واکسنی را تصور کنید که دربرابر بیش از ۶ نوع سرطان محافظت ایجاد می کند و یک دهه تجربه و داده پشت آن است. چنین واکسنی وجود دارد و آن واکسن پاپیلوما ویروس انسانی (hpv) است. در ژوئن سال ۲۰۰۶ این واکسن وارد بازار آمریکا شد. واکسن hpv تقریبا از تمام انواع سرطان دهانه رحم (سرطان سرویکس) پیشگیری می کند و دربرابر سرطان های دهان، گردن و مقعد نیز محافظت ایجاد می کند. علاوه براین، میتواند با زگیل های تناسلی منتقل از راه جنسی که توسط بعضی از انواع ویروس ایجاد می شود، مقابله کند.
در سال ۲۰۱۷، دو محقق که اقدامات بنیادی در تکمیل واکسن hpv انجام دادند جایزه معتبر لسکر را دریافت کردند. جایزه لسکر، مجموعه ای از جوایز علوم پزشکی است که گاهی به عنوان “نوبل آمریکا” نیز شناخته می شود. داگلاس لوی و جان شیلر که تحقیقاتشان پایه های واکسن hpv را ایجاد کرد به همراه محققی که به طورجداگانه جنبه های اساسی کنترل متابولیک رشد سلولی را توضیح داد، به عنوان برندگان جایزه لسکر در سال ۲۰۱۷ انتخاب شدند.
لوی و شیلر که هر دو در موسسه ملی سرطان ایالات متحده (NCI) کار میکنند، به خاطر تحقیقاتشان روی پاپیلوما ویروس انسانی و حیوانی جایزه لسکر را دریافت کردند. تحقیقات آن ها باعث ایجاد واکسنی علیه hpv نوع ۱۶ شد. این نوع از ویروس باعث ایجاد بسیاری از بدخیمی های HPV می شود. آزمایشات این دو نفر ثابت کرد که واکسن در حیوانات موثر است. آنها همچنین اولین کارازمایی بالینی واکسن hpv-16 را در انسان انجام دادند که شواهد موردنیاز شرکت های داروسازی را برای سرمایه گذاری روی واکسنی که از انواع مختلف HPV پیشگیری میکرد، فراهم کرد. و درنهایت باعث ایجاد واکسن هایی که امروزه در سراسر جهان تزریق می شوند، شد.
با این حال واکسن HPV مسیر سختی پیش رو دارد. باوجود شواهد بسیارزیاد که نشان دهنده ی امنیت و موثر بودن واکسن است، در بعضی از کشورهای توسعه یافته (شامل ایالات متحده) تزریق واکسن hpv مخالفانی دارد. این مخالفان افراد و گروه هایی هستند که فکر میکنند این واکسن جدید است و تاثیر استفاده از آن در کودکان ثابت نشده. علاوه براین واکسن hpv با مانع دیگری که متفاوت از سایر واکسن های روتین کودکان است، مواجه است : این ویروس از راه رابطه جنسی منتقل می شود. بعضی از والدین و جوامع معتقدند نوجوانان نباید رابطه جنسی داشته باشند، یا نخواهند داشت و بنابراین با اجباری بودن واکسن hpv مخالف هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) ایالات متحده در حال حاضر توصیه می کند که دو دوز از واکسن به فاصله حداقل ۶ ماه در کودکان ۱۱ تا ۱۲ ساله تزریق شود.
Scintific American با شیلر، ویروس شناس، درباره تحقیقات وی و لوی که جایزه لسکر را برایشان به ارمغان داشت، برنامه های آینده شان و چگونگی مقابله با رویکرد های ضدواکسن صحبت کرده است:
بزرگترین مانع در پوشش بیشتر واکسن HPV چیست؟
در واقع بزرگترین مشکل در غرب و کشورهای توسعه یافته نیست؛ بلکه در کشورهای با درامد متوسط و پایین است زیرا قیمت واکسن ، دسترسی آن را محدود می کند. مقبولیت واکسن در این کشور ها بالا است اما بزرگترین مانع در این کشورهاست. ۸۵ درصد از سرطان های دهانه رحم در کشورهایی با منابع کم اتفاق می افتد. در کشورهای توسعه یافته تر عوامل مختلفی در عدم مقبولیت واکسن دخیل هستند که بسته به کشور، متفاوت است. در ایالات متحده بیشتر مربوط به ترس از واکسن در کل است. و بعضی مشکلات به طورخاص در ارتباط با واکسن hpv وجود دارد که مربوط به نوع بیماری که از نوع بیماری های انتقالی از راه جنسی است، می باشد.
