جاستین در حال حل کردن تمرین‌های کتاب کارش است. راهنما می‌گوید که خط‌هایی بکش به سمت توپ‌های قرمز. این کار برای او خیلی سخت است چرا که او آن توپ‌ها را سبز می‌بیند. او بر مبنی حدی پیش می‌رود و بیشتر آن‌ها را اشتباه انجام می‌دهد.
معلم هالی کلماتی را به رنگ نارنجی بر روی تخته سبز رنگی می‌نویسد. هالی نمی‌تواند خیلی از کلمات را درست متوجه شده و شرمنده می‌شود و نمی‌تواند آن چیزی که معلم می‌نویسد را بنویسد و از او در امتحان لغت نمره پایینی می‌گیرد. همین داستان ممکن است زمانی رخ دهد که خواننده نمی‌تواند کلمات نوشته بر روی تخته آبی به رنگ بنفش را ببیند.
برای این کودکان، رنگ‌های قرمز، نارنجی، زرد و سبز تنها یک رنگ است با اسم‌های متفاوت. نزدیک ۱۰ درصد از پسربچه‌ها کور رنگی دارند در حالی که برای دختر‌ها این رقم چیزی در حدود نیم درصد است. این حالت به دلیل مشکلات ژنتیکی به وجود می‌آید که به وسیله مادر به پسرانش منتقل می‌شود. شما شاید فکر کنید که کور رنگی به معنای دیدن دنیا به شکل سیاه و سفید است؛ مانند دیدن فیلم‌های سیاه و سفید. ولی این حقیقت ندارد. این که یک نفر نتواند هیچ رنگی را ببیند حالت خیلی نادری است. بیشتر کودکانی که کوررنگی دارند می‌توانند رنگ‌ها را ببینند آن‌ها تنها نمی‌توانند تمام رنگ‌هایی که ما می‌بینیم را ببینند و تشخیص دهند.
دو گونه سلول مربوط به شناسایی نور وجود دارد؛ سلول‌های مخروطی و استوانه‌ای. سلول‌های مخروطی مسئول دید رنگی ما هستند. آن‌ها به طول موج رنگ‌های قرمز، آبی و سبز حساس هستند. بچه کوررنگ کسی است که یک، دو یا سه مدل از سلول‌های مخروطی را ندارد. آن‌هایی که بتوانند تمام رنگ‌های رنگین‌کمان را ببینند می‌توانند رنگ‌های ترکیبی دیگری را نیز ببینید که حداقل چیزی در حدود ۱۰۰ رنگ است ولی در مورد کودکان کوررنگ که تنها یکی از این مدل‌ها سلول مخروطی‌شان مشکل داشته باشد به تعداد انگشتان دستانشان رنگ را می‌توانند تشخیص دهند و شاید هم کمتر.
به دلیل این که کور رنگی یک ناراحتی تا حدودی رایج در جامعه است، والدین و معلمان باید به شکل ویژه‌ای نسبت به این مشکل کودکان آگاهی داشته باشند. رنگ‌ها به عنوان ابزار ارتباطی و کمک آموزشی برای آموزش به کودکان در خواندن و ریاضیات استفاده می‌شود. در کتاب‌های درسی و کتاب‌های کار از رنگ‌ها برای یادگیری بیشتر استفاده می‌شود. شمردن دانه‌ها، گچ‌های رنگی، نقشه‌ها و دیگر فعالیت‌هایی که مربوط به رنگ‌هاست. هیچ راهی وجود ندارد؛ کودکی که نمی‌تواند یک رنگ را ببیند نمی‌تواند محتوای آن آموزش را درک کند. کودکانی که کوررنگی دارند به سادگی بیماری‌شان اشتباه گرفته شده و به آن‌ها القابی مانند ناتوانی یادگیری، عدم فعالیت و حتی تنبلی نسبت داده می‌شود.
