افزایش فاصله ماه تا زمین موجب بلندتر شدن روزها شده است

اگر فکر می‌کنید که روزها از طول کافی برخوردار نیستند و نمی‌توانید به تمام کارهایتان برسید؛ در آن‌صورت خوش‌شانس بوده‌اید که در عصری زندگی می‌کنید که در آن فاصله ماه تا زمین به اندازۀ کنونی است. بر اساس محاسبات جدید، بیش از یک میلیارد سال قبل، طول یک روز عادی، ۵ ساعت و ۱۵ دقیقه کوتاه‌تر از ۲۴ ساعت فعلی بوده است. در حقیقت، اشکال سادۀ حیات کم‌تر از ۱۹ ساعت در هر روز زندگی می‌کردند!

دانشمندان با تلفیق تئوری نجومی (astronomical theory) و امضاهای ژئوشیمیایی موجود در سنگ‌های قدیمی، نشان دادند که در حدود ۱/۴ میلیارد سال قبل، زمین در هر ۱۸ ساعت و ۴۱ دقیقه یک بار به دور خود می‌چرخیده است.

این مقدار بدین معنی است که از دوران پرکامبرین تا کنون، طول هر روز بر روی زمین در حدود یک۷۴ام ثانیه در هر سال افزایش داشته است؛ روندی که انتظار می‌رود تا میلیون‌ها سال آینده ادامه پیدا کند.

مقاله مرتبط: انفجار کامبرین رباتی!

هم‌چنان که سرعت چرخش زمین به دور خود کاهش می‌یابد، فاصله ماه تا زمین هم بیشتر می‌شود. بر اساس جدیدترین محاسباتی که از سوی محققین دانشگاه ویسکانسین-مدیسون صورت گرفته، ماه در طی ۱/۴ میلیارد سال اخیر حدود ۴۴ هزار کیلومتر از زمین دورتر شده و در فاصله ۳۸۴ هزار کیلومتری خود مستقر گشته است.

مقاله مرتبط: تحدب غیرطبیعی ماه؛ دلیلی بر عدم وجود اقیانوس در زمین اولیه

پژوهشگران طی مطالعه‌ای به بازسازی تغییرات فاصله بین زمین و ماه، دگرگونی‌های مدار زمین و حرکات مؤثر بر اقلیم – که مجموعاً چرخه‌های میلانکوویچ (Milankovitch cycles) نامیده می‌شود – پرداختند.

چرخه‌های میلانکوویچ عاملی تأثیرگذار بود و تعیین می‌کنند که چه مقدار از نور خورشید به دو قطب زمین می‌رسد. از همین رو، این چرخه‌ها پیش‌رانندۀ اصلی تغییرات اقلیمی در مقیاس زمانی بزرگ (ده هزار تا میلیون‌ها سال) محسوب می‌شوند. محققان به منظور مشخص نمودن فرکانس چرخه‌های میلانکوویچ در تاریخ چند میلیارد ساله زمین، نسبت آلومینیوم و مس موجود در رسوبات دریایی شیامالینگ (Xiamaling) در شمال چین و یال والویس (Walvis ridge) در اطلس جنوبی را ارزیابی نموده و مقادیر حاصل را وارد مدل خود کردند. رسوبات شیامالینگ و یال والویس به ترتیب ۱۴۰۰ و ۵۵ میلیون سال قدمت دارند. گفتنی است نسبت‌های آلومینیوم و مس موجود در این سنگ‌ها با تغییرات اقلیمی در ارتباط می‌باشد.

پژوهشگران توضیح می‌دهند:

دلیل علاقمندی ما به بازسازی چرخه های میلانکوویچ این بود که این چرخه‌ها ابزار بسیار قدرتمندی جهت ارزیابی تاریخ زمین و منظومه شخصی محسوب می‌شوند. این چرخه‌ها همانند تابلوهای راهنمایی رانندگی هستند و به ما اجازه می‌دهند در تاریخ زمین‌شناسی به کاوش بپردازیم. برای مثال، شناسایی چرخه‌های میلانکوویچ در رسوباتی به قدمت میلیون‌ها سال، موجب دگرگون شدن دانش ما از ماهیت عصر یخبندان، ناپایداری ورقه‌های یخی و چگونگی کارکرد سیستم اقلیمی زمین شده است.

در مورد فاصله ماه تا زمین این را می‌دانیم که تا ابد افزایش پیدا نخواهد کرد، بلکه ماه در برهه‌ای از زمان، به فاصله‌ای پایدار از زمین خواهد رسید؛ زمانی که دیگر فقط از یک نیمۀ زمین قابل مشاهده خواهد بود.

نتایج این مطالعه در ژورنال Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.