بولیمیا نروزا که به عنوان پرخوری عصبی نیز شناخته می‌شود، نوعی اختلال در خوردن و پرخوری‌ای است که با تلاش فرد برای پاکسازی بدن از مواد غذایی که خورده یا روش‌های دیگر برای جلوگیری از افزایش وزن دنبال می‌شود. پاکسازی معمولاً شامل استفراغ است، اما ممکن است شامل استفاده از ملین، ورزش بیش از حد یا روزه‌داری نیز باشد.
مانند سایر اختلالات خوردن، افرادی که به پرخوری عصبی مبتلا هستند، به دلیل احساس شرم و احساس گناه در مورد رفتارهایشان، غالباً در مورد این بیماری مخفی‌کار بوده و ممکن است تلاش بسیاری کنند تا علائم خود را پنهان نمایند که باعث می‌شود خانواده متوجه علائم اختلالشان نشوند.
علائم پرخوری عصبی
علائم و نشانه‌های بولیمیا نروزا می‌تواند جسمی، رفتاری و عاطفی باشد.
علائم جسمی
دندانپزشکان اغلب اولین کسانی هستند که علائم استفراغ خودالقایی در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی را مشاهده می‌کنند، زیرا این کار یک الگوی مشخصی از فرسایش دندان را در سطح داخلی دندان نشان می‌دهد. افراد مبتلا به بولیمیا نروزا همچنین ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:
- چشم های پرخون
- پینه پشت دست
- درد قفسه سینه
- حملات مزمن یبوست (ناشی از سو مصرف ملین)
- عدم تعادل و کمبود الکترولیت
- گلودرد مکرر
- سردرد
- تپش قلب
- سبکی سر یا از دست دادن تعادل (ممکن است دچار غش شود)
- زخم‌های دهانی
- دل درد
- تورم دست و پا
- غدد متورم و گرد بودن در ناحیه فک
- حفره های دندان
- حساسیت دندان
- استفراغ خونی
- دندان های زرد، لکه دار یا خراب
گونه‌های پف کرده در میان افرادی که پاکسازی آنها شامل استفراغ است از دیگر علائم جسمی قابل توجه است. پینه‌های روی دست که از قرار دادن آن در دهان برای ایجاد استفراغ استفاده می‌شود نیز ممکن است قابل مشاهده باشد و به عنوان علامت راسل شناخته می‌شود. در اواخر بیماری، این علامت حتی ممکن است قابل مشاهده نباشد؛ زیرا ممکن است فرد بدون تحریک مکانیکی استفراغ کند.
علائم رفتاری
علائم رفتاری زیر علائمی است که اغلب توسط اعضای خانواده و دوستان مشاهده می‌شود.
- تدارک کارهایی که پرخوری و متعاقبا تلاش برای پاکسازی در پی دارد.
- تمایل زیاد به ورزش حتی اگر مانع فعالیت‌های دیگر شود.
- شواهد پرخوری شامل انباشتن غذا، کش رفتن غذا و خوردن مقادیر زیاد در یک وعده
- شواهد تلاش برای پاکسازی مانند نیاز همیشگی به رفتن به دستشویی یا دوش گرفتن بعد از غذا یا مصرف بسته‌های ملین یا ادرار آور
- تمرین و ورزش معین برای “سوزاندن” کالری دریافتی معلوم
- عادات غذایی شدید (رژیم غذایی سخت و به دنبال آن پرخوری)
- ظاهر خسته
- رجوع مکرر به دستشویی
- مقادیر زیادی از مواد غذایی که از کابینت یا یخچال مفقود شده است؛ مشاهده مقادیر زیادی بسته بندی مواد غذایی در سطل‌های زباله یا ماشین
- صحبت زیاد درباره رژیم، کالری، غذا یا وزن به طوری که مانع مکالمه منظم شود
- از داروها به عنوان راهی برای سرکوب اشتها استفاده می‌کند
- کناره گیری از دوستان، خانواده و فعالیت های معمول
علائم عاطفی
اگرچه توجه به آن از علائم رفتاری دشوارتر است، اما علائم عاطفی اغلب توسط اعضای خانواده و دوستان تشخیص داده می‌شوند، حتی اگر از تلاش‌های فرد برای پاکسازی بدن و کاهش وزن اطلاعاتی نداشته باشند. این مسائل عاطفی فقط به پرخوری عصبی اختصاص ندارد اما ممکن است نگرانی‌هایی ایجاد کند و زنگ خطری برای بولیمیا نروزا باشند.
