عوامل خطرزا
تعدادی از عوامل با سندرم تونل کارپال در ارتباط هستند. اگرچه آنها خود موجب بیماری نمی‌شوند، اما ممکن‌است احتمال ایجاد آسیب عصب مدین‌استا را افزایش‌دهند.
عوامل آناتومیک: شکستگی یا جابجا شدن مچ که فضای درون تونل کارپال را تغییرمی‌دهد می‌تواند روی عصب‌مدین فشار وارد‌کند. افرادی که تونل کارپال کوچک‌تری دارند احتمال ابتلا به این سندرم در آنها بیشتر است.
جنسیت: سندرم تونل کارپال در زنان محتمل‌تر است. این ممکن‌است به این دلیل باشد که ناحیه تونل کارپال در زنان کوچک‌تر از مردان می‌باشد، و امکان خطا بیشتر است. زنانی که سندرم تونل کارپال دارند نیز ممکن است نسبت به آنانی که دچار این عارضه نمی‌شوند تونل کارپال کوچک‌تری داشته‌باشند.
بیماری‌های آسیب‌زننده به عصب: برخی بیماری‌های مزمن مانند دیابت، خطر آسیب به اعصاب مانند عصب‌مدین را افزایش می‌دهند.
بیماری‌های التهابی: بیماری‌هایی که با التهاب بوجود‌می‌آیند، مانند آرتریت‌روماتویید، می‌توانند به تاندون‌های مچ آسیب وارد کنند و به عصب‌مدین فشار وارد نمایند.
تغییرات در تعادل مایعات بدن: تجمع مایعات، که در حاملگی و یائسگی معمول است، ممکن است فشار را در داخل تونل کارپال افزایش دهد و موجب آزار عصب‌مدین شود. سندرم تونل کارپالی که در ارتباط با حاملگی باشد خودبخود پس از حاملگی بهبود می‌یابد.
بیماری‌های دیگر: بیماری‌های خاصی مانند چاقی، ناهنجاری‌های تیروئید و نارسایی کلیه، احتمال ابتلا را افزایش‌می‌دهد.
عوامل مربوط به محل‌کار: این امکان‌وجود دارد که کار با ابزار ویبره‌دهنده (لرزش‌دهنده) یا کار در خط تولید که نیاز به خم کردن طولانی‌مدت مچ وجود دارد می‌تواند فشار مضری به عصب‌مدین وارد کرده یا آسیب موجود را بدتر کند.
با‌این‌حال، شواهد علمی در حال کشمکش هستند و این عوامل به عنوان عامل مستقیم سندرم تونل کارپال ثبت‌نشده‌اند. مطالعات متعددی در رابطه با اینکه آیا ارتباطی بین استفاده از کامپیوتر و سندرم تونل کارپال وجود دارد، انجام شده است. با اینکه شواهد واضحی مبنی بر اینکه استفاده گسترده از کامپیوتر یکی از عوامل خطرزای سندرم تونل کارپال است، وجود ندارد اما ممکن است سبب نوع دیگری از درد دست شود.
