آلزایمر احتملاً بیشتر با اثراتش روی حافظه شناخته می‌شود ولی این عارضه، بیماری پیشرونده‌ای در مغز است که در آن ذرات پروتئینی غیرمعمول ساخته شده، تجمع یافته و موجب مرگ سلول‌های مغزی می‌شوند.
با این حال بیماری آلزایمر علت مستقیمی برای مرگ نیست؛ یعنی به طور ناگهانی موجب از کار افتادن عملکرد همه‌ی قسمت‌های مغز نمی‌شود. بیشتر اوقات، عوارض این بیماری ناتوان‌کننده چیزیست که موجب مرگ بیمار مبتلا به آن می‌شود.
عوارض این بیماری شامل عفونت‌هاست؛ عفونت‌هایی مثل زخم بستر که با عدم تحرک طولانی مدت بیماران و ماندن آن‌ها در بستر بیماری ایجاد می‌شود. بیماران آلزایمری همچنین دشواری‌هایی در بلعیدن نیز تجربه می‌کنند و شاید غذا را هنگام نفس کشیدن فرو ببرند که می‌تواند نتایجی از قبیل نومونیای استنشاقی در پی داشته باشد. نومونیا در لیست بیماری‌هایی قرار می‌گیرد که موجب مرگ دو‌سوم بیماران مبتلا به زوال عقل می‌شود. بیماران آلزایمری همچنین می‌توانند لخته‌های خونی کشنده نیز به وجود بیاورند که این مورد هم اثر دیگری از بیماری و بستری شدن می‌باشد.
بیماری آلزایمر ششمین بیماری در ایالات‌متحده است که آمار مرگ‌ومیر را بالا می‌برد. در سال ۲۰۱۰، نزدیک به ۸۵۰۰۰ فرد در این کشور بر اثر این بیماری جان خود را از دست داده‌اند.
با این حال مطالعه‌ای منتشر شد مبنی بر این که این آمار باید پنج تا شش برابرِ چیزی باشد که سازمان کنترل و پیشگری از بیماری‌ها (CDC) اعلام می‌کند. علت می‌تواند این باشد: افرادی که فرم‌های گواهی فوت را پر می‌کنند شاید آلزایمر را به عنوان عامل مرگ در نظر نگیرند و همچنین شاید علل دیگری هم در کنار آلزایمر وجود داشته باشد (مثل عفونت‌ها) که آن‌ها را عامل اصلی بدانند. حتی این احتمال هم وجود دارد که اصلاً به وجود آلزایمر در فرد پی برده نشود.
