ها، گلبول های سفید خون را برای فعالیت در برابر یون های فلزی آزمایش می کنند. اگر آزمون نشان دهد که گلبول های سفید خون در اثر تماس با یون های فلزی افزایش می یابد، این نشان دهنده حضور حساسیت فلز است.
یک متخصص پوست همچنین می تواند آزمایش آلرژی را انجام دهد که در آن پوست شما را در معرض یون های مختلف فلزات قرار می دهد تا برای واکنش حساسیت بالا آزمایش کنند. این آزمایش آلرژیک، که شبیه به یک تست “خراش” معمول است، اغلب به عنوان یک تست پچ انجام می شود. یون های فلزی که احتمالا واکنش های آلرژیک را سبب شده اند را به روی پچ اعمال می کنند و پس از آن روی پوست قرار می گیرند . پچ برای مدت ۴۸ ساعت در محل قرار میگیرد، پس از آن پزشکتان آنرا از پوست خارج میکند. پوستی که در زیر پچ قرمز و یا تحریک شده ممکن است نشانه ای از آلرژی باشد.
درمان
درمان حساسیت فلز بسیار اختصاصی است، زیرا آلرژن ها و واکنش ها می تواند بسیار متفاوت از فرد به فرد باشد.
حساسیت پوستی اغلب می تواند با اجتناب از ماده ای که موجب واکنش می شود درمان شود. اگر درماتیت مهم تر باشد، پزشک همچنین می تواند کرم های کورتیکواستروئید و پماد ها را برای کاهش التهاب موضعی تجویز کند. دکتر همچنین می‌تواند داروهای آنتی هیستامین خوراکی را برای کاهش بیشتر واکنش های آلرژیک تجویز کند. کورتیکواستروئیدها خوراکی نیز می توانند مورد استفاده قرار گیرند، اما آنها می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند.
واکنش های سیستمیک برای درمان مشکل تر است، زیرا اغلب آنها توسط ایمپلنت ها ایجاد می‌شود. در مواردی که جایگزینی غیر فلزی در دسترس است و ممکن است مورد استفاده قرار گیرد، حذف این ایمپلنت گاهی اوقات در نظر گرفته می‌شود. به عنوان مثال، یک پرکننده دندانپزشکی مبتنی بر پلاستیک ممکن است برای جایگزینی یک پرکننده دندانپزشکی قبلی استفاده شود. با این حال، اگر آلرژی به علت زانو و یا مفصل لگن مصنوعی ایجاد شود، جایگزینی با گزینه غیر فلزی به ندرت به علت مشکل جایگزینی انجام می‌شود. برای این شرایط، درمان معمولا شامل داروهای موضعی و داروهای خوراکی برای کاهش واکنش های آلرژیک است. به دليل ماهيت دشواري درمان آلرژي فلزي سيستميک، پزشکان بعضي وقت ها يک آزمون با حساسيت بالا را پيش از انتخاب يک ايمپلنت توصيه مي‌کنند.
