شل کننده‌ی عضلانی که در سال ۱۸۴۸ کشف شد، ممکن است به زودی در درمان سرطان نتیجه بخش باشد. محققان مرکز جامع سرطان دانشگاه ایالتی اوهایو، در این زمینه تحقیقاتی را انجام دادند.
راه‌های زیادی برای مقابله با سرطان وجود دارد؛ یکی از رایج‌ترین روش‌ها، پرتودرمانی می‌باشد. تابش با دو روش تومورها را از کار می‌اندازد؛ در ابتدا، به DNA آسیب می‌رساند و دوم اینکه در پرتودرمانی رادیکال‌های آزاد اکسیژن تولید می‌شود که آسیب‌رسان سلول سرطانی می‌باشد.
مقاله‌ی مرتبط: پرتو درمانی چند جلسه است؟ انتظارات چیست؟
با این حال، وقتی که سطح اکسیژن کم (هیپوکسی) باشد، بدن رادیکال‌های اکسیژن کمتری تولید می‌کند؛ بدین معنی که در این شرایط پرتودرمانی کمتر موثر واقع می‌شود.
از آن‌جا که سلول‌های سرطانی به سرعت تقسیم می‌شوند، نیاز به اکسیژن بیشتری نسبت به بافت سالم دارند. در عین حال، رگ‌های خونی در تومورها اغلب نامناسب ساخته شده و باعث ناکارامدی آن‌ها می‌شود. این به این معنی است که سلول‌های سرطانی اغلب خالی از اکسیژن می‌شوند و پرتودرمانی در چنین شرایطی در مقابل سرطان کارآمد نخواهد بود.
به همین ترتیب، به این مناطق مرده و کم خونِ بافت، که در آن خون رسانی محدود است، دارو به سختی می‌رسد. پس هیپوکسی می‌تواند تاثیرات پرتودرمانی و شیمی درمانی را کاهش دهد.
آیا می توانیم توسط هیپوکسی به دنبال درمان باشیم؟
محقق این پژوهش حاضر، دکتر Nicholas Denko توضیح می‌دهد که چرا هیپوکسی، درمان سرطان را با دشواری روبه رو می‌کند:
ما می‌دانیم که هیپوکسی، اثربخشی پرتودرمانی را محدود می‌کند و این یک مشکل جدی بالینی است، چراکه بیش از نیمی از همه‌ی افراد مبتلا به سرطان، از پرتودرمانی در برخی موارد مراقبت از خود استفاده می‌کنند.
دکتر Denko ادامه می‌دهد:
اگر سلول‌های بدخیم در مناطق هیپوکسی تومور با پرتودرمانی نیز زنده بمانند، می‌توانند بعدها منبع عود تومور باشند. مهم است که ما راه‌هایی برای غلبه بر این نوع مقاومت درمانی پیدا کنیم.
در جستجو برای پیدا کردن راه‌هایی برای بهبود پرتودرمانی، دکتر Denko و تیمش از دارویی به نام پاپاورین استفاده کردند. در حال حاضر پاپاورین کاربردهای مختلفی دارد اما هیچکدام به طور مستقیم در درمان سرطان بکار گرفته نشده است. به عنوان مثال، پاپاورین می‌تواند در کاهش اسپاسم عضلانی و درمان اختلالات نعوظ استفاده شود.
پاپوررین با مهار تنفس در میتوکندری (نیروگاه افسانه‌ای سلول) فعالیت می‌کند. دکتر Denko و تیم او دریافتند که با مسدود کردن فعالیت میتوکندری در اکسیژن مصرفی، می‌توانند تومور را به پرتودرمانی حساس‌تر کنند.
مقاله‌ی مرتبط: DNA میتوکندری در تکامل و بیماری
آن‌ها نشان دادند که مصرف یک دوز پاپاورین قبل از پرتودرمانی، باعث کاهش فعالیت میتوکندری می‌شود، بنابراین محدودیت هیپوکسی و افزایش تخریب سلول‌های تومور را موجب می‌شود.
تلاش‌های قبلی برای رسیدگی به مشکل هیپوکسی، متمرکز بر اضافه کردن اکسیژن بیشتری به تومور بود. این مطالعه با کاهش تقاضای اکسیژن، رویکرد مخالفی را دنبال می‌کند. مهم‌تر از همه، این دارو بافت سالم را به پرتودرمانی حساس نمی‌کند.
آینده هیپوکسی
این یافته‌ها اخیرا در مجموعه آکادمی ملی علوم منتشر شده است. در تفسیر مرتبط در همان شماره‌ی مجله، محققان می‌نویسند:
به خوبی ثابت شده است که سلول‌های هیپوکسیک در مقایسه با سلول‌های هوازی، در برابر اشعه دو سه برابر مقاوم‌تر هستند. این پژوهش نشان دهنده‌ی یک نقطه‌ی بالقوه در تلاش ۶ ساله برای از بین بردن هیپوکسی به عنوان یک عامل شکست در پرتودرمانی بوده است.
با این وجود، هنوز ما در ابتدای مسیر قرار داریم. محققان امیدوارند که با تغییراتی در ساختار پاپاورین، بتوانند قادر به افزایش مزایای آن باشند. با انجام چنین کاری ممکن است به طور بالقوه عوارض جانبی آن نیز کاهش یابد.
اگرچه قبل از استفاده‌ی وسیع‌تر نیاز به انجام کارهای بیشتر است، اما این یک یافته‌ی هیجان انگیز می‌باشد؛ چراکه با فرایند نسبتا ساده توسط یک دارو، ممکن است تحول‌های چشمگیری در عملکردهای درمانی موجود برای سرطان ایجاد شود.
