در ماه می سال ۲۰۱۷، محققان نتایج تحقیقی را در که در مورد مرگ و میر پزشکان صورت گرفته بود، منتشر کردند. بر اساس آن‌چه در ژورنال مدیکال اکادمیک آمده است، مطالعه در مجموع داده‌های مربوط به ۳۸۰۰۰۰ پزشک رزیدنت (پزشکی که از دانشکده‌ی پزشکی فارغ‌التحصیل‌شده و به ادامه‌ی تحصیل در شاخه‌ی تخصصی مورد علاقه‌ی خود مشغول است)، در میانه‌‌ی سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴ مورد بررسی قرار دادند. نویسندگان مطالعه ۳۲۴ مورد مرگ را در بین رزیدنت‌ها، در این مدت، شناسایی کردند و آمار بدست‌آمده را با داده‌های رسیده از بخش ملی ثبت مرگ در مرکز مراقبت و پیشگیری ایالات متحده (CDC)، مقایسه کردند.
سرطان بزرگ‌ترین عامل مرگ و میر در میان رزیدنت‌ها بود، همچنین باید اشاره کرد که میزان مرگ در اثر سرطان در این جامعه‌ی هدف، نسبت به اقشار هم سن در جامعه و جمعیت کلی پایین‌تر است. در همین راستا، خودکشی دومیّن مرتبه‌ی مرگ را در بین رزیدنت‌ها به خود اختصاص می‌دهد، بخصوص در میان رزیدنت‌های مرد.
ما از قبل می‌دانستیم که گاهی پزشکان دست به خودکشی می‌زنند ولی در طی چند سال اخیر، آمار خودکشی در بین پزشکان آمریکایی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. از این رو، کارشناسان مجلات فعال در زمینه سلامت روانی به دنبال ریشه‌یابی این خودکشی‌ها در دوران تحصیل این دسته از افراد هستند. در این بین می‌توان به پوشش‌های رسانه‌ای این مطلب، تحت عناوینی چون “چرا پزشکان خودکشی می‌کنند” و “فراگیری پنهان خودکشی پزشکان،” اشاره کرد. همچنین پاملا ویبل، پزشک خانواده، در سال ۲۰۱۵ کنفرانسی را در TEDMED با عنوان “چرا پزشکان خودشان را می‌کشند؟” ارائه کرد.
قبلاً هم در مورد خودکشی در میان دانشجویان و پزشکان مطلب نگاشته شده و مطالعه‌ای که جدیداً در مدیکال اکادمی صورت گرفته است، شباهت بسیاری با آن‌ها دارد. اما این مطالعه‌ی جدید جنبه‌های ستاره‌دار دیگری نیز به همراه دارد که قابل توجه‌اند.
اگرچه خودکشی یکی از بزرگ‌ترین عوامل مرگ در میان رزیدنت‌ها است، اما باید دقت کرد که میزان این خودکشی‌ها در مقایسه با جمعیّت کلان جامعه در درجات پایین‌تری قرار می‌گیرد. در میان افرادی که در سن ۲۵ تا ۳۴ سالگی (سال‌هایی که عموماً یک پزشک در حال گذراندن دوره‌ی رزیدنتی است)، میزان خودکشی در بین رزیدنت‌ها، یک چهارم میزان آن در بین هم سن و سال‌های آنان در سطح جامعه است. در ادامه مطلب نویسنده به این نکته نیز اشاره می‌کند: “جالب توجه این بود که میزان افسرگی در بین دانشجویان پزشکی و میزان خودکشی در میان پزشکان کارورز نسبت به جامعه‌ی کلان، بیشتر است.”
آیا این بدان معناست که خودکشیی واقعاً مسئله‌ی بغرنجی برای رزیدنت‌ها نبوده و نیست؟ درست برعکس. هر خودکشی‌ای که صورت می‌پذیرد، یک آسیب است، آسیبی که نه فقط خانواده و دوستان بلکه تمام همکاران و بیماران را به خود درگیر می‌کند. مطالعه‌ی انجام‌شده، ۶۶ مورد خودکشی را در این ۱۵ سال در میان رزیدنت‌ها شناسایی کرده است. ۶۶ نفری دیگر نمی‌توانند دوست بدارند و دوست داشته شوند، ۶۶ پزشکی که دیگر زنده نیستند و نفس نمی‌کشند!
هنوز هم که هنوز است مطالعات صورت‌گرفته به ما گوشزد می‌کنند که نکات بسیاری مانده تا در مورد خودکشی پزشکان آمریکایی، بیاموزیم. برای مثال، مدت زمان زیادی است که می‌دانیم میزان و احتمال ارتکاب به خودکشی در میان دانشجویان پزشکی بالاست. بازبینی‌ای که در سال ۲۰۱۵ انجام‌شد نشان داد، که بطور تخمینی ۲۲ تا ۳۵ درصد پزشکان رزیدنت آمریکایی از علائم افسردگی رنج می‌برند، و مکان‌هایی که این افراد در آن‌ها به تحصیل و کار می‌پردازند انان را بیشتر و بیشتر مستعد خطر ابتلا به بیماری های روانی و ارتکاب به خودکشی قرار می‌دهد. برنامه‌های اتخاذ‌شده در راستای مقابله با خودکشی در این دسته از افراد بیشتر تمرکز خود را بر کاستن از عوامل زمینهساز آن، یعنی بی‌خوابی و افسردگی قرار داده‌اند.