- افسردگی
- تحریک پذیری شدید
- انتقاد بسیار نسبت به خود
- احساس عدم کنترل
- نوسانات خلقی
- تعیین عزت نفس، ارزش شخصی، یا جذابیت بر اساس ظاهر و وزن
- نیاز شدید به تأیید
تشخیص پرخوری عصبی
بیشتر علائم و نشانه‌های مرتبط با پراشتهایی عصبی با درمان برگشت پذیر هستند. اگر پزشک متخصص اعصاب و روان مخصوص ندارید، با صحبت با پزشک احساس راحتی کنید.
یک پزشک یا یک متخصص بهداشت روان در مورد سلامت جسمی، سلامت روان، رفتارها و سابقه پزشکی سوالاتی را مطرح خواهد کرد. همچنین معاینه فیزیکی انجام می‌شود و ممکن است آزمایشات آزمایشگاهی برای کمک به رد سایر شرایط یا بیماری‌ها انجام شود. تشخیص این واقعیت پیچیده است چراکه بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات خوردن رفتارهای خود را پنهان می‌کنند.
پرخوری عصبی با این موارد مشخص می شود:
- دوره‌های مکرر پرخوری، یعنی خوردن مقدار زیادی غذا در مدت زمان کوتاه و احساس عدم کنترل در حین انجام این کار
- استفاده از رفتارهای جبرانی افزایش وزن مانند استفراغ، استفاده از ملین ها یا ادرار آورها، یا انجام تمرینات ورزشی زیاد برای جبران زیاذ غذا خوردن.
- ارزیابی شخصی به طور غیرقابل توجیهی تحت تأثیر شکل و وزن بدن قرار دارد.
از آنجا که بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی وزن متوسطی دارند، علائم جسمی پرخوری ممکن است برای دیگران قابل توجه نباشد تا زمانی که اختلال بسیار شدید شود. برای هر کسی که علائم مرتبط را تجربه می‌کند مهم است که توسط پزشک ارزیابی شود.
علاوه بر این معیارهای تشخیصی، افراد باید در طی سه ماه گذشته حداقل در یک دوره یک هفته‌ای پرخوری و تلاش برای پاکسازی و کاهش وزن را تجربه کنند و این رفتار نباید ناشی از بی‌اشتهایی باشد.
اگر شما یا کسی که می‌شناسید علائمی از پرخوری عصبی را نشان می‌دهد ، از متخصص کمک بگیرید. حرف زدن در مورد رفتارهای خود در مورد غذا، وسواس در خوردن غذا ، استرس و موارد دیگر می‌تواند بینشی ارزشمند برای کمک به شما در اختیار پزشک قرار دهد.
بولیمیا نروزا در مقابل سایر اختلالات غذا خوردن
گاهی اوقات، افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی نیز از رفتارهای بینگ یا پاکسازی استفاده می‌کنند. با این حال، تمایز بین پرخوری عصبی و بی‌اشتهایی عصبی این است که افرادی که با بی‌اشتهایی عصبی دست و پنجه نرم می‌کنند، به طور قابل توجهی از وزن بدنی کمی برخوردار هستند.
علل بولیمیا نروزا
دلایل دقیق پرخوری عصبی مشخص نیست، اما تعدادی از عوامل ممکن است در این امر نقش داشته باشند:
- عوامل بیولوژیکی
- ظاهر بد بدن
- ژنتیک
- داشتن اعضای خانواده با اختلالات خوردن
- تأثیر رسانه‌ها و قرار گرفتن در معرض الگوهای ناسالم
- الگوهای تفکر منفی
- رفتارهای آموخته شده
- آسیب
همچنین دور از انتظار نیست که افراد مبتلا به پرخوری عصبی دارای بیماری‌های روانی همزمان از جمله افسردگی، اضطراب، وسواس و اختلالات مصرف مواد باشند.
