تنفس تنها به منظور عمل اکسیژن رسانی نمی باشد؛ بلکه بر بروز رفتار و عملکرد مغز نیز تاثیر گذار است. دانشمندان دانشگاه پزشکی Northwestern، برای اولین بار کشف کرده اند که ریتم تنفس موجب فعالیت الکتریکی در مغز می شود ، همچنین قضاوت هیجانی و قدرت یادآوری را افزایش می دهد. تاثیرات ریتم تنفس بر مغز بستگی به این دارد که فرد در حالت دم یا بازدم باشد و اینکه از طریق بینی یا دهان تنفس کند.
در این مطالعه، افرادی که در حالت دم قرار داشتند نسبت به کسانی که در حالت بازدم بودند، سریع تر نسبت به تصاویر وحشتناک، واکنش نشان می دادند. در عین حال افزایش قدرت یادآوری در افرادی که در حالت دمیدن هوا قرار داشتند نسبت به افرادی که در حالت بازدم قرار داشتند، دیده شده است. در آخر اینکه هیچکدام از این اثرات در افرادی که با دهان تنفس می کردند، دیده نشده است.
کریستینا زلانو، استاد گروه مغز و اعصاب در دانشکده پزشکی فاینبرگ واقع در دانشگاه Northwestern، می گوید: ” یکی از یافته های اساسی در این مطالعه اینست که تفاوت های چشمگیری در فعالیت مغز مخصوصا در نواحی آمیگدال و هیپوکامپ در هنگام دم و بازدم وجود دارد. در حقیقت وقتی ما تنفس می کنیم، نورون های قشر بویایی، آمیگدال و هیپوکامپ همگی در سیستم لیمبیک تحریک می شوند.”
مقاله مرتبط: ترس چگونه در مغز پردازش می‌شود؟
دانشمندان دانشگاه Northwestern، برای اولین بار تفاوت های موجود را در مغز ۷ بیمار مبتلا به صرع که برای عمل جراحی منتظر بودند، یافتند. یک هفته قبل از جراحی، یک جراح الکترود هایی را به مغز بیماران متصل نمود تا منشا تشنج آنها را شناسایی کند، این موضوع باعث شد تا دانشمندان بتوانند اطلاعات الکتروفیزیولوژیک مغز آنها را ثبت و ضبط نمایند. اطلاعات الکتروفیزیولوژیک ثبت شده حاکی از ارتباط میان فعالیت مغز و تنفس داشتند، مخصوصا تاثیرات شگرف تنفس در نواحی هیجانات، حافظه و قشر بویایی مغز افراد مشاهده شد.
آمیگدال ارتباط قدرتمندی با پردازش هیجانات از جمله حس ترس دارد. بنابراین دانشمندان ۶۰ داوطلب را انتخاب نمودند و در آزمایشگاه، تصاویری از چهره های وحشتناک و متعجب نشان دادند تا واکنش آنها را در زمان دم و بازدم بسنجند.
افرادی که در هنگام دمیدن بودند، در مواجهه با چهره های ترسناک، سریع تر از افرادی که در حالت بازدم بودند، واکنش نشان می دادند اما در مواجهه با چهره های متعجب هیچ تفاوتی دیده نشد. همچنین افرادی که با دهان تنفس می کردند، هیچگونه علایمی از افزایش عملکرد در نواحی آمیگدال و هیپوکامپ نشان ندادند.
در آزمایش دیگر به آنها تصاویری ارائه شد و از آنها خواسته شد تا در حالت دم و بازدم، تصاویر را بخاطر بسپارند. سپس زمانیکه از آنها خواسته شد تا تصاویر ارائه شده را بیاد بیاورند، افرادی که در حالت دمیدن بودند بهتر از افرادی که در حالت بازدم قرار داشتند، می توانستند تصاویر را بیاد بیاورند.
زلانو می گوید: ” این یافته ها نشان می دهند که تنفس سریع در وضعیت های خطرناک و اضطراب آور، مزایای خاصی را برای افراد به ارمغان می آورد، زیرا در سریع ترین زمان ممکن به افراد اجازه می دهد در برابر خطرات محیطی واکنش نشان دهند.”
یکی دیگر از نکات مثبت ابن مطالعه اینست که بستری برای مطالعات بعدی درباره مکانیسم های مرتبط با مراقبه فراهم کرده است. همچنین بعنوان نکته آخر باید گفت که وقتی ما در حالت دمیدن هوا هستیم، نوسانات مغزی در شبکه لیمبیک همگام سازی می شوند.
