دانشمندان انستیتو ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی (NIAID) در گزارشی بیان کردند “قسمت راسی” پروتئین ویروس آنفولانزا که همواره در حال تغییر است، یک پاشنه آشیل غیر منتظره دارد. تیم مطالعاتی، ویژگی‌های ساختاری یک آنتی بادی انسانی طبیعی را که قسمتی از پروتئین هماگلوتینین (HA) مورد نیاز برای ورود و آلوده ساختن سلول توسط ویروس را شناسایی و مختل می‌کند، مشخص ساخته‌است. محققان دریافتند این آنتی بادی، تحت عنوان FluA-20، بصورت محکم به ناحیه‌ای در قسمت کرویِ پروتئین HA که بصورت بسیار مختصر برای تهاجم آنتی بادی در دسترس است، متصل می‌شود. پیش از این تصور نمی‌شد این ناحیه این چنین در برابر چنین تهاجمی، آسیب پذیر باشد.
دکتر جیمز کرو از دانشگاه Vanderbilt و دکتر یان ویلسون از انستیتو مطالعاتی Scripps کالیفرنیا، تیم را هدایت کردند. آنها آنتی بادی FluA-20 را از شخصی که ایمن سازی‌های متعددی در برابر آنفولانزا دریافت کرده‌بود، استخراج کردند. طی مجموعه مطالعات، آنها نشان دادند FluA-20 می‌تواند به ناحیه‌ی غیر قابل دسترس مولکول تری‌مر HA “دست یافته” و باعث از هم پاشیدن آن شود. و از گسترس ویروس از سلولی به سلول دیگر جلوگیری کند.
این کشق بسیار شگفت آور بود، زیرا باور بر این بود این ناحیه از مولکول تری‌مر HA پایدار بوده و برای آنتی بادی‌ها غیر قابل دسترس است. علاوه بر این، این ناحیه برخلاف دیگر نواحی قسمت راسی HA، بصورت اندکی از سوشی به سوش دیگر تفاوت دارد. بصورت تئوریک، درمانهای مبتنی بر آنتی بادی که برای این ناحیه‌ی ظریف هدف گذاری شده‌اند، می‌توانند علیه بسیاری از سوش‌های ویروس آنفولانزا A موثر واقع شوند. بطرز مشابهی، واکسنهای طراحی شده برای برانگیختن آنتی بادی ضد این هدف، می‌توانند مقاومت طولانی مدتی در برابر هر سوش آنفولانزا فراهم آورند. این مزیت نهایتا می‌تواند باعث برطرف شدن نیاز سالانه به واکسیناسیون آنفولانزا شوند. در مطالعات موشی، FluA-20 از ایجاد عفونت یا بیماری در زمانیکه حیوانات در مواجهه با ۴ زیرگونه‌ی متفاوت از آنفولانزا A (این ۴ زیرگونه در انسان بیماری‌زا هستند) قرار گرفتند، جلوگیری کرد. دو ویروس H1N1 و H5N1 استفاده شده در آزمایش، زیرگونه‌های گروه ۱ آنفولانزا هستند درحالیکه H3N2 و H7N9 از اعضای گروه ۲ می‌باشند. واکسنهای کنونی آنفولانزا باید شامل اجزای ویروسی از هر دو زیرگونه بمنظور برانگیختن آنتی بادی‌های منطبق باشد. یک واکسن منفرد می‌تواند تولید آنتی بادی‌هایی علیه اعضای هر دو گروه را که مقاومت طولانی مدت وسیعی در برابر آنفولانزا فراهم می‌آورند، رقم بزند.
