به نظر می‌رسد زمان قبل از بیگ‌بنگ وجود داشته است

به کمک‌ یک‌ برداشت کلی از  معادلات معروف انیشتین و تعدادی فرضیات ممکن، گروهی از محققان با برگشتن به سرآغاز جهان دریافتند که به یک نقطه‌ی توقف نمی‌رسیم، درواقع به نوع متفاوتی از آغاز، به نام فضای معکوس(flipped space)، خواهیم رسید.

برای درک بهتر بحث‌ و‌ جدل‌های پیرامون بیگ‌بنگ اندکی در زمان به عقب برمی‌گردیم تا بفهمیم چرا فیزیکدان‌ها فکر می‌کنند بیگ‌بنگ آغاز همه چیز نبوده است.
حدود ۹۰ سال پیش یک فضانورد بلژیکی به نام Georges Lemaître، بیان کرد که تغییرات مشاهده شده در نورهای متفییر کهکشان‌های دوردست دلالت بر این دارد که جهان در حال گسترش است. با توجه به این که جهان درحال گسترش است بنابراین در ابتدا کوچک‌تر بوده است. ۱۳,۸ بیلیون سال قبل، فضا منحصر به یک حجم بسیار کوچک بوده است که تحت عنوان تکینگی شناخته می‌شود.

فیزیکدانان برای توضیح جهانی از هیچ، از نظریه‌های متعددی استفاده می‌کنند. تئوری نسبیت عام انیشتین یکی از این نظریه‌هاست. در این نظریه جاذبه به کمک اساس هندسی جهان توجیه می‌شود. اما نظریه‌های هاوکینگ و راجر پنروز بیان می‌کند که معادلات نسبیت عام در مقیاس بسیار محدود مانند تکینگی، ناکارآمد است.

مقاله مرتبط: جهانی از هیچ

هاوکینگ در یکی از مصاحبه‌های اخیر خود بعد فضا-زمان بیگ‌بنگ را به قطب جنوب تشبیه کرده بود: در جنوبِ قطب جنوب هیچ چیزی وجود ندارد، به همین شکل قبل از بیگ‌بنگ نیز چیزی وجود نداشته است.
اما فیزیکدانان با این فرضیه موافق نیستند. برخی معتقدند یک جهان آینه‌ای در جهت متضاد جهان ما وجود دارد که زمان در آن عقبگرد است. برخی دیگر از فیزیکدانان نیز موافق نظریه جهش بزرگ هستند که در آن اولین رویداد کیهانی در نتیجه سقوط جهان پیشین رخ می‌دهد.
Tim A. Koslowski، Flavio Mercati و David Sloan به کمک قانون نسبیت عام طرح جدیدی را ارائه می‌دهند. بدین ترتیب که سقوط ناگهانی در نتیجه‌ی تناقض ویژگی‌ها در نقطه‌ی خاصی از زمان بوده است. آنچه در این نظریه مورد توجه قرار نگرفته است این است که در وهله اول جهان چگونه به این نقطه خاص از زمان رسیده است. جدا از مبحث تکینگی، محققان با متمایز کردن فضا-زمان از کمیت‌های موجود در آن، نظریه فضای منقبض شونده را دوباره تحلیل می‌کنند. David Sloan توضیح می‌دهد:

زمانی که رفتار کمیت‌هایی را که مشخص می‌کنند جهان از درون چه شکلی است را بررسی می‌کنیم همه‌ی موضوعات بحث‌برانگیز، غیرمرتبط به نظر می‌رسند.

محققان این نقطه خاص از زمان را نقطه‌ی ژانوس می‌نامند، ژانوس در اساطیر رومی به عنوان خدای دوسر، خدای آغازها و پایان‌ها، شناخته می‌شود. وقتی زمان را به عقب برمی‌گردانیم، موقعیت نسبی و مقیاس کمیت‌هایی که جهان را تشکیل می‌‌دهند به شکل یک پنکیک دو بعدی مسطح می‌شوند. با گذشتن از نقطه‌ی ژانوس پنکیک دوباره به شکل سه بعدی بازگشته اما این بار برعکس خواهد بود. توضیح این مسئله در فیزیک اندکی دشوار است اما از نظر قرینگی کاملاً قابل توجیه است و محققان باور دارند حتی براساس آن می‌توان جهان را بر پایه پادماده توضیح داد.

بحث پیرامون این موضوع همچنان ادامه خواهد داشت. چه کسی می‌داند؟ شاید زمانی بحث‌های مشابهی در جهان آینه، در طرف دیگر نقطه‌ی ژانوس، رخ داده باشد!۱

۱. و یا شاید در آینده رخ دهد!