Magnetar ها یکی از اشیاء فوق العاده و اسرارآمیز در فضا هستند. آنها به طرز شگفت انگیزی کوچک هستند، آنها فوق العاده متراکم اند، و همان طور که از نام آنها مشخص است آنها بسته ای از کشش مغناطیسی قوی هستند.
Magnetar بر شما می‌درخشد
در مرحله نهایی زندگی ستاره، آن ها منفجر می شوند و به یک ابرنواختر تبدیل می‌شوند. همانطور که فرو می پاشند، تمام همسایگان خود را قبل از خاموش شدن تحت الشعاع قرار می‌دهد. اگر ستاره زنده به اندازه کافی بزرگ بود، آن را به ستاره نوترونی می رساند: ستاره ای که بسیار متراکم است، اگر چه اغلب می تواند به اندازه قطر یک شهرکوچک باشد، یک قاشق چای خوری ماده آن حداقل یک میلیارد تن وزن دارد. در همین حال، آنها سریع می چرخند– واقعا سریع. به سرعت صدها بار در هر ثانیه. این همه چگالی برابر یک میدان مغناطیسی واقعا قدرتمند است – حدود یک تریلیون بار قدرتمندتر از میدان مغناطیسی زمین. اما Magnetar ها چطور؟ دانشمندان مطمئن نیستند چرا، اما آنها به ویژه شکل مغناطیسی ستاره نوترونی هستند. میدان مغناطیسی آنها حدود ۱۰۰۰ تریلیون برابر زمین است.
مقاله مرتبط: اتفاق بزرگی رخ داده ولی اول بیایید با ستاره نوترونی آشنا شویم!
دانشمندان از سال ۱۹۷۹ در جستجوی مگنتارها بوده اند، زمانی که یک شوک از اشعه گاما (که بعدها به عنوان مگنتار SGR 0525-66 شناخته شد) از طریق سیستم خورشیدی پالس شده و منجر به اختلالات تجهیزات فضایی و اختلالات جوی شد. در دهه های اخیر، کمتر از ۲۵ ستاره نوترونی از حدود ۲۰۰۰ در سراسر کهکشان، نامگذاری شده اند، و چندین کاندید دیگر در انتظار تایید برای magnetar بودن هستند. از منظر زمین، این چیز خوبی است. در سال ۲۰۰۴، اثرات انفجار یا “زلزله” SGR 1806-20، (۵۰،۰۰۰ سال نوری دورتر از زمین) به اندازه کافی قدرتمند برای تأثیرگذاری روی زمین بود. این واقعه موجب خساراتی شد و به ماهواره ها آسیب زد و آنها را غیرفعال کرد و حتی بخشی از جو بالای سیاره را یونیزه کرد.
بیا نزدیکتر، عزیزم
بیا نزدیکتر، عزیزمهمه اینها، و شما می توانید درک کنید که چرا magnetar ها به عنوان قوی ترین آهنربا است که در جهان تا کنون کشف شده است. در حقیقت، میدان مغناطیسی magnetar ها بسیار قدرتمند است به طوری که حتی در حدود فاصله‌ی ۶۰۰ مایلی می تواند سیستم عصبی شما را از بین ببرد و ساختار مولکولی تان را تغییر دهد. فقط کمی نزدیک تر و نیروی گرانشی به معنای واقعی کلمه اش شما را از هم جدا می کند. خوشبختانه، نزدیک ترین آنها هزاران سال نوری از ما دورتر است. در حال حاضر دانشمندان فقط باید این فضاهای فضایی مغناطیسی را از دور ببینند.
