ایمپلنت شنوایی ساقه‌ی مغز برای افراد مبتلا به ناشنوایی که سمعک یا ایمپلنت حلزونی برای آن‌ها مؤثر واقع نشده است، امکان شنوایی را فراهم می‌کند. این شرایط معمولاً هنگامی پیش می‌آید که عصب شنوایی وجود نداشته یا کوچک بوده و در موارد نادر حلزون واقع در گوش داخلی حالت غیرمعمول داشته باشد. ایمپلنت شنوایی ساقه‌ی مغز به‌طور مستقیم راه‌های شنوایی موجود در ساقه‌ی مغز را که از گوش داخلی و عصب شنوایی منشعب می‌شوند، تحریک می‌کند. این ایمپلنت در اصل برای بزرگ‌سالان مبتلا به نوروفیبروماتوز نوع دو طراحی شده بود. عارضه‌ی مذکور نوعی ناهنجاری ژنتیکی نادر بوده که موجب رشد تومورهایی بر روی اعصاب می‌گردد. در حال حاضر این جراحی برای بزرگ‌سالان و کودکان مبتلا به سایر ناهنجاری‌های اعصاب و گوش داخلی نیز پیشنهاد می‌شود.
موارد استفاده
هدف از جراحی، بازیابی شنوایی است. ایمپلنت شنوایی ساقه‌ی مغز نوعی درمان جایگزین برای افرادی محسوب می‌شود که امکان ایمپلنت حلزونی برای آن‌ها وجود ندارد. ایمپلنت حلزونی نوعی وسیله‌ی الکترونیکی بوده که با دور زدن بخش‌های آسیب‌دیده‌ی گوش داخلی (حلزون)، به‌طور مستقیم عصب شنوایی را تحریک کرده و معمولاً کیفیت صدای بهتری فراهم می‌کند؛ اما نمی‌توان در هر شرایطی از آن استفاده کرد. از جمله موارد منع استفاده از این نوع ایمپلنت، موارد زیر را می‌توان نام برد:
- فقدان عصب شنوایی یا کوچک بودن آن
- شکل غیرمعمول حلزون گوش
- آسیب حلزون گوش در اثر عفونت از جمله مننژیت
- آسیب حلزون در اثر شکستگی جمجمه
ایمپلنت شنوایی ساقه‌ی مغز اعصاب شنوایی آسیب‌دیده را دور زده و با اتصال مستقیم به ساقه‌ی مغز به تشخیص صداها کمک می‌کند.
خطرات
با وجود نادر بودن عوارض این نوع ایمپلنت، در ارتباط با عوارض احتمالی آن می‌توان به عفونت (مننژیت)، نشت مایع مغزی-نخاعی، ضعف عصب فاسیال (عصب مربوط به عضلات صورت)، درد و سرگیجه اشاره کرد. در برخی موارد علی‌رغم جاگذاری مناسب، بهبودی در بیماران حاصل نمی‌شود.
انتظارات
حین پروسه
ایمپلنت شنوایی ساقه‌ی مغز دارای سه بخش اصلی است:
- یک میکروفون و پردازنده‌ی صدا که برای جمع‌آوری صداها پشت گوش قرار می‌گیرد.
- یک تراشه‌ی رمزگشا که برای انتقال اطلاعات جمع‌آوری‌شده توسط میکروفون در زیر پوست کار گذاشته می‌شود.
- الکترودهایی که با اتصال مستقیم به ساقه‌ی مغز، به‌هنگام تحریک باعث ايجاد صداى هشدار خواهند شد.
ایمپلنت شنوایی ساقه‌ی مغز
پس از پروسه
پس از جراحی، بیمار باید چندین جلسه برای تنظیم پردازنده‌ی صدا و یادگیری نحوه‌ی استفاده و تفسیر سیگنال‌ها، به متخصص شنوایی (اودیولوژیست) مراجعه کند. این پروسه ممکن است چند ماه طول بکشد. معمولاً در سال اول هر دو تا چهار ماه و پس از آن سالی یک‌بار مراجعه به اودیولوژیست موردنیاز است.
نتایج
ایمپلنت شنوایی ساقه‌ی مغز، شنوایی عادی را برای بیمار فراهم نمی‌کند؛ بلکه به تشخیص صداهایی مانند زنگ تلفن یا بوق اتومبیل کمک می‌کند. برخی افراد قابلیت تشخیص کلمات را نیز به‌دست می‌آورند؛ در حالی که در سایر موارد، تنها الگوهای صوتی کلی تشخیص داده می‌شود. این الگوها در ترکیب با لب‌خوانی، ارتباطات اجتماعی فرد را بهبود می‌بخشند.
