برای برخی افراد کره‌ی زمین کافی نیست که تنها چشمان ِ مادرشان را به ارث برده باشند، آنان اکنون می‌توانند ادعا کنند که در بزاق خود نشانه‌های از جدِ جدِ جدِ جدِ جدِ جدِ جدِ …… جدِ مادربزرگ خود را دارند!
تنوعی که در ژنی که برای ساختن موکوز موجود در بزاق ممکن است نشانه‌هایی از یک اجداد بزرگ ما را درون خود پنهان کرده باشند. نه تنها این ژن در میان انسان‌های مدرن بی‌همتاست، بلکه به اصلا شبیه نسخه‌ای که از نئاندرتال‌ها۱ یا دنیسووان‌ها۲ وجود داشته‌است، نمی‌باشد. این امر باعث شکل‌گیری سوالی می‌شود؛ انسان‌های مدرن آن را چگونه دریافت کرده‌اند؟
MUC7 ژنی است که زنجیره‌های بلندِ پروتئینی با نام موسین را می‌سازد. این پروتئین است که به براق خاصیت ضخیم بودن و چسبندگی را می‌دهد.
همه‌ی ژن‌های MUC7 شبیه هم نیستند، با ناحیه‌ای تکرارشونده از کدها که سبب تنوع آن هستند می‌توان دودمان‌های مختلف را در جمعیت انسان‌های مدرن بررسی کرد.
محققان دانشگاه بوفالو در آمریکا، به این امر برای شروع تحققیات خود اتکا کردند؛ آنان ژن موسین-۷ را در ژنوم بیش از ۲۵۰۰ فرد بررسی کردند تا شاید راز تفاوت‌های آنان را دریابند.
پژوهش‌هایی که سابقاً انجام شده‌اند ارتباطی بین تکرارشدن یک توالی خاص و محافظت از فرد در برابر آسم را یافته بودند.
محققان نیز ارتباطی بین نوع ژن MUC7 و انواع میکروبی که در دهان یافت می‌شود را بر اساس نمونه‌های میکروفلورایی که از ۱۳۰ فردِ داوطلب گرفته شد، را پیدا کردند.
سورپرایز بزرگ نهفته بودن آن در شجره‌نامه‌ی افراد بود.
پژوهشگران مرکز Omer Gokcumen می‌گویند:
زمانی که ما به تاریخچه‌ی این ژنِ کدکننده‌ی پروتئین را بررسی کردیم، به امضای برخی از باستانیان، در زمان مدرن جمعیت جنوب صحرای آفریقا پی بردیم.
به زبان ساده‌تر، بدین معناست که اجداد باستانی ما زمانی که به گروه دیگری از انسان‌ها در یک زمان مشخص برخوردند، کارهایی بیشتر از یک گفتگوی دوستانه انجام داده‌اند!
دیدن این تشابه بین ژن‌های انسان باستانی و انسان مدرن زمانی که با ترکیب شدن نئاندرتال‌ها و انسان‌ها مواجه می‌شویم، پدیده‌ای طبیعی است چرا که در چندین مورد، در ده‌ها هزار سال گذشته در اروپا و آسیا با یکدیگر هم‌بستر شده‌اند. امری مشابه برای دنیسوان‌ها وجود داشته اسن که همزمان با انسان‌ها و نئاندرتال‌ها، پیش از مهاجرت به غرب وجود داشته است.
نشانه‌هایی از این گونه اختلاط ژن‌ها پس از مهاجرت از دست رفته است؛ بنابراین تعجب‌آور نیست که ژنی که متعلق به گروهی دیگر از اجداد انسان‌هاست را امروزه بیابیم. تفاوت تنوع ژن MUC7 در نئاندرتال‌ها و دنیسوان‌ها معمای بسیار جالبی را پدید آورده است.
دانشمندان می‌گویند:
با توجه با نتایج حاصل از آنالیزهای ما، توجیه محتملی برای این تفاوت‌های چشمگیر بین ژن‌های انسان مدرن و اجداد شناخته‌شده‌اش، دخالت ماده‌ی ژنتیکی یک گونه‌ی دیگر است؛ گونه‌ای که آن را گونه‌ی روح (Ghost Species) در هومینین‌های باستانی می‌نامیم.
انسان‌های روحی به نظر فوق‌العاده می‌رسد، اما پیش از آن که شروع به خیال‌پردازی درباره‌ی جد هومینینِ نینجامانند خود که موفق به گریختن از سایه‌های پالائولیتیک۳ شده‌است، کنیم باید اشاره داشت ما هم‌چنان ایده‌ای نداریم این ژن‌ها از کجا آمده‌اند.
این خویشاوندان ناشناخته ممکن است گونه‌ای باشند که تا امروز کشف شده‌اند، نظیر زیرگونه‌ای از هوموارکتوس‌ها۴؛ یا ممکن است یک هومینین ناشناخته باشد.
دانشمندان این گونه را گونه‌ی روح نامیده‌اند چرا که تاکنون فسیلی از آن کشف نشده است.
این گونه‌ی باستانی هر چه می‌خواهد باشد، تولیدمثل داخلی‌شان احتمالا ۱۵۰,۰۰۰ سال پیش رخ داده است؛ ۱.۵ تا ۲ میلیون سال پس از جدا شدن آنان و شروع به تولید یک گونه‌ی جدا.
برای پیدا کردن مقیاسی بهتر، انسان‌ها از اجداد نئادرتال ما در حدود ۴۰۰,۰۰۰ سال پیش جدا شده‌اند بنابراین تفاوت در ژن MUC7 چندان عجیب نیست.
پی‌نوشت
۱. Neanderthal
۲. Denisovan
۳. Palaeolithic
۴. Homo erectus