تا کنون بیش از ۲۷۰ میلیون دوز از واکسن hpv در سراسر جهان توزیع شده است. اما در ایالات متحده تا سال ۲۰۱۵ فقط ۲۸ درصد از پسران نوجوان و ۴۲ درصد از دختران نوجوان همه ی سه دوز توصیه شده توسط CDC را دریافت کرده بودند. جامعه علمی چگونه می تواند به مقابله با تردید های موجود درباره واکسن hpv کمک کند؟
مطالعات اندکی وجود دارند که نشان می دهند یکی از بزرگترین مشکلات این است که واکسن به مقدار کافی توسط متخصصان کودکان و پزشکان عمومی ترویج نمی شود. اگر به واکسن های دیگری مثل واکسن مننژیت یا هپاتیت B (که به نوجوانان تزریق می شوند و نگاهی که در مورد hpv وجود دارد می تواند درباره آن ها نیز وجود داشته باشد) نگاه بیندازیم، این واکسن ها بسیار بیشتر از HPV تزریق می شوند. بنابراین مشکلی در ارتباط بین متخصصان کودکان و والدین وجود دارد. بخشی از این مشکل مربوط به نوع واکسن است. این واکسن پیشگیری کننده بوده و از سرطان دهانه رحم پیشگیری می کند. اما این متخصصان با این بیماری به طور مستقیم مواجه نیستند. متخصصان زنان و زایمان این بیماری را می بینند ولی متخصصان کودکان مواجهه ای با این بیماری ندارند، که برخلاف بسیاری از واکسن های دوران کودکی است. در حال حاضر این واکسن به جای اینکه به عنوان واکسن روتین دوران کودکی و نوجوانی تلقی شود، تحت عنوان واکسنی خاص شناخته می شود. اما ما ده سال است که این واکسن را داریم و دیگر واکسنی جدید نیست.
شواهد زیادی نشان میدهد افرادی که فکر میکنند واکسن ایمن نیست، با هیچ داده ی جدیدی که نشان دهنده ی ایمنی واکسن است، قانع نمی شوند. چه کار می شود کرد؟
من فکر میکنم همیشه درصد مشخصی از مردم وجود دارد که فرقی نمی کند چقدر از واقعیت را به آنها ارائه دهید؛ آن ها نمیخواهند قانع شوند. اگر بخواهیم کاملا صادق باشیم، صرف هزینه زیاد برای قانع کردن این بخش نسبتا کوچک مردم، کارساز نیست. کاری که ما باید انجام دهیم این است که روی بخش بزرگی از مردم که به دلایلی مثل راحتی (به طور مثال فکر میکنند انجام آن سخت است) کودکانشان را واکسینه نمی کنند، تمرکز کنیم. ممکن است این افراد به مقدار کمی اطلاعات نیاز داشته باشند تا اطمینان حاصل کنند. افرادی که در کل با واکسن مخالف هستند، برای دریافت واکسن HPV قانع نخواهند شد و صرف منابع زیاد روی آنها ارزشی نخواهد داشت. من فکر میکنم اگر بگذاریم افراد واکسن HPV را در CVS محلی دریافت کنند، پوشش واکسن افزایش خواهد یافت. من در این زمینه کارشناس نیستم اما دختری دارم که زمان بیشتری را در CVS محلی نسبت به کلینیک Kaiser محلی سپری می کند. ایالت های مختلف قوانین مختلفی در باره اینکه کدام واکسن می تواند یا نمی تواند در دارو خانه ها تزریق شود، دارند. اما اگر کسی بتواند واکسن hpv را در همان جایی که واکسن آنفولانزا میگیرد، دریافت کند احتمالا باعث افزایش تزریق این واکسن خواهد شد.
