خطر ابتلا به آپنه انسدادی با بررسی نوزادان نارس که مجاری هوایی فوقانی آنها تنگ شده، به خوبی قابل توضیح و تفسیر و بررسی است.
طبق یک مطالعه که در۱۶ دسامبر ۲۰۱۷ در بخش تصویربرداری کلینیکی یک بیمارستان انجام شد یافته‌ها نشان دادند که نوزادانی که به صورت نارس متولد می‌شوند نسبت به نوزادان کامل و بالغی که به طور طبیعی متولد می‌شوند حجم نازوفارنکس (حلق-بینی) و اوروفارنکس (حلق-دهانی)شان به میزان قابل‌توجهی کم‌تر است و کاهش حجم مجاری هوایی مستقل از جنس و قومیت و وزن نوزادان است.
مقاله‌ی مرتبط: آپنه خواب
براساس یافته‌های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، از هر ده نوزادی که در آمریکا متولد می‌شود یکی نارس است و قبل از هفته‌ی ۳۷ بارداری متولد می‌شوند. تولد زودرس این نوزادان باعث می‌شود که بیشتر دچار مشکلات تنفسی حین خواب شوند که از جمله‌ی این‌ها می‌توان به آپنه‌ی انسدادی خواب اشاره کرد. این بیماری ناشی از افزایش مقاومت هوایی در بخش‌های بالایی مجاری تنفسی است که مسدود شدن این مجاری را به دنبال خواهد داشت. آپنه‌ی انسدادی به هنگام خواب را در کلینیک تحت عنوان OSA می‌شناسند.
آنیلاوان اسمیث مدهین یک متخصص تحقیقات رادیولوژی سیستم بهداشت ملی کودکان در حین انجام مطالعه‌ی فوق، نویسنده اصلی این مقاله بود. وی معتقد است که :
علاوه بر یافته‌های سابق که بیان می‌داشتند حجم راه‌های هوایی در نوزادان نارس کم‌تر از نوزادان کامل است، نتایج ما همچنین نشان می‌دهد که هر دو گروه نوزادان یعنی هم نوزادان نارس و هم نوزادان کامل در میزان حجم بخش‌های پایینی حلق با یکدیگر مشابه‌اند. این به این معنا است که ریسک فاکتورها و خطراتی که نوزادان نارس را ممکن است تهدید کند مربوط به بخش‌های بالایی مجاری تنفسی بوده و به نظر نمی‌رسد که بزرگ شدن غدد آدنوئید و لوزه ها دلیل این اختلالات تنفسی در نوزادان نارس باشد چراکه این غدد و لوزه ها در بخش‌های پایین تر قرار گرفته اند.
به منظور تشخیص OSA، اکنون پزشکان از روشی تحت عنوان برونکوسکوپی استفاده می‌کنند، اما این روش محدودیت‌هایی دارد، از جمله اینکه برای تشخیص دقیق با این روش لازم است که یک وسیله برای روشن کردن مسیر هوایی وجود داشته باشد درعین حال که این ابزار می‌تواند فشار و مقاومت در داخل مجاری هوایی را تحت تاثیر قرار دهد.
تیم تحقیقاتی کودکان یک تئوری مطرح کرد که می‌گوید MRI می تواند به عنوان یک روش غیر تهاجمی برای ارزیابی و مطالعه‌ی جریان هوا بخش فوقانی، تعیین آناتومی و عملکرد داینامیک این بخش موثر واقع شود، این درحالی است که همین شیوه نوزادان را از تابش‌هایی که درسایر تکنیک های تصویربرداری وجود دارد، محافظت می‌کند.
این دانشمندان ۹۶ نوزاد را وارد مطالعه ی خود کردند که تمام این نوزادان به دلایلی که ارتباطی به انسداد مجاری هوایی نداشت مغزشان تحت تصویربرداری به روش MRI قرار گرفته بود. نوزادان طیف وسیعی از بیماری‌های پزشکی را داشتند که شامل موارد زیر می‌شد : انسفالوپاتی، ایسکمی، هیپوکسی، بیماری قلبی و تشنج به همراه اختلالات حرکتی.
چهل و نه نوزاد زودرس متولد شد. در زمان MRI، متوسط سن حاملگی آنها ۳۸.۴ هفته بود. چهل و هفت نوزاد به طور کامل متولد شده بودند. این نوزادان MRI را در سن ۱.۷ سالگی دریافت کردند. ساختارهای جراحی که بیشتر مورد علاقه‌ی جراحان بودند و هستند شامل نازوفارنکس (قسمت فوقانی حلق یا به عبارتی حلق بینی)، اوروفارنکس (واقع در پشت دهان پشت حفره دهان یا به عبارتی حلق دهانی)، هیپوفارنکس (محل ورود حلق به مری)، آدنوئید و لوزه‌ها هست. این تیم، تصویربرداری حجمی را در سه مقطع عمودی و در یک مدل سه بعدی نشان دادند. اسمیث هیمدهین بیان می‌دارد که :
حجم حلق بینی نوزادان کامل ۴۹۵.۶ میلی‌متر و نوزادان نارس ۲۲۱.۱ میلی‌متر است. حجم حلق دهانی نوزادان کامل ۳۱۳.۶ میلی‌متر بوده همین حجم در نوزادان زودرس به ۱۷۹.۳ میلی‌متر می‌رسد.
این تیم با استفاده از داده‌های سه بعدی، حجم مجاری تنفسی و حجم بافت لنفاوی را می‌تواند به صورت دقیق‌تر اندازه گیری کند. انتظار می‌رود که این تیم تحقیقاتی در برنامه‌های آتی خود گروه بزرگتری از نوزادان را مطالعه کند تا تعیین کند که آیا محدود‌شدن راه‌های هوایی در کودکان، آنها را مستعد آن می‌سازد که OSA را در زندگی خود تجربه کنند یا نه.
دروثی بولاس ، رئیس تصویربرداری تشخیصی و رادیولوژی در مرکز ملی مراقب‌های کودکان :
در نهایت، هدف ما این است که تصویربرداری MRIاختصاصی و متحرک از راه هوایی کودکان به خواب رفته بتواند اطلاعات کافی از زمان واقعی تغییرات و همچنین اطلاعات دقیق و جزئی در مورد تغییرات خواب فراهم کند. این نوآوری وعده آن می‌دهد که بتوان به تشخیص دقیق‌تر و غیر‌تهاجمی OSA در نوزادان رسید.