درمان
معالجه پرخوری عصبی متمرکز بر تغییر رفتارهای پاکسازی بدن و جایگزینی الگوهای تفکر مخدوش است. یک برنامه درمانی اغلب شامل روان درمانی، داروها و آموزش و تصحیح رژیم تغذیه است. از آنجا که درمان به بسیاری از جنبه‌های مختلف زندگی می پردازد، اغلب یک تیم درمانی را شامل می‌شود که ممکن است شامل پزشکان، متخصصان بهداشت روان و رژیم درمانی باشد.
روان درمانی
سه شکل روان درمانی که اغلب در درمان پرخوری عصبی مفید هستند عبارتند از:
- درمان شناختی رفتاری (CBT): این نوع درمان بر شناسایی و تغییر افکار و نگرش‌های اساسی منفی در مورد وزن و شکل متمرکز است. افراد یاد می‌گیرند این افکار را تغییر دهند و رفتارهای سالم‌تری را در پیش بگیرند.
- رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT): این رویکرد شامل CBT است و بر بهبود روابط، بهبود خودآگاهی، افزایش تحمل پریشانی و یادگیری مهارت‌های مدیریت عاطفی متمرکز است.
- درمان مبتنی بر خانواده (FBT): این رویکرد خانواده محور است و در ابتدا والدین یا مراقبان را در کنترل کامل غذا خوردن فرد درگیر می‌کند. در نهایت، فرد می‌تواند به تدریج کنترل برنامه ریزی غذا و غذا خوردن را دوباره بدست آورد تا زمانی که به استقلال مدیریت سالم برسد.
داروها
درمان بیماری پرخوری نیز ممکن است شامل استفاده از داروهای ضد افسردگی باشد؛ از جمله:
- مهار کننده‌های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI) مانند زولوفت (سرترالین)، پروزاک (فلوکستین) و پاکسیل (پاروکستین)
- مهارکننده های انتخابی جذب نوراپی نفرین (SNRI) مانند Effexor (ونلافاکسین) و Cymbalta (دولوکستین)
راهبردهای کنار آمدن
دریافت درمان مناسب ضروری است، اما موارد دیگری نیز وجود دارد که می‌توانید در هنگام بهبودی از خود مراقبت کنید.
- با خود با مهربانی رفتار کنید. از انتقاد از خود یا انتظار نتایج فوری خودداری کنید. برای ایجاد روش‌های جدید تفکر و عادات سالم زمان لازم است.
- به برنامه خود پایبند باشید. حتی وقتی وسوسه می‌شوید از برنامه درمانی یا برنامه غذایی خود دور شوید، روی ادامه دادن آن تمرکز کنید. احساس ناخوشایند بودن در بعضی مواقع طبیعی است، بنابراین حتماً درمورد مشکلاتی که با آنها روبرو هستید با پزشک یا درمانگر خود صحبت کنید.
- از تکنیک‌های آرام سازی استفاده کنید. راه هایی برای کنار آمدن با احساس پریشانی مانند تجسم افکار مثبت، تنفس عمیق یا آرامش عضلانی پیش رونده پیدا کنید.
- به کادر درمان و پشتیبانی خود اعتماد کنید. با افرادی که به آنها نزدیک هستید صحبت کنید و در مورد نوع پشتیبانی مورد نیاز خود صحبت کنید. در مواقعی که به کمک بیشتری یا فضای امن نیاز دارید با این افراد تماس بگیرید.
- از خودگفتاری مثبت استفاده کنید. علاوه بر نپرداختن به افکار منفی و درک خود در درمان، روی استفاده از گفتگوی مثبت در زندگی روزمره خود نیز تلاش کنید. اگر متوجه شدید که در فکر افکار منفی هستید، به دنبال روش هایی برای تصور مجدد آن افکار به روش مثبت‌تر و مثبت‌تر باشید.