رشته تحصیلی شما بیولوژی مولوکولی در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون بوده است. آیا همیشه میخواستید در زمینه واکسن کار کنید؟
خیر. زمانی که برای اولین بار شروع کردم، دانشجویی بودم که فکر میکردم علم را فقط باید به خاطر خود علم خواند. مجذوب بیولوژی مولکولی شده بودم. هنگامی که برای اولین بار درباره چگونگی انجام متابولیسم در باکتری و گیاهان شنیدم حیرت زده شدم زیراکه جنبه اصلی تمام حیات بود. میخواستم در این زمینه مطالعه کنم. فکر میکردم افرادی که مطالعات کاربردی انجام میدهند، به بشریت خیانت می کنند (البته این به دهه ۱۹۷۰ مربوط می شود). تا همین اواخر به واکسن ها علاقه مند نبودم. اما الان، به شدت مجذوب پژوهش های کاربردی هستم.
پس، چه چیزی تغییر کرد؟
این یک تغییر بسیار تدیریجی بود. تا امروز، ما همچنان پژوهش های پایه ای اینجام می دهیم و فی نفسه انجام تحقیقات پایه ارزشمند است؛ زیرا شما نمیدانید که چه زمانی باعث اکثشافات تحول آمیز خواهد شد.
چه چیزی باعث شد که در زمینه HPV کار کنید؟
زمانی که وارد این زمینه شدم، ناگهان این اکتشاف که ویروس پاپیلوماویروس را برای سلامت انسان مهم جلوه داد، در مقابل درک نحوه سرطانی شدن سلول ها وجود داشت. در سال ۱۹۸۳ به آزمایشگاه داگ لوی در موسسه ملی سرطان(NCI) پیوستم و دومین لکچری که شرکت داشتم توسط Harald zur Hausen (که بعدا جایزه نوبل گرفت) برگزار شد. او می گفت: “ما ویروسی یافتیم که به نظر می رسد عامل ۵۰ درصد سرطان های دهانه رحم است.” آن ویروس، ویروس پاپیلوما انسانی، HPV-16 بود. بنابراین ما به طور اساسی از جست و جوی نحوه ی سرطانی شدن یک سلول نرمال به سمت چیزی که احتمالا باعث ایجاد سرطان در انسان بود، رفتیم. این یک خوش شانسی بزرگ بود.
الان روی چه چیزی کار میکنید؟
یکی از کارهایی که در NCI انجام میدهیم، تست کردن این مسئله است که آیا یک دوز واکسن hpv برای فراهم کردن محافظت طولانی مدت کافی است یا نه. این موضوع در مناطق در حال توسعه می تواند باعث تحول شود. این کارازمایی در کاستاریکا و با همکاری دولت این کشور انجام خواهد شد. قبلا در این منطقه آزمایش هایی انجام شده بود که نشان میداد یک دوز می تواند کافی باشد.
ما همچنین به دنبال ایمونوتراپی سرطان هستیم. به نظر می رسد این ذرات ویروس مانند که با آن ها برای واکسن hpv کار میکنیم، قابلیت منحصر به فردی در عفونی کردن سلول های تومور و اتصال به آنها به طور اختصاصی دارند. این ذرات به طور معمول لایه خارجی یک ویروس مثل HPV-16 یا سایر حیوانات و یا ذرات پاپیلوماویروس انسانی هستند. بنابراین ما از این دانش برای گسترش درمان های سرطانی که وسیع الطیف هستند، استفاده می کنیم. به نظر می رسد این سرطان ها (مثل ملانوما) به این ذرات به طور اختصاصی وصل می شوند.
علاوه بر این در تلاش هستیم تا واکسنی تولید کنیم که عفونت های ویروس تب خال (herpes simplex) و عفونت های HPV را در مجرای تناسلی زنان درمان کند. دوباره، دراین کار نیز از ساختار های ذره ای ویروس مانند بهره خواهیم برد.
سال گذشته با میشل سوفیا، برنده جایزه لسکر به خاطر کارهایش در زمینه واکسن هپاتیت C، مصاحبه کردم. نام واکسن، sofosbuvir، (نام برند: Sovaldi) اشاره ایست به نام خانوادگی او. اما موسسه ملی سلامت (NIH) تحقیقات زیادی در مراحل اولیه انجام داد و سپس برای گسترش بیشتر کار را به شرکت های خصوصی واگذار کرد. نام شما بخشی از نام واکسن HPV مثل گارداسیل یا سرواریکس نیست. آیا این موضوع باعث باطل شدن کارهای زیادی که در پشت صحنه انجام گرفته، نمی شود؟
این موضوع جالب و خنده دار است زیرا هرگز به آن فکر نکرده بودم. هیچ وقت موضوع نام گذاری یک واکسن از روی اسم ما به ذهنم خطور نکرده بود. ما به انجام کارهای کاربردی عادت کرده ایم. شغل من به انجام رساندن پروژه هاست و بنابراین این به اندازه کافی برای کمپانی ها جذاب است تا برای منفعت بسیاری از مردم صدها هزار دلار روی یک پروژه سرمایه گذاری کنند. NIH بودجه لازم برای انجام فاز سه کارازمایی های بسیاری از دارو ها را ندارد. این تحقیق پایه ای و کاربردی چیزی است که NIH به بهترین شکل انجام می دهد. انجام همه کارها برای کمپانی ها راهی پراز شکست است و بنابراین باید در بخش عمومی انجام شده و زمانی که اوضاع امیدبخش باشد، کمپانی ها می توانند کار را به دست بگیرند.