اما اگر رزیدنت‌ها نسبت به جامعه‌ی کلان، از میزان خودکشی کمتری در میان خود برخوردار باشند، می‌توان نتیجه گرفت که این دسته از افراد از نظر شخصیتی به خودی خود عوامل مقابله‌ای را در درون خویش دارا می‌باشند. این عوامل محافظت‌کننده ممکن است شامل مهارت‌های حل مسئله، حمایت اجتماعی، اتصال به مراکز و منابع سلامت روان، هدف زندگی و ثبات مالی باشند. مطالعات بیشتر در زمینه‌ی این توانایی‌ها، می‌تواند نقش مهمی در مراقبت و حفظ پزشکان در ارتکاب به خودکشی داشته باشد. نتایج مطالعه‌ی اخیر، ما را با موارد نادیده گرفته‌شده‌ای در رابطه با خودکشی پزشکان روبرو می‌کند: دانشجویان پزشکی، رزیدنت‌ها و پزشکان ارشد باهم یکی نیستند.
پوشش فراوانی خودکشی پزشکان، داستان‌های جالب توجه‌ای را در این زمینه ایجاد می‌کند، اما متخصصان حرفه‌ی پزشکی با عوامل استرس‌زا، خطرات و شرایط خاص و یگانه‌ای نسبت به یکدیگر در این عرصه کار می‌کنند. دانشجویان پزشکی ممکن است با موارد دانشکده-محور، همچون آزمون‌های آناتومی و قبولی در آزمون رزیدنتی دست و پنجه نرم کنند درحالی که رزیدنت‌ها در حال سر و کله زدن با مقوله‌ی درمان مستقل بیماران هستند. پزشکان ارشد و اتندها (پزشکانی که تمام دوره‌های دانشجویی و رزیدنتی را گذرانده‌اند)، با مواردی چون فشارهای افزایشی از سوی ویزیت‌های انجام‌شده، شبکه‌های بیمه و دادخواست‌های سوء تشخیص و درمان دست به گریبان‌اند.
داده‌های بیشتر می‌توانند به ما در درک این که خطر خودکشی چطور پزشکان را (از شروع زمان دانشجویی تا بازنشستگی) به خود درگیر می‌کند، کمک کنند. برای مثال، مطالعه انجام شده مشخص کرد که ۷۴ درصد از خودکشی‌ها در بین رزیدنت‌های سال اول و دوم روی داده است. محققان همچنین دریافتند که این خودکشی‌ها بیشتر در طی زمستان و تابستان (از ژانویه تا مارچ و از جولای تا سپتامبر) رخ داده‌اند.
آیا در این میان مورد دیگری هم بوده که نیازمند توجه ما باشد؟ آیا می‌توانیم گام‌های محکم دیگری را در مقوله‌ی پیشگیری از خودکشی در میان دانشجویان پزشکی و پزشکان برداریم؟ مشکل اینجاست که بدست آوردن این دسته از اطلاعات سودمند با سختی مواجه است. بسیاری از مدارک و داده‌های مستند یا مشابه هم بوده و یا تحت‌تأثیر گذر زمان قابلیّت اتکّای خود را از دست داده‌اند. یشتر مقالاتی که مجازاً در این زمینه در دسترس قرار دارند، به ارائه ی تخمین‌هایی نظیر ۳۰۰ تا ۴۰۰ خودکشی در سال در میان پزشکان بسنده می‌کنند. بر اساس اظهارات جیل هارکوی فریدمن، دستیار اول در تحقیق صورت‌گرفته، نسبت به نتایج حاصل‌شده، این وارد صحیح نبوده و در بین موارد کاوش شده در این ۱۵ سال قرار نگرفته‌اند.
مقالات دیگر در این زمینه حدود ۱۵۰ مورد خودکشی در سال را برای دانشجویان پزشکی تخمین می‌زنند. اما تحقیق اخیر چیز دیگری می‌گوید. در سال ۲۰۱۴ گروهی از دانشکده پزشکی بیلور، بررسی‌ای را که در بین دانشجویان پزشکی در سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ صورت گرفته بود، منتشر کردند. آن‌ها این بررسی را با دریافت اطلاعات از ۷۰ درصد دیگر دانشکده‌های پزشکی کامل کرده و به این نتیجه رسیدند که در این ۵ سال فقط ۶ مورد خودکشی گذارش شده است. اطلاعات و داده‌های بیشتر در این زمینه می‌تواند بر قدرتمندی یافته‌ها بیافزاید. در ایالت میسوری قانون‌گذاران پیگیر طرح قانونی هستند که تحقیقات در زمینه سلامت روان پزشکان را بیش از پیش مورد توجه و ارتقاء قرار خواهد داد. به تازگی انجمن پزشکان آمریکا حمایت خود را از مطالعات بیشتر در زمینه‌ی سلامت روان دانشجویان پزشکی و پزشکان اعلام داشته است. محققانی چون کاترین گولد در دانشگاه میشیگان، در حال جمع‌آوری طیف گسترده‌ای از اطلاعات از بایگانی‌های ملی است تا در آنالیز خودکشی درمیان پزشکان مورد استفاده قرار دهد.
