در اینجا دلیل اینکه ۲۵۰ میلیون سال پیش بیش از ۸۰ درصد از کل زندگی زمین از بین رفت بیان می شود.
حدود ۲۵۲ میلیون سال پیش، زمین به شدت و به طرز فاجعه باری تغییر کرد. فعالیت گسترده ی آتشفشانی در سیبری، باعث شد که کل زمین به مدت تقریبا یک میلیون سال به وسیله ی لایه ی ضخیمی از خاکستر پوشانده شود، که باعث از بین رفتن بیشتر موجودات زنده ای که در آن زمان آن اطراف می زیستند. این رویداد که مرگ عظیم نامیده می شود، بزرگترین انقراضی است که زمین تاکنون تجربه کرده است(تا آنجا که ما می دانیم). این انقراض باعث از بین رفتن ۹۶ درصد گونه های دریایی و ۷۰ درصد مهره داران زمین شد.
فعالیت های آتش فشانی بسیار شدید بود، به طوری که از آن یک منطقه ی عظیم از سیلاب های بازالتی و سنگ های آتش فشانی که از آن به نام تله های سیبری یاد می شود، در پوسته زمین به جای می ماند.
مایکل بردلی، معاون پژوهشی پتروگرافی و ژئوشیمیایی در فرانسه می گوید:” میزان این انقراض که اغلب دانشمندان تعجب کردند که چه چیزی بازالت های سیبری را بسیار مرگبارتر از سایر فوران های مشاله کرده است.”
حالا، او و تیمش معتقدند که راز این موضوع را فهمیده اند.
تغییراتی که در طی مرگ عظیم برای زمین رخ داد، چشم گیر بود. سیاره به طور قابل توجهی گرم شد، پدیده ای که عموما به آزاد شدن حجم زیادی از گازهای آتش فشانی مثل دی اکسید کربن مربوط می شود. هم چنین تصور می شود که این پدیده باعث می شود لایه ی اوزون به طور قابل توجهی نازک شود، که خود منجر به تضعیف گیاهان و ناتوانی در تکثیر شدن می شود.
محققان در مقاله ی خود نوشتند:” با این حال، حجم مواد فراری که انتظار می رود از این بازالت های سیبری آزاد شدع باشد، برای اینکه مسئول این حجم از تغییرات محیط زیست و نوسانات آب هوا که رخ داده است باشد، کافی نیست.”
پس مواد فرار اضافی از کجا آمدند؟
بر اساس تحقیقات تیم، آن ها در درون زمین، در بخش خارجی لای ای از زمین که لیتوسفر نامیده می شود، پنهان شده بودند.
آن ها قطعاتی از سنگ پریادیتی به نام زنولیت ها را از گوشته ی زمین کشف کردند که به وسیله ی جریان های ماگما در سیبری، به سطح رسیده بودند. بعضی از این زنولیت ها مربوط به ۳۶۰ میلیون سال قبل، پیش از فوران، و برخی مربوط به ۱۶۰ میلیون سال قبل و پس از این رویداد بودند.
تجزیه و تحلیل این قطعات سنگ چیز جالبی نشان داد. قبل از فوران، لیتوسفر سیبری به شدت از گروهی از عناصر به نام هالوژن ها، به خصوص کلر، برم و ید غنی شده بود. این عناصر در آب دریا وجود دارد و احتمالا از طریق راه های فرعی از بین صفحات تکتونیکی به لیتوسفر وارد شده است.
اما زنولیت های ۱۶۰ ساله در مقایسه با مورد ۳۶۰ ساله، کاهش شدیدی در مقدار هالوژن ها نشان می دهد. به این معنی که چیزی عجب که منجر به آزاد شدن آن ها از سنگ ها رخ داده است.شاید یک فوران آتش فشانی بسیار بزرگ.
بر اساس محاسبات تیم، بیش از ۷۰ درصد محتوای مواد فرار در هنگام فوران از لیتوسفر خارج شد و این به نوبه ی خود می تواند به تخریب عظیم ناشی از این رویداد کمک کند.
برادلی گفت:”ما نتیجه گرفتیم که مخزن بزرگ هالوژن که در لیتوفون سیبری ذخیره شده بود، در زمان انفجار آتش فشانی به جو زمین فرستاده می شود؛ لایه ای از اوزون را از بین می برد و منجر به انقراض جمعی می شود.”