توصیه شما به کسی که می خواهد دانشمند شود چیست؟
باید اشتیاق به انجام کار وجود داشته باشد. زیرا دانشمند شدن (به ویژه در اوایل کار) بیشتر یک سبک زندگی است تا اشتغال. شما باید واقعا بخواهید که کار کنید، زیرا عدم قطغیت زیادی وجود دارد (بخصوص درباره اداره آزمایشگاه توسط خودتان و تامین وجه). گاهی اوقات موفقیت و شکست ممکن است روی لبه یک چاقو باشند. مسئله دیگر این است که شما باید درباره فکر کردن به زمینه ای که میخواهید در آن فعالیت کنید، راهبرد داشته باشید که برای افراد جوان سخت است. زیرا آن ها چشم انداز ندارند: بعضی از زمینه ها فرصت بسیار خوبی برای اکتشافات فراهم می کنند ودر بعضی دیگر که افراد زیادی به مدت طولانی روی آن کرده اند، شانس ایجاد تاثیری بزرگ بسیار پایین می آید. اما شما باید چیزی را انتخاب کنید که واقعا به آن علاقمند هستید.
موضوع دیگری که می خواهم بگویم این است که زیاد مطالعه کنید. امروزه با PubMed و در دسترس بودن تمام ژورنال ها بهانه ای برای ندانستن وجود ندارد. جوانان تمایل دارند که آزمایش انجام دهند، اما اندکی سرچ در پاب مد ممکن است سال ها تلاش فردی را برای اختراع دوباره چرخ، ذخیره کند.
در حال حاضر به نظر شما بزرگترین چالشی (یا یکی از بزرگترین چالش هایی) که باید حل شود، چیست؟
سوال سختی است. فکر میکنم به عنوان دانشمند، همه ما به نوعی به چیزی که مطالعه می کنیم قفل شده ایم. می توانم بگویم، سرطان. اما آلزایمر چیزی است که باید حل شود. عفونت HIV . تمام این موضوعات مختلف. یکی از چیزهایی که باید در تمام تشکیلات علمی حل شود، مسئله تامین وجه مداوم است. در حال خاضر در موقعیتی هستیم که دانشمندان خوب زیادی وجود دارد (بخصوص دانشمندان جوان) که برای مقدار محدودی پول در حال رقابت هستند. بنابراین تعدادی از افراد خوب به علت نبود پول کافی از دست می روند. علاوه براین، افراد به جای اینکه کارهای تحول آمیزی که شانس شکست بالایی دارد انجام دهند، مجبور به انجام کارهای معمولی میشوند که گسترده روش شناختی کارهایی است که قبلا انجام داده اند. این یک مسئله بزرگ در علوم است. راه حل اصلی تامین بودجه بیشتر است، اما سوال درباره چگونگی تامین آن وجود دارد. و من یک سیاست مدار نیستم.
جایزه لسکر برای کار شما چه کرد؟
اگر روراست باشیم، تقریبا هیچ چیز. زیرا یکی از چیزهای خوبی که درباره عضویت در بخش تحقیقات داخلی در NHI وجود دارد این است که من یک بودجه ثابت دارم. به مدت ۲۵ سال است که ۶ نفر در آژمایشگاه من کار می کنند، بنابراین این جایزه باعث اعطای گرنت های بیشتر یا دوبرابر کردن اندازه آزمایشگاهم یا چیزهایی از این قبیل نخواهد شد. من از آزمایشگاه متوسط خودم و همکاری با افراد عالی خوشحالم. و به همین خاطر است که اینجا هستم.
