تشخیص و آزمایش‌ها
پزشک ممکن‌است یک یا چند مورد از آزمایش‌های زیر را تشخیص سندرم تونل کارپال تجویز‌کند:
- سابقه علایم: پزشک علایم بیمار را بازبینی خواهدکرد. الگوی علایم و نشانه‌ها ممکن‌است سرنخی برای علت آن‌ها باشد. به‌عنوان مثال، چون عصب مدین حس انگشت‌کوچک را تأمین‌نمی‌کند، پس علایم در این انگشت مربوط به مشکلی غیر از سندرم تونل کارپال است.
سرنخ دیگر زمان ایجاد علایم است. زمان‌های معمول‌که بیمار نشانه‌های این سندرم را تجربه می‌کند، هنگام گرفتن موبایل یا فرمان اتومبیل و یا هنگام بیدارشدن از خواب، می‌باشد. - معاینه جسمی: پزشک حس انگشتان و قدرت عضلات دست را معاینه خواهدکرد.
فشار روی عصب مدین در مچ، بوسیله‌ی خم‌کردن مچ یا ضربه‌زدن روی عصب و یا فشاردادن روی عصب می‌تواند ایجادمی‌شود که موجب بروز نشانه‌ها در بیمار خواهدشد. - رادیوگرافی: برخی پزشکان رادیوگرافی با اشعه ایکس را برای رد دیگر عوامل درد مچ، مانند شکستگی یا آرتریت روماتویید، تجویز می‌کنند.
- نوار عضله: نوار عضله تخلیه‌های الکتریکی کوچک را که در عضلات تولید می‌شوند اندازه‌می‌گیرد. در این آزمایش، پزشک الکترودی به باریکی یک سوزن را در عضلات مشخصی وارد می‌کند. این آزمایش فعالیت الکتریکی عضلات بیمار را در حالت انقباض و استراحت اندازه‌می‌گیرد. با این آزمایش می‌توان آسیب عضله را تشخیص‌داد.
درمان و داروها
سندرم تونل کارپال باید هرچه زودتر پس از شروع علایم درمان‌شود. افرادی که بیماری آن‌ها شدید نیست می‌توانند با استراحت‌دادن به دست خود از اذیت آن آسوده‌شوند. اگر این روش کارساز نشد باید از گزینه های دیگر از جمله مچ‌بند، جراحی و دارودرمانی.
درمان‌های غیرجراحی
اگر بیماری زود تشخیص داده‌شود، این روش‌ها می‌توانند موثرباشند:
- مچ‌بند: استفاده از مچ‌بند درهنگام خواب می‌تواند خارش و بی‌حسی را در شب‌هنگام تسلی‌دهد.
- داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی: این داروها مانند ایبوپروفن به تسکین درد در کوتاه‌هنگام کمک می‌کنند.
- کورتیکواسترویید‌ها: پزشک ممکن‌است کورتیکواستروییدی مانند کورتیزون را برای تسکین‌درد به مچ‌دست تزریق‌کند. این داروها التهاب و ورم را کاهش می‌دهند، که فشار روی عصب‌مدین را کم می‌کند.
جراحی
اگر علایم شدید باشند یا پس از روش‌های غیرجراحی باقی‌بمانند، جراحی بهترین راه ممکن است. هدف این جراحی برش تاندون فشار‌آورنده به عصب‌مدین است.
دو روش برای جراحی وجوددارد که بیمار باید با مشورت با پزشک در مورد خطرات و فواید این روش‌ها تبادل نظرکند. خطرات می‌توانند شامل: برش ناکامل تاندون، عفونت زخم و آسیب به عصب یا عروق باشند.
- جراحی آندوسکوپیک: در این جراحی، جراح با استفاده از وسیله‌ای تلسکوپ‌مانند که دوربینی کوچک به آن متصل است برای دیدن تونل کارپال و بریدن تاندون با ایجاد یک یا دو برش کوچک در دست یا مچ، استفاده می‌کند. این نوع جراحی نسبت به جراحی باز، درد کمتری در چندروز بعد از جراحی خواهد‌داشت.
- جراحی باز: در این جراحی، جراح برش بزرگتری در کف دست بالای تونل کارپال ایجاد می‌کند تا با برش تاندون عصب را آزاد‌کند. در طول دوران بهبود بعد ازعمل، بافت تاندون به‌آرامی بطرف هم رشد می‌کند وبه عصب‌مدین فضای بیشتری از قبل خواهدداد.
در کل، پزشک بیمار را برای استفاده از دست پس از جراحی تشویق می‌کند اما نه برای کارهای سنگین.
جای‌زخم و بی‌حسی هفته‌ها یا شاید ماه‌ها پس ازعمل ممکن‌است ادمه‌یابد. اگر علایم پیش از جراحی شدید بودند، ممکن‌است حتی مدت‌ها پس از جراحی نیز ادامه‌یابند.
پیشگیری
استراتژی خاصی برای پیشگیری از سندرم تونل کارپال وجودندارد، اما می‌توان فشار وارده به دست و مچ را با رعایت نکات زیر کاهش‌داد:
- نیرویی که برای گرفتن اشیا وارد می‌کنید کاهش‌دهید: اکثر مردم از زور بیش از حدلازم برای انجام کارهای عادی، بکار می‌گیرند.
- برای نوشتن‌های طولانی‌مدت از خودکاری بزرگ و با جوهر روان استفاده‌کنید: با این کار لازم نیست خودکار را محکم گرفته و به کاغذ محکم فشار‌دهید.
- در حین کار، هرازچندگاه استراحت‌کنید: به دست و مچ خود با به‌آرامی خم و بازکردن، استراحت‌دهید. اگر شغل شما کار با ابزار لرزش‌کننده است یا نیروی زیادی لازم کار نیازدارید، استراحت‌دادن اهمیت بیشتری دارد.
- حالت‌بدن خود را بهتر کنید: حالت نامناسب موجب می‌شود تا شانه‌ها به جلو بچرخند. وقتی در این وضعیت قرارمی‌گیرید، عضلات گردن و شانه منقبض می‌شوند، که به اعصاب گردن فشار واردمی‌کنند. این وضعیت می‌تواند دست، مچ و انگشتان را تحت تأثیر قراردهد.
- دست‌های خود را گرم نگه‌دارید
